Δημοσιεύουμε άρθρο του Αλέξανδρου Μούμπαρη, μιας σημαντικής προσωπικότητας του αριστερού κινήματος που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα ενάντια στο απαρχαιντ και τη καταπίεση στη Ν. Αφρική. (Διαβάστε περισσότερα για τον Αλέξανδρο Μουμπάρη)
Ανεξάρτητα από τα αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τις απόψεις που διατυπώνει, έχει ενδιαφέρον η καθαρότητα του λόγου του και η επιμονή του στο να διατυπώνει το πως πρέπει να σταθούν πρακτικά οι αριστεροί στο κόσμο μπροστά στο κίνδυνο γενίκευσης των πολεμικών συρράξεων
Του Αλέξανδρου Μουμπάρη
Αυτήν την στιγμή, αυτό που ανησυχεί περισσότερο είναι ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου. Δύο πυρηνικά καπιταλιστικά στρατόπεδα συγκρούονται. Στην απουσία ενός σοσιαλιστικού στρατοπέδου βρισκόμαστε αναγκασμένοι να τοποθετηθούμε εναντίον του κύριου αντιπάλου – αυτού που εξαπολύει την επίθεση, μέσον εκπροσώπων του, και υπέρ της εργατικής τάξης και των λαών του κόσμου. Δεν έχουμε δικαίωμα να κρατήσουμε στάση «ουδέτερη», να παραμεριστούμε και απλά να καταδικάσουμε και τις δυο πλευρές. Γιατί κατά τη γνώμη μας αυτό θα θεωρηθεί ως έλλειψη αποφασιστικότητας, πραγματισμού, κάτι που δεν θα είναι κατανοητό από τους συντρόφους, τους εργαζόμενους καις τους λαούς.
Αν παραμεριστούμε λίγο από τους κινδύνους της τρέχουσας συμπλοκής, θα πρέπει να βασιστούμε στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και στο Διεθνές Δίκαιο, που εγγυώνται το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, στην εθνική κυριαρχία και καταδικάζουν τις επιθέσεις κατά της Ειρήνης ως μέγιστα εγκλήματα.
Ο χαρακτήρας της τωρινής σύγκρουσης δεν είναι ο μόνος, υπάρχουν και άλλοι που υπερβαίνουν το εθνικό πλαίσιο της ταξικής πάλης – και όπου οι κομμουνιστές είναι αναγκασμένοι να αγωνιστούν σε συμμαχία με την αστική τάξη, ή με τμήμα της αστικής τάξης, εναντίον του εξωτερικού εχθρού που απειλεί την ανεξαρτησία ή την κατοχή του έθνους τους, της χώρα τους, ή στο διεθνές επίπεδο, όταν απειλεί το Διεθνή Δίκαιο και την Ειρήνη στον κόσμο.
Η γενικός όρος είναι να ξέρουμε τι αποδυναμώνει τον ιμπεριαλισμό και τι ενισχύει το εργατικό κίνημα, ακόμα κι αν αυτό είναι λανθάνων.
Η πιο επιθετική και επικίνδυνη ιμπεριαλιστική χώρα, από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι σήμερα είναι οι ΗΠΑ μαζί με τους υποτελείς τους, που έχουν ως απώτερο στόχο την υποδούλωση του κόσμου. Η γενική στρατηγική επιθετικότητα για την κυριαρχία και την υποταγή γίνετε εις βάρος και με την υπερεκμετάλλευση των κατακτημένων λαών. Δηλαδή, όπως όλοι οι ιμπεριαλιστές, προσπαθούν πέρα από το φορτίο που ήδη επιβάλει η τοπική αστική τάξη στους εργαζομένους, να τους επιβαρύνουν επιπλέον και με αποικιακή εκμετάλλευση.
Ως εκ τούτου, για τα υποτελή, κατακτημένα και κακοποιημένα έθνη, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να απαλλαγούν από αυτόν τον ζυγό και αυτό συμπίπτει με το κομμουνιστικό μας καθήκον να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια με όλες τις δυνατότητές μας, παράλληλα με την αντικαπιταλιστική ιδεολογική μας δουλειά.
