Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να κατέβει στις διήμερες κινητοποιήσεις της απεργίας γιατί αυτό που θα συμβεί άμεσα είναι να μας κάνουνε όλους δούλους. Θέλουν να καταργηθεί η Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει κανένα δικαίωμα για τον εργαζόμενο. Οι περικοπές στο μισθολόγιο σημαίνουν ότι ο κόσμος θα αναγκάζεται να δουλεύει για ψίχουλα. Αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Θέλουμε να υπάρχει μια σταθερά. Ότι θα εργαζόμαστε και θα παίρνουμε τα χρήματα που θα μας επιτρέπουν να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Είναι γεγονός ότι στο απεργιακό διήμερο θα κατέβει πολύς κόσμος. Το ακούς, το βλέπεις, το νιώθεις στους χώρους δουλειάς. Από την άλλη, σε πολλούς, που θεωρώ ότι καταλαβαίνουν τι γίνεται και τι χρειάζεται να γίνει, τους φαίνεται δύσκολο να συμμετάσχουν. Γιατί περνάνε οικονομικά ζόρια, έχουνε οικογένειες, έχουνε παιδιά και το μόνο που τους φοβίζει είναι μην χάσουν το μεροκάματο ή τη δουλειά τους. Μόνο αυτό. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι να μην φοβούνται. Ότι όλοι μαζί μπορούμε να προχωρήσουμε, ότι όλοι μαζί μπορούμε να τους νικήσουμε.
Είναι αναγκαίο όλη η γκάμα των εργαζόμενων, των άνεργων, των ελαστικά εργαζόμενων, των συνταξιούχων να ενωθεί. Να ενωθεί απέναντι σε αυτούς που προτείνουν, ψηφίζουν και υποστηρίζουν το ένα μέτρο μετά το άλλο, τον ένα νόμο μετά τον άλλο. Να ενωθούμε για να φύγει αυτή η κυβέρνηση, η τρόικα και τα μνημόνια. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα που σε βάθος χρόνου θα ανοίξουν αλλά προς το παρόν πρέπει να πάρει σάρκα και οστά αυτό που θέλει ο κόσμος. Να φύγουνε.
Μαρία Ατσελέ, άνεργη: Να μην καταντήσουμε ανύπαρκτοι
Φαινομενικά έναν άνεργο δεν τον αφορά μια απεργία, μιας και τα εργασιακά του τα έχει «λυμένα». Δεν έχει να ανησυχεί ούτε για μείωση του (ανύπαρκτου) μισθού του, ούτε για περιστολή των (ανύπαρκτων) εργασιακών του δικαιωμάτων, ούτε για την απόλυση ή την «εφεδροποίηση» από την (ανύπαρκτη) δουλειά του.
Από την άλλη έχουν και πολλά να χάσουν. Τους αφορούν τα αλλεπάλληλα χαράτσια, η οικονομική διάλυση των οικογενειών τους που τόσο καιρό τους στηρίζουν ή θα αρχίσουν να τους στηρίζουν από εδώ και πέρα, τα επιδόματα ανεργίας που σιγά-σιγά εξαφανίζονται, η ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, με λίγα λόγια η ζωή σε φόντο μαύρο χωρίς ελπίδα και μέλλον.
Έτσι ένας άνεργος μέσα σε τόση ανυπαρξία καταντά κι ο ίδιος ανύπαρκτος. Για την κοινωνία, για τον κλάδο και την ειδικότητά του, για τους φίλους του, για τον ίδιο του τον εαυτό. Αποκλεισμένος από την αυτοπραγμάτωση και τη ζωή. Κι αυτή είναι μια κατάληξη που επιφυλάσσεται για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, καθώς η πορεία της ζωής τους προδιαγράφεται από την κυβέρνηση των κουίσλινγκς και την πρέσα του ΔΝΤ και των βαμπίρ των αγορών πάνω στο λαό.
