Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Μαγειρεύονται αλλαγές στο πολιτειακό, ώστε να συντελεστεί η… μέγιστη έλλειψη αθώων
Πολλοί περίμεναν ότι την άνοιξη που μόλις τέλειωσε «κάτι» θα ξέσπαγε, μια αλλαγή, ένας αιφνιδιασμός, εξελίξεις. Τώρα, λένε, οι αλλαγές αναβάλλονται για φθινόπωρο, άγνωστο γιατί. Ίσως διότι από όσα λέγονται άλλα είναι προβλέψεις, άλλα απειλές, άλλα επιθυμίες των μεν που ματαιώνονται από τις επιδιώξεις των δε.
Πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες (τις επισήμαναν μόνο δημοσιογράφοι της ΕΡΤ) δηλώσεις του μη εξαιρετέου κ. Λεβέντη, ότι σε πρόσφατη επίσκεψή του στην αμερικανική πρεσβεία του είπαν πως το φθινόπωρο θα έχουμε εκλογές. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αμερικανοί προαναγγέλλουν εκλογές στη χώρα μας, υποκαθιστώντας τον πρωθυπουργό. Κορυφαία περίπτωση ήταν όταν ο Κρίστοφερ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο, ντάλα καλοκαίρι, δήλωσε ότι θα γίνουν εκλογές το φθινόπωρο, ο τότε πρωθυπουργός Μητσοτάκης δεν είχε ιδέα, έπεσε η κυβέρνηση, έγιναν οι εκλογές, έχασε ο Μητσοτάκης και η ζωή συνεχίστηκε. Κατά τα άλλα η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο…
Ο σημερινός Αμερικανός πρέσβης πριν να έρθει στην Αθήνα είχε θητεύσει στην Ουκρανία όταν έγινε η έγχρωμη επανάσταση, η Πλατεία Μεϊντάν κ.λπ., κ.λπ. Άνθρωπος ικανός, δραστήριος και αποτελεσματικός. Το ότι ο ίδιος ο πρέσβης (ή συνεργάτης του) επέλεξε ως αγγελιαφόρο τον κ. Λεβέντη δεν σημαίνει ασφαλώς τίποτα περισσότερο από το ότι η πρεσβεία συντονίζεται επιτυχώς με την επιλογή του ελληνικού λαού να τον εκπροσωπεί στη Βουλή και ο αρχηγός των Κεντρώων.
Κολλητά στις δηλώσεις Λεβέντη εμφανίστηκε στη δίωρη τηλεοπτική εκπομπή του έγκριτου δημοσιογράφου κ. Παπαχελά, εξαιρετικού γνώστη των ρευμάτων και των διαθέσεων που επικρατούν ανά πάσα στιγμή πέραν του Ατλαντικού για τη χώρα μας, εμφανίστηκε, λοιπόν, ο «βασιλεύς Κωνσταντίνος». Ήταν σαφής και κοφτός: Όχι τέως βασιλιάς. «Είμαι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος», είπε, πάει και τέλειωσε. Το δήλωσε για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, σαν να ήθελε να καταγράψει ότι ανατέλλει μια νέα εποχή. Κάθε έκπτωτος άναξ ονειρεύεται παλινόρθωση και ο Κωνσταντίνος με αυτή τη δήλωση μας είπε, εμμέσως αλλά σαφέστατα, ότι το πολιτειακό δεν έκλεισε οριστικά όπως πίστεψε ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Εμείς εδώ τώρα έχουμε άλλες έγνοιες, αλλά είναι μάλλον περίεργο ότι οι γνωστοί αμύντορες της Δημοκρατίας δεν αντέδρασαν στην αμετροέπεια του «τέως». Η όποια Αριστερά το άφησε να περάσει…
Η κυβέρνηση ετοιμάζει καινούργιο εκλογικό νόμο, πολύ πιο αναλογικό, σύμφωνα με τις επαγγελίες της Αριστεράς, με ένα μικρότερο «πριμ» (τριάντα έδρες) στο πρώτο κόμμα. Επιτέλους, θα λέγαμε, η Αριστερά συνεπής με τις εξαγγελίες της. Πλην, όμως, στα απλά ελληνικά αυτό σημαίνει μεθόδευση για «κυβερνήσεις συνεργασίας» υπεράνω ιδεολογιών και λοιπών «εθνοκτόνων διαχωρισμών». Όπως ακριβώς επιζητούν ξένοι και εγχώριοι παράγοντες από τη δεκαετία του ‘90. Ιδανικές συνθήκες για κυβερνητική αστάθεια ή/και για κυβερνήσεις ευάλωτες στους εκβιασμούς του οποιουδήποτε, κυρίως των δανειστών.
