Φωτ.: Έργο της Παγώνας Κανέλλου
Επιβάλλεται να βγουν ορισμένα καθαρά συμπεράσματα για όσα γίνονται τούτες τις μέρες σε κρίσιμα μέτωπα, στα ανατολικά της χώρας από τον Έβρο έως το Καστελλόριζο, και φυσικά την Κύπρο.
Η πίεση που ασκείται σε όλο αυτό το τόξο είναι ιδιαίτερα μεγάλη, διαρκής και κλιμακούμενη τις τελευταίες εβδομάδες. Από τη μια, με την προκλητική επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, η οποία ασκεί με το μεταναστευτικό μια ιδιαίτερη πολιτική πληθυσμών, πιέσεων, εκβιασμών και εποικισμού. Από την άλλη, με την εμπλοκή όλων των μεγάλων δυνάμεων, Δύσης και Ρωσίας, που προφανώς εστιάζουν την προσοχή τους και το ενδιαφέρον τους στην Τουρκία αδιαφορώντας για την κυριαρχία και την τύχη της Ελλάδας.
Η Ελλάδα μετατρέπεται –για όποιον δεν το κατάλαβε– σε διαπραγματευτικό χαρτί και δέλεαρ απέναντι στην Τουρκία, σε χώρα-χώρο που θα χάσει κυριαρχία σε έδαφος, θάλασσα και αέρα. Με τμήματά αυτού του «χώρου» να προορίζονται για κοστολόγηση, γκριζάρισμα, τεμαχισμό και αρπαγή.
Ο σχεδιασμός είναι απλός στη σύλληψή του και υλοποιείται μέσα από απίθανα ζιγκ-ζαγκ: Τα σύνορα στην περιοχή θα χαραχθούν ξανά. Το έχουν πει ανοιχτά και δεν ισχύει τίποτα από παλιές συμφωνίες, συνθήκες, διεθνές δίκαιο και άλλα τέτοια. Η Δύση θέλει να θωρακίσει όπως όπως τα Βαλκάνια ενάντια στην Ρωσία. Η Ελλάδα (όπως τη βλέπουν και τη λογαριάζουν κυρίως οι ΗΠΑ) έχει ήδη συνδράμει σε αυτό (Σούδα, Αλεξανδρούπολη, συμφωνία με ΗΠΑ κ.λπ.). Από την άλλη, η Τουρκία πρέπει να «κλειδωθεί» και να παραμείνει στην Δύση. Εδώ ξεκινούν τα δύσκολα, γιατί το «τζίνι» έχει βγει από το μπουκάλι, είναι αρκετά μεγάλο και δεν εκτελεί εντολές, δεν κάνει θελήματα. Παίζει δικό του ρόλο στην περιοχή. Όσο μπορεί.
Το «τζίνι» δραστηριοποιείται σε μια μεγάλη περιοχή: Σε Βαλκάνια, Αιγαίο, Κύπρο, Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Σουδάν και όλο τον ισλαμικό κόσμο. Χρησιμοποιεί τον πόλεμο, την απειλή του πολέμου, την πολιτική πληθυσμών στην Ευρώπη, τις μετακινήσεις πληθυσμών, την άγρια καταστολή εθνών στο εσωτερικό, και φυσικά το νέο γεωπολιτικό όπλο, το προσφυγικό. Θέλει να μεγαλώσει σε έκταση και δύναμη, να ασκήσει μια μεγαλοκρατική πολιτική. Την Ελλάδα δεν την υπολογίζει, αλλά θέλει να κατακτήσει μεγάλο μέρος της.
Το συνδυασμένο αποτέλεσμα όλων των ενεργουσών δυνάμεων, οδηγεί στο να υποστεί ακρωτηριασμούς η Ελλάδα. Και φυσικά η πολιτική που άσκησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα συνέτειναν στη μοιρολατρική αποδοχή αυτού του ενδεχόμενου.
