Ο αστικός κόσμος, στην ελλαδική εκδοχή του, παρασιτικός, ξενοπαρμένος, και αυθάδης προς τους υποτελείς υπηκόους του, παρουσίασε μια αντιστραμμένη εικόνα της πραγματικότητας. Με το που άρχισε να κερδίζει συνειδήσεις το κίνημα ανυπακοής, βγήκαν όλοι στα «κεραμίδια», κάνοντας έντεχνα λόγο για κατάληψη της χώρας από «τζαμπατζήδες», βάζοντας –με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ- στην ατζέντα μια ψευδεπίγραφη συζήτηση περί νομιμότητας.Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο, οι πλέον ακραιφνείς απολογητές του νεοφιλελευθερισμού να μιλούν για ιδιότυπο άσυλο σε όσους παρανομούν, δεν πληρώνουν, δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.
Με πρόσχημα, λοιπόν, το ιδιότυπο άσυλο που ανακάλυψαν, οχυρώνουν το σύστημα με ένα πλέγμα μέτρων που παραπέμπουν σε κράτος έκτακτης ανάγκης. Αν θέλουμε να αναλογιστούμε ένα ιστορικό προηγούμενο, πρέπει να ανατρέξουμε στο περίφημο ιδιώνυμο, παρά τις όποιες διαφορές.
Τώρα έχουμε «τζαμπατζήδες», «αλληλέγγυους», «παράνομους» κ.λπ. για τους οποίους ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του αναφέρουν ότι θα εφαρμοστεί το κράτος και ο νόμος. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ «αφρίζουν» και συμπορεύονται με το ΠΑΣΟΚ σε κάθε αντιλαϊκό και κατασταλτικό μέτρο. Η Ν.Δ. θέλει να σηκώσει τη σημαία του αγώνα κατά του ασύλου μήπως βρεθεί πίσω από τις εξελίξεις.
Κάτι φοβούνται, όλοι. Φοβούνται τη λαϊκή αφύπνιση και τη γενικευμένη ανυπακοή στη ληστεία και το πλιάτσικο που επιβάλλει το Μνημόνιο και η τρόικα. Φοβούνται το φούντωμα της ανυπακοής και του κινήματος «δεν πληρώνω». Φοβούνται μήπως οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες ξεπεράσουν τα γνωστά όρια, συντονιστούν και δημιουργήσουν ένα μεγάλο ποτάμι οργής. Φοβούνται μήπως ο κόσμος εξεγερθεί, οργανωθεί και αγωνιστεί με διαφορετικούς τρόπους. Ήδη η σκέψη και η πράξη έχουν κάνει βήματα που πριν 2 χρόνια δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Στις σημερινές συνθήκες η διαπίστωση πως με βάση όσα γίνονται η αντίδραση είναι μικρή έως μηδαμινή, ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου, σπέρνοντας απαισιοδοξία. Η πραγματικότητα είναι πως οι «από πάνω» είναι θορυβημένοι από το κίνημα «δεν πληρώνω», φοβούνται μια εξάπλωσή του, παίρνουν μέτρα για να το ανακόψουν.
Τα σημάδια που αποδεικνύουν την ανησυχία των κρατούντων δεν αφορούν μόνο την αντίδραση για τα διόδια και τα εισιτήρια. Η μεγάλη απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) έχει αναδείξει μια διαφορετική συμπεριφορά των εργαζομένων, καθώς και κινήσεις που ξεπερνούν τους αγώνες όπως τους γνωρίζουμε τον τελευταίο καιρό: Υπάρχει άμεση παρέμβαση των εργαζομένων, οι οποίοι σπρώχνουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις και δράσεις (βλέπε ρεπορτάζ για ΜΜΜ στις σελ. 12-13 και 22), ενώ προχωρά και ο συντονισμός ανάμεσα σε σωματεία και κλάδους. Και όλα αυτά, σε συνθήκες βαθέως ύπνου της ΓΣΕΕ και των εργατοπατέρων.
Όλα δείχνουν πως οδηγούμαστε σε μια όξυνση της κοινωνικής και ταξικής πάλης με επίκεντρο τα θέματα του Μνημονίου και τους αβάστακτους όρους εργασίας και διαβίωσης που επιβάλλει.
Η συνολικοποίηση και πολιτικοποίηση όλων των επιμέρους αγώνων είναι το πρώτιστο καθήκον όλων. Μόνο έτσι θα αποκαλυφθεί και θα αναχαιτιστεί η πραγματική ανομία, δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία ενώ (ακόμα και βάσει των πλέον συντηρητικών νομικών) έχει κουρελιάσει το Σύνταγμα και αυτό το ίδιο το αστικό Κοινοβούλιο, τολμά σήμερα να μιλά για νομιμότητα.
