Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εμπόδιο για τον Κυριάκο στο δρόμο προς την εξουσία. Πρακτικά, του στρώνει το χαλί…
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Όλοι μαζί σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι
αγκαλιά μ’ ένα μπουκάλι ρούμι χο χο χο
(τραγούδι των πειρατών)
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τη βάση της Ν.Δ., είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή αλλαγή προσώπου στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης.
Πρώτον, η εκλογή Μητσοτάκη «συντονίζεται» με τις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση, νεοφιλελεύθερες, όπως τις θέλουν τα Μνημόνια. Δεν έχουμε δυο αντίπαλους που εκφράζουν, αντίστοιχα, διαφορετικά συμφέροντα και τάσεις της κοινωνίας, αλλά δυο «μονομάχους» που προσομοιάζουν, κινούνται στο ίδιο πεδίο εφαρμογής των ίδιων πολιτικών.
Δεύτερον, η (καραμανλική) λαϊκή Δεξιά, κυρίαρχος στη συντηρητική παράταξη από τη Μεταπολίτευση, φάνηκε γυμνή από επιχειρήματα, δεν ανέδειξε κάποιο διαφορετικό πρόσωπο, εκτός από το ύφος -αλλά όχι επί της ουσίας- του εκπροσώπου της στις εκλογές. Ως προεκλογική τακτική έκανε το λάθος να αφήσει την εντύπωση ότι μπορεί να συνεργαστεί με την κυβέρνηση, υποτιμώντας το θυμό των οπαδών της.
Τρίτον, η θεωρούμενη ως «ακραία Δεξιά» εντός της Ν.Δ., δηλαδή «η πλευρά του Άδωνι», δεν είχε κανένα πρόβλημα, ιδεολογικό ή άλλο, να στηρίξει την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη υποψηφιότητα. Εκτός Ν.Δ., οι ΑΝΕΛ έχουν ταυτιστεί με τις κυβερνητικές πολιτικές και μόνο η εθνομηδενιστική παρέα Φίλης, Σια και Τασία, μπορεί πλέον να τους θεωρεί «ακροδεξιούς». Όσο για τη Χ.Α., διαψεύδει καθημερινά την πιθανότητα να μετατραπεί από μάζωξη καβγατζήδων σε κόμμα. Με ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση, εθνικιστική.
Τέταρτον, γενικά, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού έχει προσχωρήσει, υποκύψει και έχει αποδεχθεί, εντέλει, τις νεοφιλελεύθερες απόψεις, όπως τις επιβάλλουν τα μνημόνια, ως μονόδρομο. Η εκλογή Μητσοτάκη είναι το επιστέγασμα μια συνολικής στροφής.
Το άμεσο κίνητρο της εκλογής Μητσοτάκη είναι η αναζήτηση αρχηγού για να ανατρέψει τον Τσίπρα, όπως έγινε με τον πατέρα του Κυριάκου και τον Σαμαρά. Η (εσωκομματική) ιδεολογία δεν έπαιξε ρόλο. Με τα μνημόνια ο νεοφιλελευθερισμός γίνεται επισήμως η εφαρμοστέα πολιτική με όλες τις πρακτικές συνέπειες. Με απλά λόγια, οι συντηρητικοί ψηφοφόροι για να πάρουν την κυβέρνηση εξέλεξαν αυτόν που, με απόλυτη συνέπεια και χωρίς τύψεις, θα τους αποτελειώσει. Όλα εδώ πληρώνονται.
Στην Αριστερά, αντιθέτως, η διείσδυση του νεοφιλελευθερισμού αλά Σημίτη (με το μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας) ήταν ιδεολογική και βρήκε πρόσφορο έδαφος καλλιεργημένο ήδη από τον Κύρκο και το ΚΚΕεσωτ. Με μοιραία επίπτωση να εγκαταλειφθούν σιωπηρά και το καίριο ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και, ως επακόλουθο των μνημονίων, τα ελάχιστα ίχνη κοινωνικής πολιτικής. Ιδεολογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εμπόδιο για τον κ. Μητσοτάκη στο δρόμο προς την εξουσία. Πρακτικά, του στρώνει το χαλί, θέλοντας και μη, η ίδια η κυβέρνηση, υποχρεωμένη να εφαρμόζει όσα έχει υπογράψει, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη ραγδαία φθορά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει ιδεολογικά τον κ. Μητσοτάκη. Συγκρούσεις τηλεοπτικού επιπέδου, κούφιας ρητορείας, έχουμε παρακολουθήσει άφθονες. Είμαστε καταδικασμένοι να τις ξαναδούμε.
