Δεν θα κριθούμε από αυτά που λέμε, αλλά από αυτά που θα κάνουμε!
Τίποτα δεν είναι ίδιο στην Ελλάδα του σήμερα σε σχέση με πέντε χρόνια πριν. Όλα άλλαξαν! Πώς θα μπορούσαν οι νέοι αυτής της χώρας να μείνουν ανεπηρέαστοι από μία τέτοια μεγάλη αλλαγή; Βιώνουμε καθημερινά και βασανιστικά τη μετάλλαξη της ταυτότητας των νέων ανθρώπων. Είναι καλύτερα να χρησιμοποιούμε ενικό αριθμό: «Ο νέος». Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή: Η στροφή του νέου στον εαυτό του, η αδυναμία να δει τον εαυτό του ως μέλος ενός μεγαλύτερου συνόλου, η «βουβή οργή» του για την κατάσταση που δεν συναντιέται με την οργή των συνομηλίκων του, η αίσθηση ότι υπάρχει μόνο παρόν χωρίς αυτό το παρόν να γίνεται μια προϋπόθεση για το μέλλον. Αυτόν τον νέο θέλουν σήμερα. Ένα νέο που να μην μπορεί να δει τον εαυτό του έξω από το σήμερα, να μην μπορεί να χαράξει μια πορεία. Κλείνει τα μάτια. Κοιτάζει μόνο το τώρα. Αυτό πιστεύει ότι είναι το μόνο που μπορεί να διαχειριστεί.
Ανοίγοντας τα μάτια που μας κλείνουν επίμονα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πραγματικό πρόβλημα, πως κανένα σχέδιο βελτίωσης της κατάστασης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν βρει διέξοδο μια γενιά που της στέρησαν το δικαίωμα να χτίσει το μέλλον της!
Σε έναν τόπο που, παραδοσιακά, το νεολαιίστικο κίνημα πρωτοστάτησε σε όλες τις μεγάλες μάχες για δημοκρατία και δικαιοσύνη, από την κατοχή και τα Ιουλιανά έως τη μεταπολίτευση και τον Δεκέμβρη του 2008, τα τελευταία χρόνια, παρά τις εξαιρέσεις, ο γενικός τόνος δίνεται από την καθήλωση, τον απομονωτισμό, τον αναχωρητισμό, τη βουβή οργή, τη φυγή. Η εκλογική, κυρίως, επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στους νέους δεν μετουσιώνεται σε στάση και πράξη χειραφέτησης. Η αντοχή του χρυσαυγιτισμού, ο συμμοριτισμός και η εξαχρείωση στα πιο φτωχοποιημένα τμήματα της νεολαίας, το αίσθημα ασφυξίας και αδιεξόδου ιδίως στο υψηλά μορφωμένο και εξειδικευμένο νεανικό δυναμικό σκιαγραφούν την εκρηκτικότητα του προβλήματος.
Νέος στην Ελλάδα του 2014
Πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση γι’ αυτό το μεγάλο θέμα: Τι σημαίνει να είσαι νέος στην Ελλάδα του 2014; Τι σημαίνει να ζεις σε μια χώρα που μετατράπηκε, μεθοδικά, από τους τοκογλύφους και το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης σε αποικία χρέους; Μπορεί μια γενιά, χωρίς ένα όραμα να την εμπνεύσει κι ένα συναίσθημα να τη συναρπάσει, να δώσει μία τόσο μεγάλη μάχη; Μπορούμε πραγματικά να σταθούμε αντιπαραθετικά στη διαλυτική ιδεολογία του μεταμοντέρνου ατομισμού; Μπορούν να υπάρξουν παρέες και συντροφιές, ομάδες νέων ανθρώπων που ο καθένας θα δίνει κάτι από αυτό που μπορεί για κάτι πολύ μεγαλύτερο, για έναν στόχο που θα τον συγκινεί βαθιά, που θα θέλει να αφιερώσει χρόνο και μυαλό σε αυτόν; Μπορεί ένας νέος να μείνει και να δημιουργήσει στη χώρα του; Ποια η σχέση της ανάκτησης του αγωνιστικού φρονήματος και του πολιτισμού, βλέποντας ειδικά τη μαζική συμμετοχή νέων σε πολιτιστικές ομάδες με ακτιβιστικά χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν στα χρόνια της κρίσης; Τι κοινό έχει ένας νέος αγρότης στη Θεσσαλία με έναν νέο γιατρό στην Αθήνα και έναν νέο άνεργο στη Θεσσαλονίκη; Θα μπορούσαν να παλέψουν μαζί; Ποιο μπορεί να είναι ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο και ταυτόχρονα μια διαφορετική αντίληψη για την εργασία κόντρα στον παρασιτισμό του υποδείγματος της μεταπολίτευσης που συνοψιζόταν στο… homo katafertzicus; Πώς θα ήταν ένας ανοιχτός πολιτικός χώρος που θα μπορούσε να εκφράσει τους νέους, που θα τους έδινε χώρο και φωνή;
Τόλμη και θάρρος
Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα χρειάζεται τόλμη και θάρρος, κυρίως από τους ίδιους τους νέους. Χρειάζεται κάθε νέος άνθρωπος, στη χώρα αυτή, να σταθεί και να σηκώσει το ένα από τα δύο πόδια που τον κρατάνε καρφωμένο στο τώρα, και να ετοιμαστεί για ένα μεγάλο βήμα, ένα βήμα προς τους άλλους κι άρα ένα βήμα προς το μέλλον. Ένα βήμα κατανόησης ότι με το μεγάλο πρόβλημα μπορούμε να αναμετρηθούμε μονάχα όλοι μαζί. Αντιλαμβανόμενοι πως κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, πως η ζωή δεν έχει νόημα αν δεν μπορείς να τη ζήσεις με αξιοπρέπεια. Έχοντας ως κίνητρο την υπερηφάνεια μας, αυτό το συναίσθημα ότι δεν θέλουμε να χαραμιστούμε, θα θέσουμε τον πήχη ψηλά. Δεν θα κριθούμε από αυτά που λέμε, αλλά από αυτά που θα κάνουμε!
Μην παρακαλάς για κάτι που έχεις τη δύναμη να το κερδίσεις!
