του Γιώργου Κυριακού
Στο Εφετείο μέσα σε λίγα λεπτά κατακυρώθηκε η απόφαση του στημένου δικαστηρίου που είχε καταδικάσει τον Μπελέρη σε 2 χρόνια φυλάκισης και τον Κοκαβέση σε 18 μήνες, με τριετή αναστολή και περιοριστικούς όρους (*). Στην αναμονή για την είσοδο του Φρέντη Μπελέρη στο Ευρωκοινοβούλιο τον Οκτώβριο, που προβλέπεται να αποφυλακιστεί, κάποιες διευκρινήσεις για την πορεία της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία από την Ελλάδα είναι αναγκαίες. Οι ενδοκομματικές και διακομματικές αντιπαραθέσεις στην Ελλάδα κορυφώθηκαν στο ζήτημα της υποψηφιότητας του Μπελέρη στο Ευρωκοινοβούλιο χωρίς να αφήνουν απ’ έξω και τον κόσμο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Όμως ο τίτλος «χιμαροποίηση» που αποδόθηκε έχει διαφορετικές αφετηρίες και ποιότητες στην ερμηνεία του.
Πρώτη: Η μεθόδευση διαχωρισμού της Χιμάρας από τις «μειονοτικές ζώνες»
Στις «μειονοτικές ζώνες» έχει απομείνει πολύ μικρός αριθμός κατοίκων και κυρίως ηλικιωμένοι, με βάση την καταμέτρηση ψήφων στις εθνικές εκλογές του 2021, στις οποίες είχε απαγορευτεί η είσοδος στην Αλβανία με πρόσχημα τη μη διασπορά του κορωνοϊού. Αυτές οι κοινότητες είναι ευάλωτες, πιεζόμενες σε καθημερινές διεργασίες της ζωής, εξαρτώνται από τους παράγοντες που κυριαρχούν στις αναγνωρισμένες μειονοτικές ζώνες και που είναι εναρμονισμένοι στην πολιτική του κυβερνητικού κόμματος. Η έμφαση και η επικέντρωση στη Χιμάρα, που οι ίδιοι οι «χοντροτσέφαλοι» Χιμαριώτες, όπως αυτοσαρκάζονται προκαλούν με τον διαχρονικό τους αγώνα, ενεργοποιεί τους υποβολείς για την αυτολογοκρισία και τη διασπορά φοβίας σχετικής με αντίποινα στην αναγνωρισμένη Μειονότητα. Η μικρή υποστήριξη από αυτές τις δυο περιοχές στους διωκόμενους Μπελέρη-Κοκαβέση, υποκρύπτει και την άδικη ιδέα ότι «η Ελλάδα δίνει σημασία μόνο στη Χιμάρα». Οπότε όταν η ιστορικά αδικημένη Χιμάρα διεκδικεί, η ηγεμονική φημολογία διατείνεται ότι αυτό λειτουργεί σε βάρος της επίσημα αναγνωρισμένης Μειονότητας.
Δεύτερη: Η φημολογία του «αμφιλεγόμενου» Μπελέρη
Από την πλευρά ενός υπάκουου στη Δύση φιλελεύθερου πυρήνα, που ξεκινάει από την επίσημη αριστερά και φτάνει μέχρι σε υψηλούς παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών, η «χιμαροποίηση» ή «μπελεροποίηση» λειτουργεί ένας πολιτικός ανεμιστήρας σκέψης. Ξεκινά από όσους επικρίνουν τη Ν.Δ. ότι χρησιμοποιεί τον «αμφιλεγόμενο» Μπελέρη, με εθνικό πρόσημο (παρ’ όλο που έχουν πραγματοποιηθεί ήδη δυο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στη Χιμάρα με το ίδιο πρόσωπο ως υποψήφιο δήμαρχο, από το 2015) για να σωθεί ως εκλογικός μηχανισμός, μέχρι αυτούς που διατείνονται ότι η Ελλάδα παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Αλβανίας με τον «ύποπτο για διαφθορά» Μπελέρη, που έχει «σκοτεινό» παρελθόν. Η δεύτερη συμμερίζεται την επίσημη αλλά και διαρρέουσα –από τις υπηρεσίες– αλβανική εκδοχή και αρνείται να εντοπίσει τη μεγάλη εικόνα της ιδιότυπης δικτατορίας Ράμα που έχει θέσει σε κεντρική σημασία τη Χιμάρα για εθνικιστικούς και οικονομικούς λόγους.
