Εμβρόντητο έμεινε το πολιτικό κατεστημένο βλέποντας τους διαδηλωτές να πλημμυρίζουν τις πλατείες των πόλεων της Ισπανίας, ένα κίνημα που ξεπήδησε από το «πουθενά».
«Πουθενά», γιατί αυτοί δεν έβλεπαν, αγνοούσαν ή περιφρονούσαν την οργή που μαζευόταν, την απελπισία, την καθημερινή αγωνία της επιβίωσης. Αλλά και την εξάντληση της ανοχής στην πολιτική κοροϊδία και διαφθορά, στην προσβολή της νοημοσύνης, την απαίτηση για αξιοπρέπεια. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι; Η αλαζονεία της παντοδυναμίας τυφλώνει. Όπως τον Μπεν Άλι, στην Τυνησία, τον Μουμπάρακ, στην Αίγυπτο. Στην Ισπανία, μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα όπου το 45% των νέων από 18 έως 25 ετών είναι άνεργοι, όπου 1 εκατομμύριο οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο, όπου οι μισθοί είναι στάσιμοι δέκα χρόνια τώρα και μειώνονται, όπου οι παππούδες δουλεύουν και οι νέοι ξενιτεύονται ή λιώνουν στην επισφαλή εργασία, όπου οι μικροί επιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενοι συντρίβονται, τα μέτρα λιτότητας και περικοπών κοινωνικών δαπανών της Ε.Ε. και της κυβέρνησης Θαπατέρο, ο εξαναγκασμός των εργαζομένων να πληρώσουν τις φούσκες του χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν η σταγόνα που έκανε την οργή να ξεχειλίσει. Και οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, όπου τα κόμματα του κατεστημένου παρουσιάστηκαν ως μωρές παρθένες να διεκδικήσουν πάλι την ψήφο του λαού, ήταν η αφορμή για να βγει η οργή στους δρόμους.
Σχόλια
