Έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιουλίου ο Γεράσιμος Νοταράς. Υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή, ασυμβίβαστος αγωνιστής της δημοκρατίας, άνθρωπος ιδιαίτερος και αγαπητός, με ευρύ πνεύμα, που δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του.
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Λοζάνης και εργάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. Υπήρξε επικεφαλής του Ιστορικού Αρχείου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας. Διαγράφτηκε νωρίς-νωρίς από το ΠΑΣΟΚ, ήταν μέλος της Σοσιαλιστικής Πορείας και στη συνέχεια ιδρυτικό μέλος του Συνασπισμού.
Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η εθελοντική του προσφορά στο ΚΕΘΕΑ. Ήταν επίτιμος πρόεδρός του, αφού το είχε υπηρετήσει για πάνω από 33 χρόνια, τα 14 από αυτά ως μέλος του εκλεγμένου Δ.Σ. και για τρεις θητείες πρόεδρός του.
Στην κηδεία του, την Τετάρτη στο κοιμητήριο Καλλιθέας, ήταν χαρακτηριστική η παρουσία αρκετού κόσμου που τον γνώρισε από το ΚΕΘΕΑ, αλλά και συναγωνιστών του από τα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης.
Ανάμεσα σε πολλά άλλα σημαντικά και συγκινητικά που ακούστηκαν τη μέρα του αποχαιρετισμού του, δημοσιεύουμε εδώ τον λόγο του φίλου του, Λαοκράτη Βάσση.
Αποχαιρετισμός στον Γεράσιμο Νοταρά
του Λαοκράτη Βάσση
Συνοδεύουμε σήμερα στην τελευταία του κατοικία έναν ασυμβίβαστο αγωνιστή της Δημοκρατίας. Που ήταν, γι αυτόν, το θεμέλιο της ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Ο Γεράσιμος, ο αρχοντικός «ψηλός» των φίλων του, «ψηλός» στο μπόι μα πιο πολύ στο φρόνημα, τάχτηκε από τη νιότη του στη δημοκρατική και προοδευτική πρωτοπορία του Τόπου μας. Εντασσόμενος στον ποιοτικά ανήσυχο –πνευματικά, πολιτιστικά και πολιτικά– «Όμιλο Παπαναστασίου». Σ’ εκείνους τους αμφίσημους προδικτατορικούς καιρούς, που η μετεμφύλια Ελλάδα έψαχνε τον βηματισμό της.
Κι όταν η Χούντα των Συνταγματαρχών πρόσθεσε τα δικά της εφτά μαύρα χρόνια στο μετεμφύλιο άγος, εντάχτηκε πρωταγωνιστικά στη «Δημοκρατική Άμυνα» και στην αντιδικτατορική Αντίσταση. Πληρώνοντας, μαζί με τους συναγωνιστές του, πολύ ακριβό τίμημα: πολύχρονη φυλάκιση, βασανισμοί στη διαβόητη «ταράτσα της Μπουμπουλίνας» κι ακόμα πιο φρικιαστικοί στο παροπλισμένο αντιτορπιλικό «ΕΛΛΗ».
Στο αντιστασιακό καμίνι σφυρηλατήθηκε και ατσαλώθηκε το αξιακό μαντέμι της ψυχής του, με το βάθεμα, την ουσιαστικοποίηση και τη ριζοσπαστικοποίηση της ιδεολογίας του. Όπου το δημοκρατικό ιδεώδες, στην πιο ποιοτική του εκδοχή και χωρίς κανένα περιθώριο ελαστικοποίησής του, ταυτίστηκε απολύτως στη συνείδησή του με την εθνική ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική αξιοπρέπεια.
Αυτό το αξιακό μαντέμι, που είναι το αντίδοτο στην εθνική κακοδαιμονία, κατέστη για τον Γεράσιμο εσωτερική του μοίρα, που κατηύθυνε δια βίου τα πολιτικά του βήματα, ασυμβίβαστα και άκαμπτα.
Κι ήταν αυτό που προσδιόρισε κατά απόλυτο τρόπο τη σχέση του με τη Μεταπολίτευση, όπου του ήταν αδιανόητο να ρευστοποιήσει στην πολιτική της αγορά τα αντιστασιακά του ένσημα και εύσημα, όπως το ζητούσε το εκμαυλιστικό πολιτικό μας σύστημα.
Με βαθιά την πίστη στην πολιτική αρχών και στην άρρηκτη σχέση πολιτικής και ηθικής, οπότε με ανελαστική αντιμετώπιση της πολιτικής ως υπέρτατης λειτουργίας διακονίας των κοινών, ήταν σταθερά απέναντι στην έκπτωσή της σε διαχειριστική νομή της εξουσίας και συνακόλουθα σταθερά απέναντι στο διαχειριστικό δικομματικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Που έφερε τη Χρεοκοπία του 2010 και τη μετανεωτερική αποικιοποίηση της Χώρας μας.
Η αντίληψή του για την πολιτική, προέκταση πάντοτε της αντιστασιακής του ηθικής, προσδιόρισε και τη μεταπολιτευτική πολιτική του διαδρομή: Πα.Σο.Κ. – Διαγραφή – Σοσιαλιστική Πορεία – Συμμαχία – Ανένταχτη Αριστερά – Συνασπισμός και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πάντοτε σε εναλλακτική τροχιά προς το κυρίαρχο σύστημα των νομέων της εξουσίας.
Μακάρι να μελετηθεί και να διδάξει τις αυριανές γενιές της πολιτικής πρωτοπορίας του Τόπου μας το αξιακό πολιτικό σκεπτικό αυτής της διαδρομής, το ποιοτικό πολιτικό της αποτύπωμα, σε αντίστιξη με την κυρίαρχη πολιτική λογική, που έφερε: τη Χρεοκοπία και τις νεο/αποικιακές ρήτρες των Μνημονίων, κάποιες ως και ενός αιώνα.
Είναι ένα «αποτύπωμα», που, με το αξιακό του βάθος και υπό το ασήκωτο βάρος των ανεκπλήρωτων του Τόπου μας, σηματοδοτεί τη ζητούμενη στρατηγική της ουσιαστικής εθνικής μας αυτεξουσιότητας και εθνικής μας χειραφέτησης. Που ήταν και ο μεγάλος πατριωτικός του καημός.
Όσοι συμπορευτήκαμε με τον αρχοντικό «ψηλό», θεωρούμε μεγάλη τύχη και ανεκτίμητο πλούτο αυτή μας τη συμπόρευση. Όπως ανεκτίμητος πλούτος θα είναι η μνήμη του για τον Αντρέα, που συνεχίζει στα χνάρια του, για την Αθηνά και τον μικρό Σίμο, τον Γεράσιμο Αντρέα Νοταρά, που μόνο να καμαρώνει θα έχει για τον συνονόματο παππού του.
Αδερφέ μας Γεράσιμε, ξέρω πως, δυο μέρες τώρα, αφού τα είπες με την αγαπημένη σου Μαρί-Εμμά, συνεχίζεις τις ατέλειωτες και πιπεράτες αφηγήσεις σου για τον κόσμο μας: στον μπάρμπα-Μήτσο, στον Σάκη, στον Παύλο, στον Χρήστο, στον Γιώργο, στον Αντώνη και στους άλλους εκλεκτούς της μεγάλης μας συντροφιάς, που δεν χορταίνουν να σε ακούνε.
– Αιωνία σου η μνήμη, φίλε και αδερφέ μας!