Η Ελλάδα στις αγκάλες της Δύσης
Δέκα χρόνια τώρα μνημονιακής Ελλάδας σήμαιναν «κανονικοποίηση» με όρους προσαρμογής και ξεπεράσματος της λαϊκής έκρηξης (2010-12), για την απορρόφηση των κραδασμών στον ευρωπαϊκό Νότο. Η κανονικοποίηση όμως δεν έχει καμία σχέση με κάποια σταθεροποίηση της ώρας. Όχι γιατί έχασε το 25% του ΑΕΠ, αλλά γιατί η περιοχή μπήκε γρήγορα στην γεωπολιτική φάση, και η Ελλάδα επιλέχθηκε να γίνει ένα απέραντο hot spot για την εγκατάσταση προσφυγικό ροών. Μια χώρα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Συνεπώς, τα οικονομικά μνημόνια συμπληρώθηκαν με σχεδιασμούς για μια χώρα-χώρο και όχι «ισότιμη» και «πλήρες μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ» όπως συνηθίζουν να λένε.
Και τώρα η «αναβάθμιση»: Η Ελλάδα ως «ζώνη» και όχι ως χώρα. Χώρα χωρίς επιλογές. Ή μάλλον χώρα με μόνη επιλογή να αυτοχειριαστεί μέσα από σλόγκαν «συνεκμετάλλευσης», «Χάγης», «χώρας πρώτης γραμμής», που πρέπει να καθίσει στο τραπέζι μιας διαπραγμάτευσης μόνο για να δώσει. Το γκριζάρισμα της κυριαρχίας της, γίνεται πλέον και με το μεταναστευτικό. Πρώτα στα νησιά, τώρα στον Έβρο. Η αποδοχή του σχεδιασμού να γίνει η Ελλάδα τόπος εγκλεισμού μεταναστών-προσφύγων, είναι κοινός τόπος για οποιαδήποτε κυβέρνηση και όρος της ευρωκρατίας. Γιατί καμία πραγματική ελληνική κυβέρνηση δεν θα δημιουργούσε επί των νησιών (και μάλιστα σε κρίσιμη περίοδο των σχέσεων με Τουρκία) μια τέτοια κατάσταση. Τώρα μεταφέρουν πληθυσμούς και μετανάστες στον Έβρο. Έχουμε ένταση στα σύνορα. Πρόκειται για μια κλιμάκωση της πίεσης.
Η Ελλάδα μετατρέπεται –για όποιον δεν το κατάλαβε– σε διαπραγματευτικό χαρτί και δέλεαρ απέναντι στην Τουρκία, σε χώρα-χώρο που θα χάσει κυριαρχία σε έδαφος, θάλασσα και αέρα. Με τμήματά αυτού του «χώρου» να προορίζονται για κοστολόγηση, γκριζάρισμα, τεμαχισμό και αρπαγή.
Η επιθεώρηση της ηγεσίας της Ε.Ε. και τα ψελλίσματα συμπάθειας προς την Ελλάδα, δεν αίρουν τον σχεδιασμό. Ίσα-ίσα, η αποστολή 1.500 ανδρών της Frontex εντείνει την διεθνή παρουσία. Σε λίγο, μέσα από μια διαδρομή που δεν μπορεί ακριβώς να προβλεφθεί, θα ανακηρυχθεί η Ελλάδα και ορισμένες περιοχές ως ζώνες που πρέπει να περάσουν σε μια μορφή διεθνούς ελέγχου, γιατί το ελληνικό κράτος αδυνατεί να ελέγξει. Αυτοί οι όροι δημιουργούνται με γρήγορους ρυθμούς. Περνάμε σε μια νέα φάση όλων των σχέσεων και σχεδιασμών στην περιοχή. Ανεβαίνουμε κλίμακα.