Τρίτη: Τα συμφέροντα της ελλαδικής ηγεμονεύουσας τάξης
Η «χιμαροποίηση» του βορειοηπειρωτικού, γεγονός που αποδέχονται κρυφά ή φανερά ακόμα και παράγοντες της Ν.Δ., με βάση την εξάρτηση που έχει στο σύνολό της η βορειοηπειρωτική κοινότητα από το κόμμα – κράτος – δίκτυο ενδιάμεσων παραγόντων, έχει τις κεντρικές ερμηνείες της. Συνήθως οι διαψευσμένοι από την πολιτική της Ν.Δ. όταν θίγουν το ζήτημα, αδυνατούν να ερμηνεύσουν την αποστασία της «παράταξης» από τα βορειοηπειρωτικά ζητήματα έχοντας ως βάση τα έξι σημεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (**) για την εξίσωση της Εθνικής Μειονότητας με την περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου και τη διαφορά της «ιστορικής παράταξης» από «την αριστερά». Διότι η «αποστασία» στη δήθεν ηγεμονεύουσα επί των εθνικών ζητημάτων «παράταξη» αποτελεί διαχρονικό της καθήκον. Η ιστορική θέση της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία, με βάση τις οδηγίες που λαμβάνει από τη σύμμαχο Δύση ως ενδιάμεσου παράγοντα για τις καλές σχέσεις της Δύσης με την Τουρκία, αποτελεί έναν βασικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος που μεταβιβάζεται κι αλλού με βάση τα ίδια δυτικά συμφέροντα. Από τη μεταπολεμική περίοδο, η «προγονική» παράταξη της Ν.Δ., «Εθνικός Συναγερμός», συναίνεσε στην ισότιμη συμμετοχή της Τουρκίας σε διαπραγματεύσεις για την τύχη της αγγλοκρατούμενης Κύπρου, με διπλωματία που οδηγούσε στη συνδιαχείριση (στην περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ) και στη συνέχεια στην de facto διχοτόμηση του 1974, με βάση τα ολοφάνερα σχέδια της Τουρκίας. Αυτή η ιστορική θέση της Ελλάδας, ως βραχίονας εξυπηρέτησης συμφερόντων της Δύσης εις βάρος της χώρας, μεταβιβάζεται σήμερα (και συναινετικά με τους βασικούς πυλώνες του πολιτικού συστήματος) σε όλα τα ζητήματα των σχέσεων της Ελλάδας με τον χώρο επιρροών της: στη Μαύρη Θάλασσα (Ουκρανικό), στη Ν.Α. Μεσόγειο (κατεχόμενη Κύπρος, Μέση Ανατολή) και στα Βαλκάνια (ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.). Σε αυτή τη μεταβίβαση εμπίπτει και το πρότυπο των ελληνοαλβανικών σχέσεων.
Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο, που κάθε εξαίρεση το καθιστά κανόνα, κάθε διεκδίκηση που δεν ταυτίζεται με αυτόν αποτελεί λαϊκιστική ή ακροδεξιά αντίδραση. Συνεπώς ο περιορισμός της εθνικής ατζέντας και ειδικά σήμερα, είναι ο κανόνας για το «κείται μακράν» κυπριακό και το βορειοηπειρωτικό βαρίδι, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων του σκοπιανού (Πρέσπες), της παραμέλησης της Θράκης ή των ομογενών πληθυσμών σε όλες τις χώρες της ιστορικής της επιρροής (π.χ. Μαριούπολη). Η ελλαδική ελίτ ως αντίτιμο για την συμβολή της σε λιγότερη χώρα με δημιουργία διαδρόμων για τη Δύση, λαμβάνει χρήμα, θέσεις κύρους και εξουσίας αξιοποιώντας τη νεοκοτζαμπασίστικη κληρονομιά των «προγόνων» της Ν.Δ. Σήμερα το ευρωπαϊκό πακέτο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας είναι το διακύβευμα μέσω της διπλωματίας διασποράς της συμφωνίας των Πρεσπών προς το στρατιωτικό όφελος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και προς το οικονομικό όφελος του ηγεμονικού πυρήνα της Ε.Ε. Για την Αλβανία, το ελλαδικό κράτος (στη βάση των δυτικών οδηγιών) προνοεί ως προτεραιότητά του την ένταξή της στην Ε.Ε. και στους διεθνείς οργανισμούς, παρά την οφθαλμοφανή καταπίεση των Βορειοηπειρωτών και την εθνοκάθαρση που έχει προκληθεί, περιορίζοντας αποκλειστικά στο πρόσωπο του Μπελέρη την εθνική διπλωματία. Κοντολογίς η επίσημη Ελλάδα βολεύεται στον διχασμό των Κυπρίων μέσω της εγκατάλειψης, για να «στηρίζει» τις «αποφάσεις τους» και στους διχασμούς των Βορειοηπειρωτών για να τους λέει «βρείτε τα κι εμείς είμαστε μαζί σας». Ο ειλικρινής και άδολος ενθουσιασμός των Βορειοηπειρωτών και ειδικά των Χιμαριωτών που αισθάνθηκαν ότι βγαίνουν από την απομόνωση του αλβανικού καθεστώτος μέσω της θριαμβευτικής εκλογής του Μπελέρη στο Ευρωκοινοβούλιο, απομένει να επιβεβαιωθεί στη ρήξη με την διαχρονική πολιτική της «παράταξης».
Παραπομπές
(*) Κάποιες «λεπτομέρειες»: Πέρα από την ομηρία του και τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του Κοκαβέση, το 2022 κατεδάφισαν την καντίνα του (στέκι της χιμαριώτικης νεολαίας) στην παραλία Λιβάδι, θέση Γωνία, με απόφαση που δεν είχε όνομα του ενοικιαστή του χώρου, του επεβλήθη πρόστιμο 80.000 ευρώ παρ’ όλο που δεν ήταν στο όνομα του η ενοικιαζόμενη επιχείρηση και σε περίπτωση μη καταβολής προέβλεψαν την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων και της αλβανικής ταυτότητάς του. Κι όμως συνεχίζουν οι ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών να παραλείπουν συστηματικά το όνομά του Παντελή Κοκαβέση που ήταν στην ίδια δικογραφία με τον Μπελέρη.
(**) Έκτο σημείο: «Η Αλβανική Κυβέρνηση θα πρέπει να πάψει να επεμβαίνει στο δικαίωμα των Αλβανών υπηκόων να δηλώνουν οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα αυτοί επιθυμούν, σύμφωνα με τις διεθνείς αρχές και να θεσμοθετήσει προγράμματα, που αποθαρρύνουν την προκατάληψη και την εχθρότητα προς τους Έλληνες και τις άλλες μειονότητες».
