Σύμφωνα με πρόσφατη (20/11) έκθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κράτη-μέλη έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν πως αναγνωρίζονται οι γνώσεις, οι ικανότητες και οι δεξιότητες που αποκτά ο εργαζόμενος εκτός σχολείου ή Πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται, «η απότομη αύξηση της δομικής ανεργίας στην Ε.Ε. απέδειξε την ύπαρξη μιας μαζικής αναντιστοιχίας δεξιοτήτων εντός της αγοράς εργασίας (sic). Για να αντιμετωπιστεί αυτό το δομικό μποτιλιάρισμα στις εθνικές αγορές εργασίας, είναι ουσιώδης η παρουσία καλύτερα εκπαιδευμένων και με καλύτερες δεξιότητες, εργαζομένων». Όμως, «οι άνθρωποι λαμβάνουν γνώσεις και αναπτύσσουν δεξιότητες κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής τους, συχνά έξω από τα επίσημα μονοπάτια της παιδείας και εκπαίδευσης. Θα πρέπει να είναι ικανοί να επιδείξουν τι έχουν μάθει. Παρ’ όλα αυτά οι πληροφορίες σχετικά με το πώς να εντοπίζουν, να καταγράφουν, να αξιολογούν και να πιστοποιούν τις ικανότητές τους, είναι στην καλύτερη περίπτωση δύσκολο να βρεθούν».
Διαβάζοντας τα παραπάνω εγείρονται αρκετές απορίες. Πρώτα απ’ όλα, πώς θα πιστοποιηθούν οι ικανότητες και θα χρησιμοποιηθούν όταν… δεν υπάρχουν δουλειές… Όταν γίνεται διαρκώς ευκολότερο να απολυθείς, και η καλύτερη δεξιότητα που μπορείς να αποκτήσεις είναι η εμπειρία της αναμονής στην ουρά του ΟΑΕΔ – στην καλή περίπτωση.
Στην περίπτωση επιλογής κάποιου κολεγίου η ΙΕΚ, κανονικότατα και αποδεκτά μονοπάτια σύμφωνα με την έρευνα, τα σχόλια περιττεύουν μιας και η απόκτηση εμπειρίας έγκειται στην καταβολή χρηματικού αντιτίμου.
Κλείνοντας, προξενεί εντύπωση ότι ο κυριότερος μηχανισμός επιμόρφωσης και απόκτησης δεξιοτήτων εκτός της επίσημης εκπαίδευσης που λανσάρεται (και πληρώνεται) από την Ε.Ε., τα περιβόητα voucher, δεν οδηγούν ούτε στην απόκτηση δεξιοτήτων. Οι καταρτιζόμενοι λόγω της δομής των προγραμμάτων δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό κατά τη θεωρητική κατάρτιση. Ενώ, κατά την «εγγυημένη εργασία», προσφέρουν ουσιαστικά, δωρεάν εργασία σε εταιρίες, οι οποίες τους αντιμετωπίζουν ως φθηνά, ανταλλακτικά κομμάτια.
Κάτι μας λέει ότι δεν πρόκειται απλώς περί απόκλισης λόγων και πράξεων.
