Έχουμε μπει σε μια μεταιχμιακή περίοδο. Στη Γηραιά Ήπειρο η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού είναι στο πρόγραμμα, αλλά ξεπροβάλλει και μια νέα «διοίκηση» στην Ε.Ε. Σ’ αυτήν –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– θα παίρνει μέρος κι αυτό που ονομάζεται ή είναι ακροδεξιός χώρος. Η «Ακραία Ευρώπη» τον χωρά υπό προϋποθέσεις: να αποδεχθεί τις επιλογές υποτέλειας προς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, την άνευ όρων υποστήριξη της Ουκρανίας, την εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία, τη συνέχιση μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που θα αυξάνει την κοινωνική ανισότητα και φτωχοποίηση και θα γεννά τεράστια κέρδη για τους ήδη πλούσιους.
Έχουμε μπει σε μεταιχμιακή κατάσταση και στο εσωτερικό, όπου το μήνυμα της αποχής στις πρόσφατες ευρωεκλογές δημιουργεί περιδινήσεις εντός όλων των κομμάτων. Αυτή είναι η πρωταρχική αιτία, αλλά υπάρχει και ένα άλλο «βάθος» που συγκαλύπτεται: είναι ο προωθούμενος αναδασμός στη Ν.Α. Μεσόγειο, όπου η παλάντζα πρέπει να κλίνει αποφασιστικά προς την πλευρά της Τουρκίας. Με μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει πακέτο παραχωρήσεων στην Άγκυρα, και μια πιο προχωρημένη μορφή δορυφοροποίησης της Ελλάδας υπό την ηγεμονία της Τουρκίας (που θα προβληθεί ως «συνεργασία-συνεκμετάλλευση προς όφελος της ειρήνης»).
Ο Τσίπρας και ο Γ. Α. Παπανδρέου, μαζί με τον Μητσοτάκη, είναι μπλεγμένοι στην προώθηση των «Πρεσπών του Αιγαίου» και της εγκατάλειψης της Κύπρου. Καραμανλής και Σαμαράς διαφοροποιούνται, ή στέλνουν μηνύματα για κάποια όρια στην ενδοτική πορεία, χωρίς όμως να κάνουν κάτι περισσότερο. Η φτωχοποίηση προχωρά ορμητικά στη χώρα, με διάλυση όλων των υποδομών και με την επίσημη εγκατάλειψη της περιφέρειας στην τύχη της, με τον εργασιακό μεσαίωνα και την «πράσινη μετάβαση».
Σε αυτήν την κατάσταση ρευστοποίησης, μεταιχμιακότητας, γεωπολιτικών αναδασμών, συνέχισης των πολέμων και ακραίας φτωχοποίησης, είναι αναγκαίες ορισμένες πολύ βασικές διαχωριστικές γραμμές, διότι η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός είναι παρόντες:
● Διαχωρισμός από το σχέδιο της «Ακραίας Ευρώπης», με ή χωρίς συμμετοχή της ακροδεξιάς στη διοίκηση αυτής της Ε.Ε. Διαχωρισμός από την υποτέλεια της Ε.Ε. στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Να απαλλαγεί η Ευρώπη από την αμερικανική μπότα! Διαχωρισμός από τις πολιτικές της φτωχοποίησης, των γκετοποιήσεων και των μικρών ή μεγάλων εμφυλίων μέσα στις κοινωνίες. Πολιτική Ειρήνης στην Ευρώπη. Να γίνει η Ειρήνη κεντρικό ζήτημα, και να αναζητηθούν φόρμουλες και προτάσεις για να επιτευχθεί. Να αναπτυχθεί ένα μεγάλο φιλειρηνικό αντιπολεμικό κίνημα. Πολιτική Δημοκρατίας και αντίστασης στην πορεία ολοκληρωτισμού της Ε.Ε. και στην κατάργηση κάθε μορφής λαϊκής κυριαρχίας.
● Στην Ελλάδα, διαχωρισμός από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές δυνάμεις που αδιαφορούν για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, οδηγούν στο νέο μεγάλο ναυάγιο, εκτελούν πειθήνια τους σχεδιασμούς Κομισιόν-ΝΑΤΟ-πρεσβείας, δεν κάνουν τίποτα για την Ουδετερότητα της χώρας και τη μη εμπλοκή της στους πολέμους. Διαχωρισμός από την επιθετική κεντροαριστερή πολιτική προώθησης του ενδοτισμού και των «Πρεσπών του Αιγαίου». Διαχωρισμός από την κυβερνητική πολιτική μετατροπής της Ελλάδας σε συμπληρωματική στρατιωτική δύναμη των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, εμπλοκής σε νέες τυχοδιωκτικές περιπέτειες, και αδιαφορίας για την άμυνα και την αποτροπή μπροστά στις ευθείες απειλές ενάντια στην κυριαρχία της χώρας μας από τον τουρκικό επεκτατισμό.
● Αγώνας ενάντια στην παθητικοποίηση και τις επιθέσεις στην κοινωνία και το λαό όταν διαλέγει μια ακηδεμόνευτη στάση, όταν κάνει επιλογές που είναι έξω και πέρα από αυτά που θέλουν οι συστημικές δυνάμεις. Υποστήριξη ανοικτά και καθαρά της άποψης ότι είναι υπεραναγκαίο ένα νέο μεγάλο εγχείρημα που να εκφράσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και διαθεσιμότητα, για Δικαιοσύνη, για φραγμό στη φτωχοποίηση και την αύξηση των ανισοτήτων, ενάντια στη διάλυση όλων των υποδομών και κοινωνικών κατακτήσεων, για Δημοκρατία, ενάντια στην αλαζονεία και το γενικευμένο ακαταδίωκτο, για την προστασία του περιβάλλοντος από τη λεηλασία που προωθούν επιχειρήσεις-funds-όμιλοι και ελίτ, ενάντια στην αποδόμηση και την απονεύρωση κάθε στοιχείου εθνικής κυριαρχίας και διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Εφαρμόστε αυτές τις διαχωριστικές σε όσα συμβαίνουν. Π.χ. στις εκλογές της Γαλλίας. Ή εδώ, με τη ρευστοποίηση της κεντροαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ): τι δεν λένε, ποια μεγάλα θέματα δεν θίγονται καν. Δείτε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, και (κυρίως) την κυβέρνηση: τι έλεγαν, τι δεν έλεγαν, ποια ζητήματα αποσιωπούσαν. Τι κάνουν μετά τις εκλογές (αφού «πήραν το μήνυμα»). Και βγάλτε συμπεράσματα.
Χρειαζόμαστε διαχωριστικές, ισχυρές διαχωριστικές. Και ένα μεγάλο εγχείρημα ικανό να τις συνθέσει και να οικοδομήσει μια εναλλακτική πρόταση, που επίκεντρο θα έχει το πώς μπορεί, σε μια περίοδο μεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων, να επιλυθεί –και σε ποιο βαθμό– το υπαρξιακό πρόβλημα του τόπου.
