Και τώρα που τα χειρότερα -και εν μέρει πιο μπανάλ-σενάρια δυστοπιών επιστημονικής φαντασίας γίνονται απτή καθημερινότητα, που η ζωή γεμίζει με διαχωρισμούς, αποκλεισμούς, απαγορεύσεις, που καλούμαστε να παραδώσουμε όλο και περισσότερες ελευθερίες, τώρα είναι μάλλον η στιγμή είτε να μιλήσουμε, είτε να σιωπήσουμε για πάντα. […]
Μετά από ενάμιση χρόνο βίαιης ακύρωσης του πιο ζωτικού ίσως συστατικού της μουσικής, δηλαδή της ζωντανής της παρουσίασης, οι μουσικοί καλούνται να ξαναρχίσουν τις ζωντανές εμφανίσεις τους σε μια βίαια αναδιαρθρωμένη κοινωνική πραγματικότητα. Καλούνται να νομιμοποιήσουν το σύγχρονο νεοπαραδειγματικό απαρτχάιντ, παίζοντας μόνο για όσους έχουν τα εγκεκριμένα από τις αρχές πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων. […]
Το να κάνει κανείς συναυλία όπου απαιτούνται υγειονομικά πιστοποιητικά είναι ξεκάθαρη συνενοχή στο χειρότερο είδος ολοκληρωτισμού: του υγειονομικού. Πρόκειται για κάτι που υπερβαίνει τα προσωπικά πολιτικά πιστεύω του κάθε μουσικού: αναρχία, αντιρατσισμό, δικαιώματα ζώων ή αντισεξισμό. Όλα αυτά δε γίνονται παρά γραφικές ασημαντότητες, πλαστικό περιτύλιγμα προϊόντων με δώρα έκπληξη, από τη στιγμή που αποδέχεται κανείς πως η μουσική του θα είναι μόνο για τους υγειονομικά υπάκουους. Τώρα είναι ο εμβολιασμός, σύντομα θα είναι το τεστ παπ ή προστάτη και οι διαγονιδιακές θεραπείες. Όταν δεν αντιδράσεις στο πρώτο χαστουκάκι του τραμπούκου, σύντομα θα βρεθείς στο πάτωμα να δέχεσαι κλωτσιές στο κεφάλι.
Ως Millions of Dead Tourists, το να δηλώσουμε πως αρνούμαστε να παίξουμε όπου απαιτείται οποιουδήποτε είδους πιστοποιητικό για την είσοδο στο χώρο είναι ίσως τόσο αναμενόμενο που καταντά σχεδόν ανούσιο. Αντίθετα όμως, αυτό που είναι σημαντικό είναι να δηλωθεί ανοιχτά από όσους χώρους και ανεξάρτητες πρωτοβουλίες έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από τη λαίλαπα του τελευταίου ενάμιση χρόνου, από τους χώρους και τις συλλογικότητες που στηρίξαμε και μας στήριξαν αυτά τα χρόνια, πως δε θα υποκύψουν στο κομβικό ζήτημα που αφορά σε όλες τις συναυλίες: το διαχωρισμό των ανθρώπων ανάλογα με το βαθμό υγειονομικής τους συμμόρφωσης. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι να δηλώσουν οι μουσικοί πως δεν προτίθενται να παίξουν σε οποιασδήποτε μορφής απαρτχάιντ. Η τραγωδία άλλωστε δεν έχει να κάνει τόσο με τη μεριά του απαρτχάιντ που ζεις∙ αλλά με το ότι ζεις σε απαρτχάιντ.
Καλούμε όλα τα μουσικά σχήματα, τους συναυλιακούς χώρους και τους μεμονωμένους μουσικούς και djs αρχικά του ευρύτερου αυτοδιαχειριζόμενου και αντεργκράουντ χώρου να δηλώσουν δημόσια και έμπρακτα την αντίθεσή τους στο νέο δυστοπικό παράδειγμα. Υπάρχουν καταστροφές από τις οποίες «ούτε οι νεκροί δε θα ’ναι ασφαλείς». Βιώνουμε δυστυχώς μια τέτοια. Αν δεν την αναχαιτίσουμε δε θα μείνει καν έδαφος για να ξαναφυτρώσουν τραγούδια και ιστορίες, για να ξαναπιαστούν τα νήματα που πλέκουνε τον κόσμο.
«Τα πιο καυτά μέρη της κολάσεως είναι ειδικά κρατημένα για εκείνους που σε καιρό πολέμου κράτησαν ουδέτερη στάση»
* Ολόκληρο το κάλεσμα στο millionsofdeadtourists.org
