Αναγκαία μία πανελλαδική – μετωπική – ενωτική Επιτροπή
Του Χρίστου Καραμάνου.
Μέσα στο επόμενο δίμηνο, δηλαδή μέχρι την επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις 23 Ιούνη, η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην κύρωση (αναζητούν τον τρόπο) του νέου, άκρως αντιδραστικού πονήματος της Ε.Ε., που φέρει τον τίτλο Σύμφωνο για το Ευρώ. Η κυβέρνηση θα επιδιώξει να μοιράσει την ευθύνη και το αντίστοιχο κόστος, στριμώχνοντας τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ, που από τη μεριά τους αναζητούν τρόπους να ξεφύγουν και αν μπορέσουν να ασκήσουν εύκολη κριτική στο ΠΑΣΟΚ. Το πιθανότερο, πάντως, είναι πως θα προστρέξουν (σε αγαστή σύμπνοια), κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να αποκατασταθεί πλήρως το νεοφιλελεύθερο μέτωπο, μετά την επιφανειακή και για δημαγωγικούς λόγους διαφωνία της Ν.Δ. με το Μνημόνιο. Όλοι μαζί θα κυρώσουν το Ευρωπαϊκό Μνημόνιο, όπως σωστά έχει αποκληθεί το Σύμφωνο για το Ευρώ. Όπως πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν πάλι ενωμένοι Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ κύρωναν το νεοφιλελεύθερο μίνι-σύνταγμα της Ε.Ε., τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.
Τα ΜΜΕ, από τη μεριά τους, θα διασφαλίσουν ότι το Σύμφωνο για το Ευρώ και οι αντιδραστικές του ρυθμίσεις θα μείνουν στο σκοτεινή πλευρά της δημοσιότητας, ο λαός θα μείνει ανενημέρωτος.
Το μέτωπο του κεφαλαίου είναι εδώ. Το μέτωπο κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς με όλο και ισχυρότερη παρουσία της ακροδεξιάς, το μέτωπο δηλαδή που συγκυβερνά την Ευρώπη της Ε.Ε., είναι εδώ.
Το ερώτημα είναι πού βρίσκεται το αντίπαλο μέτωπο, το μέτωπο των εργαζομένων, των αγωνιζόμενων λαών.
Το Σύμφωνο για το Ευρώ δεν είναι μια ακόμη ευρωπαϊκή ρύθμιση. Είναι η πιο αντιδραστική, η πιο αντιλαϊκή, η πιο αντεργατική ρύθμιση από ιδρύσεως της Ε.Ε. και της ΕΟΚ. Είναι η γενίκευση όλων των ρυθμίσεων, είναι η νομοθετική (ενδέχεται και συνταγματική) δέσμευση ότι όλες οι χώρες της Ε.Ε. θα κυβερνώνται -πιο σωστά θα κατέχονται- από το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική περνά στον ολοκληρωτικό έλεγχο των Βρυξελλών και η επιβολή αντικοινωνικών μέτρων θα είναι καταιγιστική. Ακόμη και αυτά που σήμερα γίνονται με το Μνημόνιο στην Ελλάδα θα μοιάζουν «απλές οδοντόκρεμες».
Απόλυτος στόχος η κινεζοποίηση, προκειμένου το διευθυντήριο να χειριστεί την κρίση και να ισχυροποιηθεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Πρώτα θύματα οι χώρες και οι λαοί της περιφέρειας. Όποια χώρα δεν τηρεί απαρέγκλιτα το Σύμφωνο για το Ευρώ θα χάνει ακόμη και το δικαίωμα της ψήφου στα ευρωπαϊκά συμβούλια. Ενώ ο πρωθυπουργός της θα καλείται στις Βρυξέλλες για να πληροφορηθεί (από την Κομισιόν) και να ανακοινώσει πακέτα αντιλαϊκών μέτρων που υποχρεωτικά θα λάβει. Παρ’ όλον αυτόν τον αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό διασυρμό, παρά την προφανή κατάλυση της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας που φέρνει το Σύμφωνο για το Ευρώ, ο αστισμός της Ελλάδας αρνείται το δημοψήφισμα.
Απέναντι στον αναδυόμενο ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό -καθόλου τυχαία η πανευρωπαϊκή πριμοδότηση της ακροδεξιάς- η Αριστερά και όλες οι αγωνιζόμενες και προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να δράσουν κατ’ αρχήν ενωτικά και μετωπικά σε κάθε χώρα και βέβαια με το μεγαλύτερο δυνατό πανευρωπαϊκό συντονισμό. Στη χώρα μας, στη μόνη χώρα που δεν έχει γίνει ποτέ δημοψήφισμα για ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, είναι απαράδεκτη πολυτέλεια η επανάληψη του φαινομένου του κατατεμαχισμού και του πλατφορμισμού. Μοναδική επιλογή: όλες οι δυνάμεις και όλες οι απόψεις ενωμένες κάτω από ένα ρητό και κατηγορηματικό σύνθημα «ΟΧΙ στο Σύμφωνο για το Ευρώ – Δημοψήφισμα τώρα»! Σε μία πανελλαδική επιτροπή. Σε μία και μόνη.
Παλιότερα, το 2005-2006 στον αγώνα ενάντια στο τότε Ευρωσύνταγμα, όπου είχε σχηματισθεί μια πλατιά επιτροπή στην Ελλάδα, ορισμένοι δεν συμμετείχαν λέγοντας ότι δεν αρκεί η αντίθεση στο Ευρωσύνταγμα, πρέπει να υπάρχει και η συνολική απόρριψη της Ε.Ε. (της οποίας, «ξεχνούσαν» να πουν ότι το Ευρωσύνταγμα ήταν ο θεμέλιος λίθος). Αυτό το λάθος δεν πρέπει να επαναληφθεί σήμερα. Γιατί η ίδια η ιστορία διδάσκει ότι και τότε μέσα από ενωτικές επιτροπές, με ένα σαφές και κατηγορηματικό «ΟΧΙ», ήρθαν μεγάλες νίκες. Όπως η επικράτηση του «ΟΧΙ» στα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία.
Σήμερα το ίδιο μήνυμα έρχεται από την Πορτογαλία με την έναρξη της κοινής δράσης των δύο βασικών δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στο εκεί Μνημόνιο.
Άλλωστε, είναι η ίδια η κοινή δράση, ο καλύτερος τρόπος για να ζυμωθούν -και μέσα από δημόσιες συζητήσεις- οι διαφορετικές αντιλήψεις για την Ε.Ε. και το ευρώ. Μόνη προϋπόθεση το «ΟΧΙ» να είναι σαφές, ρητό, κατηγορηματικό και να αφορά ονομαστικά το Σύμφωνο για το Ευρώ.
