Του Μιχάλη Σιάχου. Με πέντε μέρες καθυστέρηση θα πάρουν σύνταξη και Δώρο Χριστουγέννων οι συνταξιούχου του ΙΚΑ. Η διοίκηση του ΟΑΕΔ θα αποφασίσει εντός των ημερών πότε θα δοθεί το Δώρο στους ανέργους. Μια 48χρονη βρέθηκε νεκρή στην Ηλεία, με τον ιατροδικαστή να αποδίδει το θάνατο σε ασιτία.
Δύο άτομα μπήκαν σε σούπερ μάρκετ της Μυτιλήνης και άρχισαν να τρώνε ψωμί και σαλάμι. Στην αστυνομία, που έφτασε σχεδόν αμέσως, είπαν ότι είχαν να φάνε τρεις μέρες. Ζήτησαν συγγνώμη κι αφέθηκαν ελεύθεροι… Παιδιά σε σχολεία λιποθυμούν από την πείνα… Χιλιάδες ηλικιωμένοι (και όχι μόνο) περιμένουν με διακριτικότητα και εμφανή ντροπή να τελειώσει η λαϊκή μπας και βρουν κάτι «καλό» ανάμεσα στα πεταμένα τρόφιμα.
Εικόνες από την Ελλάδα του 2011. Εικόνες που πληθαίνουν, που πληγώνουν, που εξοργίζουν. Εικόνες από την Ελλάδα του καταξιωμένου τεχνοκράτη Παπαδήμου. Από την Ελλάδα της κρίσης, από την Ελλάδα της πάλαι ποτέ Δύσης και του ευρωπαϊκού ονείρου. Από την Ελλάδα των Ολυμπιακών και των μεγάλων έργων, από την Ελλάδα της φτώχειας. Εικόνες που δεν είναι χίλιες λέξεις, αλλά χιλιάδες γροθιές, χιλιάδες μαχαιριές στο στομάχι. Εικόνες που σε κάνουν πρώτα να δακρύζεις από ντροπή για την… πολιτισμένη κοινωνία και έπειτα σου φέρνουν στο μυαλό τα λόγια του Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Εικόνες που σου φέρνουν θύμησες από διηγήσεις των παλιών για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, τότε που μάζευαν τους πεθαμένους με τα καρότσια από τους δρόμους. Τότε που οι μαυραγορίτες πλούτιζαν για μια χούφτα αλεύρι. Κι αμέσως σκέφτεσαι τους ενεχειροδανειστές (έτσι λένε σήμερα τους μαυραγορίτες), που πλέον διαφημίζονται παντού, ακόμα και στη λαμπερή και ακριβή τηλεόραση. Τι ειρωνεία…
Εικόνες που αποκαλύπτουν την απόλυτη γύμνια της ευημερίας, τη γύμνια της περιβόητης διαρκούς ανάπτυξης. Τη γύμνια του καπιταλισμού, αλλά, δυστυχώς, και των πολέμιών του που για δεκαετίες «άραξαν» και πήραν ένα μοιράδι απ’ την πίτα της αλλοτρίωσης, αφήνοντας το σύστημα να κάνει τη δουλειά του.
Εικόνες που σε γεμίζουν ενοχές, που αδειάζουν με μιας βεβαιότητες και θεωρίες. Εικόνες που σου φέρνουν στο μυαλό τον Τάσο Λειβαδίτη και σκέφτεσαι «αν θες να λέγεσαι άνθρωπος». Κι αμέσως τρέχει, ευτυχώς, το μυαλό στους εργάτες της Χαλυβουργίας και αναθαρρείς, πεισμώνεις και ψιθυρίζεις τους στίχους της Κατερίνας Γώγου: «Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. Και θα ’ρθούνε κι άλλοι. Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: “Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”. Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά Μαρία».
Εικόνες από την Ελλάδα του 2011. Εικόνες που πληθαίνουν, που πληγώνουν, που εξοργίζουν. Εικόνες από την Ελλάδα του καταξιωμένου τεχνοκράτη Παπαδήμου. Από την Ελλάδα της κρίσης, από την Ελλάδα της πάλαι ποτέ Δύσης και του ευρωπαϊκού ονείρου. Από την Ελλάδα των Ολυμπιακών και των μεγάλων έργων, από την Ελλάδα της φτώχειας. Εικόνες που δεν είναι χίλιες λέξεις, αλλά χιλιάδες γροθιές, χιλιάδες μαχαιριές στο στομάχι. Εικόνες που σε κάνουν πρώτα να δακρύζεις από ντροπή για την… πολιτισμένη κοινωνία και έπειτα σου φέρνουν στο μυαλό τα λόγια του Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Εικόνες που σου φέρνουν θύμησες από διηγήσεις των παλιών για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, τότε που μάζευαν τους πεθαμένους με τα καρότσια από τους δρόμους. Τότε που οι μαυραγορίτες πλούτιζαν για μια χούφτα αλεύρι. Κι αμέσως σκέφτεσαι τους ενεχειροδανειστές (έτσι λένε σήμερα τους μαυραγορίτες), που πλέον διαφημίζονται παντού, ακόμα και στη λαμπερή και ακριβή τηλεόραση. Τι ειρωνεία…
Εικόνες που αποκαλύπτουν την απόλυτη γύμνια της ευημερίας, τη γύμνια της περιβόητης διαρκούς ανάπτυξης. Τη γύμνια του καπιταλισμού, αλλά, δυστυχώς, και των πολέμιών του που για δεκαετίες «άραξαν» και πήραν ένα μοιράδι απ’ την πίτα της αλλοτρίωσης, αφήνοντας το σύστημα να κάνει τη δουλειά του.
Εικόνες που σε γεμίζουν ενοχές, που αδειάζουν με μιας βεβαιότητες και θεωρίες. Εικόνες που σου φέρνουν στο μυαλό τον Τάσο Λειβαδίτη και σκέφτεσαι «αν θες να λέγεσαι άνθρωπος». Κι αμέσως τρέχει, ευτυχώς, το μυαλό στους εργάτες της Χαλυβουργίας και αναθαρρείς, πεισμώνεις και ψιθυρίζεις τους στίχους της Κατερίνας Γώγου: «Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. Και θα ’ρθούνε κι άλλοι. Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: “Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”. Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά Μαρία».
Σχόλια