Κατάληξη αναπόφευκτη γι’ αυτούς και τα παιδιά τους, και χαραγμένη με χοντρά γράμματα στα κιτάπια των τοκογλύφων, εκτός αν μεσολαβήσουν και χαράξουν οι ίδιοι μια διαφορετική πορεία. Από την ανυπαρξία του τίποτα της ανεργίας, της «ευέλικτης» ανεργοεργασίας και της εργασιακής τρομοκρατίας, στην πραγματικότητα της διεκδίκησης, του αγώνα και της αντίστασης. Στην πραγματικότητα της ανατροπής.
Θωμάς Νικολάου, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά: Διεκδικούμε τη ζωή που μας κλέβουν
Φαίνεται να ξεσπά ένας θερμός χειμώνας για την κυβέρνηση και την τρόικα. Εμείς, οι φοιτητές, το προηγούμενο διάστημα δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε μια μάχη ενάντια στο νόμο διάλυσης του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου.
Οι μαθητές έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν μια μάχη αξιοπρέπειας για το δικαίωμα που πρέπει να έχουν στη μόρφωση: το αυτονόητο δικαίωμά τους να έχουν βιβλία και σχολεία. Η 48ωρη γενική απεργία που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 19 και 20 Οκτωβρίου είναι μια συνέχεια, ένα ακόμη επεισόδιο στον παρατεταμένο αγώνα που χρειάζεται για να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά του Μνημονίου.
Αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για να ενωθούν σαν ένας χείμαρρος όλοι οι αγώνες που αναπτύσσονται στην κοινωνία. Ο στόχος πρέπει να είναι κοινός, να καταργηθεί το μνημόνιο, να εκδιωχθεί η κυβέρνηση και η τρόικα. Η νεολαία μαζί με το λαό χρειάζεται να βάλουν φρένο στην πολιτική που ξεπουλάει τη χώρα και καταστρέφει την κοινωνία. Οι μαθητές, οι φοιτητές, όλοι οι νέοι άνθρωποι πρέπει να είναι στο δρόμο και στις πλατείες όλης της χώρας στις 19 και 20 Οκτώβρη. Για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας κλέβουν, για να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας. Στον αγώνα αυτόν κανείς δεν περισσεύει. Όλοι μαζί να πασχίσουμε για να γκρεμίσουμε το χρεοκοπημένο πολιτικό τους σύστημα.
Αντώνης Οφιτσιάλης, συνταξιούχος: Να φύγουν και να πληρώσουν
Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι ένας συνταξιούχος που παίρνει 1.100 ευρώ μπορεί να τα βγάλει πέρα μέσα σε αυτήν την κατάσταση; Ακρίβεια, φουσκωμένοι λογαριασμοί, μείωση της σύνταξης, το ένα χαράτσι μετά το άλλο, για το σπίτι, για τα δήθεν πολλά χρήματα που παίρνουμε, κομμένα δώρα. Φανταστείτε πως μεγαλώνει το πρόβλημα αν έχεις οικογένεια, παιδιά που είναι άνεργα ή δουλεύουν part-time. Και το βιολί συνεχίζει να παίζει στον ίδιο σκοπό.
Να πληρώσει ο λαός, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο άνεργος. Για ποιο λόγο; Αυτοί φέρανε τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση; Όχι. Την έφεραν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., την έφεραν όλοι αυτοί που τόσες δεκαετίες κέρδιζαν και τώρα τα λεφτά τους τα έχουν στις ελβετικές τράπεζες. Αυτοί να πληρώσουν για την κατάντια που έχουν φέρει στον τόπο. Και μην νομίζετε πως θα σταματήσουν.
Μόνο εμείς μπορούμε να τους κάνουμε να σταματήσουν. Να τους κάνουμε να πληρώσουν. Γι’ αυτό κι εγώ θα κατέβω στις διαδηλώσεις. Για να φύγουν και να πληρώσουν.
