«Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε, μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε…»
Καμία τάξη, κανένα κίνημα, κανένας λαός δεν μπορεί να ζήσει για πολύ… χωρίς ελπίδα.
Αν η τρόικα (εξωτερικού και εσωτερικού) κατάφερε να σταθεροποιήσει το αστικό σύστημα και να εμπεδωθεί η ήττα των λαϊκών δυνάμεων, οποιαδήποτε ελπίδα, ανατροπή… σοσιαλιστική προοπτική θα εξαφανιστούν από τον ορίζοντα για δεκαετίες.
Αν οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη χάσουν – χάνουν συνεχεία ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις, θα καταντήσουν μια άμορφη μάζα χωρίς συνοχή, αλληλεγγύη και αυτοπεποίθηση.
Τον Μάη του 2012 κερδίσαμε μια μάχη.
Πολλοί εργαζόμενοι, νέοι κ.λπ. όχι μόνο «ξεκόλλησαν από τα αστικά κόμματα αλλά αρχίζουν να ασπάζονται τις ιδέες της Αριστεράς ακόμη και ιδέες προοπτικής.
Συμπέρασμα;
Ο λαός θέλει να δοκιμάσει την Αριστερά.
Αρχίζει να την εμπιστεύεται.
Βαδίζοντας προς το Συνέδριο πρέπει να ανανεώσουμε αυτή την εμπιστοσύνη. Αυτή την ελπίδα!
Ο κόσμος πρέπει να νιώθει πως υπάρχουν κάποιοι με ήθος, με αξιοπρέπεια, με αγωνιστική διάθεση κάποιοι που θα κάνουν έργο αυτά που λένε.
• Ζήτημα πρώτο, λοιπόν, νοικοκυρεύουμε το σπίτι μας – όχι ένα κόμμα-«χυλό».
Θέλουμε ένα κόμμα με δημοκρατισμό, λειτουργίες, που μπορεί να έχει συνιστώσες ή όχι, να έχει διαφορετικές απόψεις, να έχει όμως την ικανότητα σύνδεσης. Θέλουμε κόμμα δυνατό και οργανωμένο που θα διαχέει εμπιστοσύνη, αλήθεια και ήθος στον κόσμο.
• Ζήτημα δεύτερο, σηκώνουμε τα μανίκια και «βάζουμε μπέτη» για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Απαντάμε, δηλαδή, στη πράξη το ερώτημα: «Τι κάνει η Αριστερά;», «Τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;».
Έχουμε οργανώσεις, σωματεία, συνδικάτα… κινήματα εκεί ακριβώς. «Στη βράση κολλάει το σίδερο».
•Ζήτημα τρίτο, ζωντανεύουμε την ελπίδα της νίκης.
«Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να νικήσει!».
Μπορούμε να κατακτήσουμε την κυβερνητική εξουσία, σχηματισμού δηλαδή μιας «Αριστερής κυβέρνησης» ή καλυτέρα κατά την γνώμη μου μιας κυβέρνησης που δεν θα στηρίζεται σε μια συγκυριακή και εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά σε ένα ισχυρό οργανωμένο λαϊκό κίνημα, ικανό να αντέξει σε μια πορεία « διά πυρός και σιδήρου».
Όπως και να τεθούν τα διλήμματα, ένα είναι το βασικό. Μνημόνια, χρέος, μισθοί, Ευρωζώνη, ευρώ, αυταρχισμός, εκφασισμός κ.λπ. είναι από τη μια πλευρά.
Εμείς και μόνο να ξεκαθαρίσουμε σε ποια πλευρά ανήκουμε, αλλά και να αποτυπώνεται αυτό με σαφήνεια σε ένα «άμεσο πρόγραμμα 100 ημερών» π.χ. πρόγραμμα που θα θέσουμε στην κρίση του λάου και θα τον καλέσουμε να υλοποιήσει μαζί μας.
Να πιστέψουμε εμείς, να πιστέψει ο κόσμος μας πως έχουμε ένα δύσκολο αγώνα που μπορούμε όμως να κερδίσουμε.
Σ’ αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κάνεις!
Ανδρέας Τριανταφυλλάκης,
μέλος της Τοπικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Κέντρου Ηρακλείου