Ρευστοποίηση κυριαρχίας μέσω διεθνοποίησης
Οι φωνές για «διεθνοποίηση» είναι ασαφείς. Τι εννοούν; Όλη η περιοχή είναι «διεθνοποιημένη», με αυτό που ονομάζεται «διεθνές δίκαιο» καταπατημένο από όλους τους ισχυρούς. Η προτεκτορατοποίηση ή διάλυση χωρών, τα κουαρτέτα που στήνονται, οι εκεχειρίες 120 ή 150 ωρών, η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων 44 χωρών στην περιοχή, όλα αυτά πιστοποιούν μια ορισμένη «διεθνοποίηση». Όσοι επικαλούνται διεθνοποίηση εννοούν να μην εξετάζουμε τα θέματα με όρους κυριαρχίας της χώρας, αλλά υποκύπτοντας σε απαιτήσεις να τύχουμε μιας καλύτερης μεταχείρισης. Η «πίεση προς την Ευρώπη» όταν αναφέρεται από ΣΥΡΙΖΑ ή Ν.Δ. είναι κρύο ανέκδοτο. Οι επίκληση «κυρώσεων» προς την Τουρκία το ίδιο, αφού όλοι στηρίζουν την Άγκυρα επί της ουσίας. Ακόμα και ο άκρατος φιλοαμερικανισμός και των δύο κομμάτων, συμβάλλει κι αυτός προς την επιδιωκόμενη «διεθνοποίηση».
Τι θα σημάνει «διεθνοποίηση» στον Έβρο; Στα νησιά την ψιλονοιώσαμε και βλέπουμε τι πέτυχαν Frontex, NATO, MKO και Μόριες.
Η Ελλάδα χρειάζεται υπόσταση, κυριαρχία και άμυνα
Μπροστά σε όλους αυτούς τους κινδύνους, η χώρα και ο λαός, η κοινωνία και η πολιτεία, πρέπει να προτάξουν μια άλλη προοπτική που να διασφαλίζει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Να κινητοποιεί μια εθνική και λαϊκή, δηλαδή πατριωτική και δημοκρατική, θέληση για την αντιμετώπιση όλων των απειλών. Η ενεργοποίηση της λαϊκής διαθεσιμότητας είναι ο κεντρικός και αποφασιστικός παράγοντας άμυνας και απόκρουσης των σχεδιασμών ακρωτηριασμού. Η αποδοχή από τον ελληνικό λαό του κλεισίματος των συνόρων απέναντι στην οργανωμένη και μεθοδευμένη προβοκάτσια της Τουρκίας, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα για έναν προσανατολισμό που θα χρειαζόταν σε συνθήκες ιδιαίτερα δύσκολες.
Ορισμένοι νομίζουν ότι οι εχθροί είναι «εσωτερικοί» και εντοπίζονται στις τράπεζες και στα υπουργεία. Άλλοι θεωρούν ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός (κυρίως «της μάζας») είναι που απειλούν την Ελλάδα και την Ευρώπη. Άλλοι ότι θριαμβεύει ο «ορμπανισμός» στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ούτε γεωπολιτική, ούτε Ερντογάν, ούτε πρόβλημα κυριαρχίας στη χώρα «Σύνορα ανοιχτά» και «κοινός αγώνας», τι καλός που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία του… Όλοι στην Αριστερά μια οικογένεια είμαστε, εκτός από τους «εθνικιστές». Συνεχίζεται το βρίσιμο του λαού, του αισθήματός και των αξιών του, της διάθεσης να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Όλα κιμάς ή χάμπουργκερ… Είναι και λίγο ντροπή να είσαι Έλληνας, το λένε και στην Ευρώπη.
Τέλος, η παρουσία και ενεργοποίηση φασιστών στα νησιά και στα σύνορα, αλλά και ενός αγριανθρωπισμού διαφόρων μορφών, είναι προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι φασίστες έδωσαν την «αφορμή» για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Αλλά η αναγκαία καταδίκη του φασιστικών πρακτικών, δεν συνεπάγεται την αποδοχή όλου του αφηγήματος του Ερντογάν για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους μετανάστες. Υπάρχει τεράστια απόσταση…