Η συμμετοχή της Ρωσίας, του Ιράν, της Κίνας και της Χεζμπολάχ έγινε μετά από αίτημα της συριακής κυβέρνησης και έτσι είναι απολύτως νόμιμη κατά το διεθνές Δίκαιο. Αντ’ αυτού κατά της Συρίας έχει διαπραχθεί ένα τέλειο δείγμα επίθεσης από μία σειρά κρατών, γειτονικών και του περσικού Κόλπου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, και από μυστικιστικό-τρομοκρατικές οργανώσεις που οι τελευταίοι μισθώνουν.
Τα κράτη αυτά δεν επιτίθενται μόνο κατά της Συρίας, όπου είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων, αλλά επίσης κακοποιούν και υποβαθμίζουν στην ουσία, τη νομιμότητα του καταστατικού της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών.
Ενώ ενδιαφερόμαστε για την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Συρίας, με μεγαλύτερη συνέπεια υποστηρίζουμε τα συμφέροντα του συριακού λαού και ιδιαίτερα των εργαζομένων ενάντια των δραστών: τους Δυτικούς καπιταλιστές, οπισθοδρομικούς φεουδάρχες του Κόλπου και τους φονιάδες τρομοκράτες. Θα πρέπει κατά την γνώμη μας, επίσης, παράλληλα να ενδιαφερθούμε για την υπεράσπιση της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, της Κούβας, της Βενεζουέλας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας … και όλων των κρατών που δρουν νομίμως και αντιστέκονται στην Δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία, και ας είναι καπιταλιστικά ή ακόμη ιμπεριαλιστικά.
Πιστεύουμε ότι είναι καθήκον των κομουνιστών των ΗΠΑ, όπως ήταν στην περίπτωση των Γάλλων κομμουνιστών κατά τη διάρκεια του αλγερινού πολέμου, να καταπολεμήσουν με όλα τα μέσα τον δικό τους ιμπεριαλισμό, τον δικό τους καπιταλισμό, να αποδυναμώσουν τη στρατιωτική του δύναμη και να βοηθήσουν τις χώρες και τους λαούς που υφίστανται επιθέσεις.
Αυτή η μορφή αποικιοκρατίας που υποστηρίζεται από τη υψηλή αστική τάξη της Γαλλίας και που με αυτήν μετριέται το διεθνές μεγαλείο της Γαλλίας, εξακολουθεί να το εξασκεί σε άλλες μορφές και σε διάφορες χώρες, ιδίως στην Αφρική, αλλά όχι μόνο. Η Γαλλία είναι κάπου στην κλίμακα μεταξύ αποικιστή και αποικισμένου. Ενώ συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως αποικιοκρατία, είναι συγχρόνως υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διατηρεί «αδελφικές σχέσης» με τα οπισθοδρομικά φεουδαρχικά κράτη της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και φυσικά με το Ισραήλ. Γι ‘αυτό στη Γαλλία, ο ρόλος των κομμουνιστών είναι να αγωνιστούν αποτελεσματικά, για την κυριαρχία της χώρας τους, αλλά και κατά της αποικιοκρατικής πολιτικής που εξασκεί η γαλλική αστική τάξη σε άλλους λαούς, ενάντια στη συμμετοχή της στις επεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων Δυτικών.
Παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε, όπως οι Ρώσοι κομμουνιστές, την κατάσταση στη Ρωσία, θεωρητικά θα ήταν λογικό λαμβάνοντας υπ’ όψη την διεθνή κατάσταση που έχει συνέπειες όχι μόνο στη Συρία – αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο – συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας – να πούμε ότι οι Ρώσοι κομμουνιστές πρέπει να κάνουν τα πάντα – εντός των ορίων της ακεραιότητάς τους – για να υποστηρίξουν την διεθνή πολιτική της κυβέρνησής τους, ακόμη και στην πολεμική και οικονομική παραγωγική προσπάθεια της, έτσι ώστε στη χώρα τους να μπορέσει να αντιμετωπίσει με τους πιο πετυχημένους τρόπους, τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Ταυτόχρονα να εκμηδενίσει αυτούς που ενεργούν εις βάρος της και υποστηρίζουν τις διεθνείς πολεμικές προσπάθειες του δυτικού ιμπεριαλισμού. Οι σοσιαλιστικές προσπάθειες προπαγάνδας έχουν ουσιαστική σημασία ενάντια στην ντόπια αστική τάξη – κυρίως κομπραδόρικη, για το συμφέρον των εργαζομένων και του σοσιαλισμού, όμως χωρίς αυτό να επηρεάζει την πολιτική, διπλωματική, στρατιωτική και οικονομική προσπάθεια στην σύγκρουση που εξελίσσεται. Φυσικά δεν πρέπει να είναι αφελείς, πρέπει να παραμείνουν σε επιφυλακή – διατηρώντας παράλληλα την αξιοπιστία τους ως ηθικοί και πιστοί σύμμαχοι – έχοντας όμως υπ’ όψη ότι ο τερματισμός των συμμαχιών μπορεί να επέλθει ανά πάσα στιγμή και να μετατραπεί σε κατάσταση σύγκρουσης. Δεν ξεχνάμε αφ’ ετέρου ότι οι ολιγάρχες της ρωσικής άρχουσας τάξης “κέρδισαν” τις περιουσίες τους λεηλατώντας την Ε.Σ.Σ.Δ, και αρκετοί ακόμη προδίδοντας και πουλώντας τη χώρα τους στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Τολμούμε να πιστέψουμε ότι η εξουσία τους αμφισβητείται και κυρίως ελπίζουμε να είναι μόνο προσωρινή και σύντομη.
Για εκείνους τους Ρώσους εργαζομένους που θέλουν να πολεμήσουν ενάντια στο φασισμό και την Δύση, έχουν κάθε ευκαιρία να το πράξουν στις ένοπλες δυνάμεις του Ντονμπάς, ή στην αντίσταση στο υπόλοιπο της Ουκρανίας, υποστηρίζοντάς την κατά έναν ή άλλον τρόπο*.
Τις διαπραγματεύσεις του Μινσκ, κανείς δεν τις πιστεύει. Ωστόσο, είναι χρήσιμο να υποστηριχθούν όπως το σχοινί υποστηρίζει το κρεμασμένο. Ο κρεμασμένος είναι οι συναφθέντες συμφωνίες που οι Δυτικοί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να τιμήσουν.
Πιστεύω ότι ο κύριος εσωτερικός εχθρός στη Γαλλία και αλλού στην Ευρώπη, είναι το κομπραδόρικο στρώμα της αστικής τάξης. Συνεργάζεται στην υποταγή της χώρας της στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις μεγάλες τράπεζες και διατηρεί αμφιλεγόμενες σχέσεις με κράτη όπως την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Ισραήλ …. Όλα τα κόμματα της λεγομένης “αριστεράς” σέρνονται ιδεολογικά πίσω από τους σοσιαλ-φασίστες, και δεν υπάρχει τίποτε να περιμένουμε από αυτούς, αν όχι το χειρότερο.
Πρέπει να πούμε ότι, δυστυχώς, πολλά κομμουνιστικά κόμματα θεωρούν και αντιμετωπίζουν τη συμμετοχή της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν σε αυτή τη σύγκρουση ως ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κυνικά ενδιαφέρονται στην απόκτηση αγορών κ.λπ. Φοβάμαι πως αυτά τα κόμματα, με την αδράνειά τους, ακόμη και την εχθρότητα προς την αντι-δυτική παράταξη, όπως στην σύγκρουση που εξελίσσετε στη Συρία, υιοθετούν μια απολιθωμένη θέση, χωρίς διάκριση ούτε πραγματισμό, που σε κάποιο βαθμό βοηθάει περισσότερο ή λιγότερο το εχθρό, δηλαδή τον κύριο ιμπεριαλισμό.
Ζουβιννί (Juvigny), 26 Οκτωβρίου 2016
* Μαζί με τους αναγνώστες των Dossiers du BIP, έχουμε στείλει από την αρχή της σύγκρουσης, στο Ντονμπάς 2.300€.
Πηγή: dossiersdubip.wordpress.com
