Καλημέρα, πελάτες μου. Η εβδομάδα τα είχε όλα: δυναμικές πορείες (ο μικρός Αλέξανδρος πολύ θα ’θελε να ήταν μαζί μας στις πορείες) για μια χώρα δημοκρατική με πρόοδο χωρίς τους φονιάδες κορκονέους και τη βία των ΜΕΑ, ΔΙΑΣ κ.λπ., για να φύγουν όλοι και όλα: κυβέρνηση, τρόικα, ο γιατρός Στρος Καν και οι δυνάμεις καταστολής (του το χρωστάμε).
Απεργίες, συγκρούσεις, τραυματίες, κρατούμενους νέους και πολλά δυστυχήματα! Προσεκτικά, γιατί σας θέλουμε όλους υγιείς, πελάτες μου, στις πορείες (στις 15 Δεκέμβρη όλοι απεργοί), γιατί, όπως λέει κι ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου (Γιώργος), «αν περάσουν, Γιάννη, όσα λέει ο Στρος Καν, ο Έλληνας δεν θα τρώει καν»!
Πάμε, λοιπόν, τώρα πελάτες μου στα δικά μας δρομολόγια. Έχω προλάβει να πατήσω άσφαλτο στην Ιπποκράτους και η κυρία Αργυρώ με το ραβδάκι της και τη λέξη «Ταξί» προβάλει. Ταξί θέλετε; «Μάλιστα» απαντάει. Να σας βάλω μέσα και να πάρω μια τυροπιτούλα γιατί κάνουμε και δίαιτα (μην το πολυλές, Γιάννη, γιατί θα το πιστέψεις)!
Για πού πάμε; «Καλλιθέα, στη Σχολή Τυφλών». Την ξέρω, της λέω, άστο πάνω μου. «Βρε παιδί, τι είναι αυτοί;» Ποιοι; Ρωτάω. «Οι τριακόσιοι» μου απαντάει. «Του Λεωνίδα;» της λέω. «Όχι αυτοί που πέσανε, αγόρι μου, οι άλλοι, της Βουλής που δεν πέφτουνε με τίποτα» (γέλια). Τι σας κάνανε; «Ακόμα και σε μένα την τυφλή δασκάλα κόψανε χρήματα, ενώ αυτοί τσεπώνουν τα δικά τους». Μου μίλησε πολλές φορές για τους βολευτάκηδες. Πήγατε να ψηφίσετε; «Αμέ, κάθισα και 10 μέρες, το φχαριστήθηκα». Πού πήγατε; «Στην Ικαρία». Στην Ικαρία; «Ναι, γιατί;» Εκεί πήγα να ρίξω άγκυρα κάποτε. «Δηλαδή;» Να ντυθώ γαμπρός, λέω. «Και μετά;» Ήρθαν τα μεγάλα κύματα και η φουρτούνα και σπάσαν οι κάβοι. Ξεκαρδίστηκε η κυρία Αργυρώ.
Ώπα, συγνώμη, Αργυρώ, βλέπω σηκωμένο χέρι (σπάνια πια). «Καλλιθέα πάτε;» λέει η κυρία. Μπες μέσα χριστιανή να διπλώσουμε την κούρσα κι έχουμε φτώχιες! (γέλια) Η Αργυρώ το χαβά της με τους 300, οπότε η καινούρια πελάτισσα λέει «Εγώ του δίνω κάθε μέρα ευχές του Γιώργου». Τι ευχές καλέ; Της λέω. «Να, να του κοπούν τα χέρια μ’ αυτά που ψηφίζει στη Βουλή. Α, ξέχασα, και τα πόδια του!» (χαμός στο πλήρωμα αδέλφια).
Βλέπετε, σύντροφοι πελάτες μου, ο λαός επικαλείται το θεό για να τιμωρήσει τους πολιτικούς κι όχι την Αριστερά πια. Και δείτε σύμπτωση τώρα. Η κυρία με καλεί: «ταξί!» Για πού πάτε; «Στην Καρόλου, στον ΟΣΕ, μόνο να πάρουμε το σύζυγο που κάθεται πιο κει». Εντάξει. Σε λίγο προβάλει ένας πολύ χοντρός κύριος, με δυσκολία μπαίνει. «Άστα φίλε μου», λέει η κυρία, «έχουμε ξυπνήσει από τις 3 το πρωί. Γιατί; Για ένα κωλόχαρτο που μας φέρανε από τη Λάρισα για τη σύνταξη του συζύγου». «Ξύπνα ρε, μην κοιμάσαι!» του επαναλαμβάνει συνεχώς (αυτός κοιμάται και το κεφάλι του λικνίζεται πέρα-δώθε). Εγώ να έχω λυθεί στα γέλια, μια από τα λεγόμενα της κυρίας και μια να βλέπω τον χοντρό να ξαφνιάζεται απότομα και να ξαναπέφτει σε λήθαργο. Ώσπου το ρίχνει η κυρία «εγώ είμαι αριστερή αλλά πιστεύω και στον Θεό. Να, φέτος πήγα δύο φορές στην Τήνο κι επειδή ξέχασα να τάξω τον Γιωργάκη, πήγα ξανά και τρίτη!» Σοβαρά μιλάς; Της λέω. «Ρε συ, σε δουλεύω νομίζεις;» Και τι έταξες; «Να μη σώσει και βγει ξανά απ’ τη χώρα» Τότε μέχρι κι ο χοντρός ξύπνησε απ’ τα ξεφωνήματά μας. Λοιπόν, αρχίζω και ’γω να πιστεύω ότι κάτι παίρνουν λοιπόν οι Έλληνες!
Γι’ αυτό η χώρα είναι πια στον αυτόματο πιλότο της τρόικας, ΔΝΤ, κυβέρνησης. Καλά ξεμπερδέματα με αγώνες πελάτες μου! Χρόνια πολλά στις Αννούλες μου (του χιονιά).
Ο ταξιτζής του δρόμου της Αριστεράς