Το μέγα πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία εξακολουθεί, αν και εγκλωβισμένη, να ανθίσταται. Ο νεοφιλελευθερισμός, είτε στην καθαρόαιμη Δεξιά είτε στη σοσιαλδημοκρατική του εκδοχή, δεν έχει και δεν μπορεί να αποκτήσει τη στοιχειωδώς απαραίτητη μαζικότητα ώστε να στηρίξει τα αντίστοιχα κόμματα. Η πιο πρόσφατη αιτία είναι ότι τα μνημόνια πλήττουν (και πλήττουν θανάσιμα) τα μικρομεσαία στρώματα που αποτελούν το φυσικό του στήριγμα. Προκύπτει ότι για να γίνεις κυβέρνηση πρέπει να βάλεις νερό στο κρασί σου, να μαζέψεις από δω κι από κει (ευγενικά: κόμμα πολυσυλλεκτικό), να λες ό,τι σου κατέβει, οπότε η ιδεολογία πάει για βρούβες και η πολιτική θολώνει. Άμα πας τόσο κόντρα στην κοινωνία δεν σου μένει άλλο παρά να την εξαπατάς. Γενικός κανόνας.
Η λογική συνέπεια είναι ότι όσοι ελπίζουν ότι θα αναβιώσει ο δικομματισμός θα απογοητευτούν. Εξ ου η αλλαγή του εκλογικού νόμου αποβλέπει σε πολυκομματικές συνεργασίες. Να περιμένουμε αποστασίες, διάλυση και ανασύνθεση κομμάτων και μετακινήσεις προσώπων προς διάσωση και επιβίωση. Με στρατηγική το «βλέποντας και κάνοντας», όπου θα κυριαρχούν ισχυρές δόσεις κυνισμού, ιδιοτέλειας και καιροσκοπισμού – ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα, έλεγε η γιαγιά μου.
Η ηγεσία της Ν.Δ. κατηγορεί για νεποτισμό τον ΣΥΡΙΖΑ (διορισμοί συγγενών κ.λπ.) λες και η ίδια δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Ωστόσο, οι καταγγελίες σε συνθήκες φτώχειας, ανεργίας, απελπισίας, προκαλούν οργή, άσχετα από τη νομιμότητα ή τη χρησιμότητα των προσληφθέντων.
Το ερώτημα ουσίας, ωστόσο, παραμένει: Οι δανειστές θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα να βγει από το αδιέξοδο ή έκαναν και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την κρατήσουν δέσμια; Η κυβέρνηση δεν απαντά στο ερώτημα, αλλά λέει ότι εντός του έτους θα δούμε κάποιο φως. Η στάση των δανειστών δείχνει ότι είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν κλειστές τις κουρτίνες και σβηστά τα φώτα, επισείοντας κάθε τόσο είτε την έξοδο από το ευρώ/Ε.Ε. είτε ό,τι άλλο κατεβάζει η πλούσια σε εκβιασμούς φαντασία τους. Οι δανειστές συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν σθεναρά ότι δεν έχουν υποτάξει «ψυχή τε και σώματι» την κυβέρνηση, παρά τις υποχωρήσεις της. Δεν της αναγνωρίζουν ότι πρέπει κάπως να δικαιολογηθεί στο κοινό της. Την αντιμετωπίζουν όπως τους Τζιχαντιστές: Είναι χρήσιμοι για τη βρόμικη δουλειά αλλά τους προορίζουν για το σφαγείο, μόλις βρουν κάποιον άξιο να συνεχίσει. Νομίζουν ότι τον βρήκαν. Ίδωμεν.