Αλλά η αστάθεια και οι εκβιασμοί είναι η επιφάνεια: Με δεδομένο ότι το μνημονιακό καθεστώς θα ισχύει τουλάχιστον ώς το τέλος αυτού του αιώνα, ο τόπος θα κυβερνηθεί αναλογικά, δηλαδή με τη σύμφωνη γνώμη και ενεργό συμμετοχή (ή συν-ενοχή, αν έτσι νομίζετε) όλων των πολιτικών δυνάμεων. Όλων αναλογικώς και εναλλάξ, ώστε κανείς να μη μείνει παραπονεμένος αλλά ούτε και αναμάρτητος. Θα υπάρξει μέγιστη έλλειψη αθώων. Σ’ αυτό το πνεύμα ο νόμος για τις εξωχώριες συμπλήρωνε εκ των προτέρων τον επερχόμενο εκλογικό νόμο, διασφαλίζοντας και κατοχυρώνοντας το ευρύ πολιτικό προσωπικό όχι μόνο για όσα έχει κάνει, αλλά και για όσα ορέγεται να πράξει. Δεν πρόκειται για «ένα δωράκι στον εαυτό του», αλλά για πολλά δωράκια, όχι μόνο τις Κυριακές και σχόλες, ό,τι φέρει η κάθε μέρα.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα πιθανό χαρτί, αυτός ο ίδιος ή περίβλεπτος διάδοχος, υψηλότατος. Η συντηρητική παράταξη δεν έχει ηγέτη (ο Κυριάκος δεν πείθει) αλλά ο «μεγαλειότατος», αν κληθεί να μας σώσει και αυτός, άλλο ρόλο θα έχει. Πάσχει όλο το πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο το κομματικό) με την έννοια ότι ο κόσμος πιστεύει ότι οι αναξιόπιστοι πολιτικοί εκλέγουν κατ’ εικόνα και ομοίωση τον Ανώτατο Άρχοντα. Η λύση να εκλέγει ο λαός τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (με νέο Σύνταγμα) ενέχει τον κίνδυνο να αποδειχθεί κάποιος ανεξέλεγκτος, όπως π.χ. ο Χριστόδουλος, ή να προκύψει μωροφιλόδοξος «Βοναπάρτης». Ο νέος ρόλος του βασιλέως θα είναι «προστάτης όλου του έθνους», όχι υπό κάποια ιδεολογική μορφή, αλλά πολύ συγκεκριμένα θα είναι προστάτης όλου του υπαρκτού πολιτικού προσωπικού. Με αυτή την έννοια θα είναι «ο πατριώτης βασιλιάς». Εύκολη δουλειά, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως πυλώνας του συστήματος και η Αριστερά ακούει πατριωτισμός και στρίβει αλά γαλλικά, την τύφλα της.
Όλα αυτά είναι μια πιθανότητα και η περιγραφή δεν αγγίζει την περίπτωση κάποιας εθνικής τραγωδίας, διόλου απίθανης αν δούμε τι γίνεται γύρω μας και σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε ως σύνολο, εθνικό και κοινωνικό. Όπως θα έχει παρατηρήσει ο αναγνώστης, αποφεύγω τη χρήση των όρων τάξη, αστική τάξη, εργατική τάξη κ.λπ. Όχι μόνο επειδή η χρήση κάθε ορολογίας οφείλει να αντιστοιχεί και να εκφράζει μια πραγματικότητα, ανύπαρκτη στην περίπτωσή μας ή τόσο καχεκτική και διαστρεβλωμένη ώστε να καθίσταται γελοιογραφική. Αλλά και επειδή δεν θέλει να συμβάλει στις φαντασιώσεις όσων βλέπουν να κυοφορούνται επαναστατικά εργατικά Κινήματα εκεί που δεν υπάρχουν παρά αυταπάτες, παράλυση και ραστώνη και ομιλούν περί αστικής τάξης εκεί που απλώς συναθροίζονται μερικοί ξεσκολισμένοι, νεοσσοί και παλαιότεροι συλλέκτες, των ωφελημάτων της εξουσίας.
