Ένα βράδυ πριν το κλείσιμο των θεάτρων, βρέθηκα στο θέατρο ΠΚ στον Νέο Κόσμο. Βλέπετε, για την Κυβέρνηση των αχρείων, η τέχνη είναι άκρως επικίνδυνη και μεταδοτική.
Δεν είναι μόνο που κλείνουν όλοι οι χώροι πολιτισμού, είναι η τρομολαγνική εκστρατεία, όπου ισχύουν τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Στις ασφυκτικά γεμάτες τάξεις ή στα μέσα συγκοινωνίας, όπου είμαστε σχεδόν αγκαλιασμένοι, δεν κολλάει ο ιός, ενώ στα θέατρα και στα μουσεία που τηρούνται αποστάσεις… κολλάει. Τα βιβλία από τα σουπερμάρκετ είναι καθαρά, ενώ από τα βιβλιοπωλεία είναι φορείς κάθε νόσου…
Προβληματιζόμουν αν θα έπρεπε να γράψω κάτι για την παράσταση εν μέσω του γενικού lock down που ακολούθησε… Και είπα μέσα μου ναι. Κυρίως για τους τρεις ηθοποιούς που μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, μας χάρισαν μια πολύ όμορφη παράσταση που έβλεπες πως έβγαινε από την ψυχή τους.
Κι ας ήμασταν λίγοι οι θεατές. Κι ας θύμιζε έξω η πόλη φιλμ νουάρ, με την απειλή να διαχέεται. Κι ας θόλωναν τα γυαλιά μου φορώντας τη μάσκα.
Για τη Νένα Δρογγίτη, τη Δήμητρα Παπουρτζή και τον Χάρη Φραγκούλη, τους τρεις ηθοποιούς, αλλά και για τη σκηνοθέτιδα Μαρίλλη Μαστρανώνη που με τόσο λιτό τρόπο κατάφερε να δώσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη στο ήδη πολύ καλό κείμενο του Χρήστου Οικονόμου.
Τίτλος του έργου «Η πολιορκία της Elusia» και πρόκειται για το αποτέλεσμα του Διεθνούς Project Εxtended Universe (Διευρυμένο Σύμπαν), μια συνεργασία με φορείς και καλλιτέχνες από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δανία, την Ισπανία και την Ελλάδα.
Η υπόθεση του έργου: «Ένα ζευγάρι νέων βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στην κατάληψη του ιχθυοτροφείου στο οποίο εργάζονταν σε κάποιο ελληνικό νησί. Γύρω τους οργισμένοι πολίτες, ελικόπτερα, τουρίστες και δημοσιογράφοι. Οι υπόλοιποι σύντροφοί τους εγκατέλειψαν πανικόβλητοι τον χώρο μετά την επίθεση των δυνάμεων ασφαλείας που άφησαν πίσω τους νεκρή τη 17χρονη συνάδελφό τους.
Οι σκέψεις και τα ερωτήματα πληθαίνουν μπροστά στο πτώμα της. Ο χρόνος τους τελειώνει. Θα προλάβουν να ζήσουν εκείνα που ήθελαν; Τι κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν; Τα όνειρα και η φαντασία αρκούν; Ποια είναι η Elusia; Η ουτοπία μπορεί να εμπεριέχει όλα όσα ονειρευτήκαμε; Είναι εφικτή; Μπορούμε να αντιταχθούμε στις επιταγές της «πραγματικότητας ορίζοντας το μέλλον μας;
Η παράσταση προσεγγίζει την έννοια της Ουτοπίας στο πλαίσιο του 21ου αιώνα εκθέτοντας προβληματισμούς και σκέψεις που προέκυψαν από βιωματικά Εργαστήρια και συνομιλίες με νέους της εποχής μας σε Αθήνα, Βαρκελώνη, Κοπεγχάγη και Λονδίνο. Ο βραβευμένος λογοτέχνης Χρήστος Οικονόμου σε «διάλογο» μαζί τους, δημιουργεί το πρώτο του θεατρικό κείμενο σε μια ατμόσφαιρα όπου τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας γίνονται δυσδιάκριτα. Η κάθαρση από το αδιέξοδο παρόν θα έρθει μέσα από το απρόσμενο, «εκρηκτικό» τέλος του έργου…
Πολλά από όσα έλεγαν οι ήρωες μού γεννούσαν σκέψεις, έφερναν στο μυαλό αναμνήσεις από αγώνες που έχουν δοθεί και συχνά χαθεί. Το φάντασμα της κοπέλας που ξαφνικά ζωντάνευε ήταν κάτι σαν φάντασμα της ελευθερίας, της χαμένης αθωότητας…
Ήδη από την αρχή, με τη χρήση εικόνων από εργατικούς αγώνες και διαδηλώσεις, με πλάνα που παίζονταν στην οθόνη που βρισκόταν επί σκηνής, είχαμε μπει στο πνεύμα ενός έργου που δεν γράφτηκε για να χαϊδεύει αυτιά…
Βγήκα στους έρημους δρόμους του Νέου Κόσμου –σαν σύμβολο μοιάζει μετά από μια τέτοια παράσταση να είσαι στον «Νέο Κόσμο»– και σκεφτόμουν αυτόν τον νέο κόσμο που έχει δημιουργήσει η πανδημία…
Και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και η πολιορκία της Αθήνας, της χώρας εντείνεται, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ ουτοπίες που δεν είναι ουτοπίες.
Και να καταλάβουμε καλύτερα το μότο της παράστασης: «Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει κι εσύ να μείνεις ίδιος»
INFO
Οι υπόλοιποι συντελεστές – πέραν των όσων ήδη αναφέρθηκαν:
Σκηνικά-Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Μουσική-Σύνθεση: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου
Σχεδιασμός-Επιμέλεια Ήχου: Αλέξης Γκίκας
Κίνηση: Χλόη Αλιγιάννη
Σχεδιασμός Video-Φωτογραφίες: Ξένια Τσιλοχρήστου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Άννα Σμπώκου
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αστερίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κατάκη
