Κυκλοφορεί σε φωτοτυπίες (!) το υπό κατάθεση νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο.
Δεν γίνεται εύκολα κατανοητός ο λόγος για τον οποίο το υπό κατάθεση νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο κυκλοφορεί σαν κομματική προκήρυξη άλλων εποχών, από χέρι σε χέρι, και δεν αναρτάται στο Διαδίκτυο για την περιβόητη δημόσια διαβούλευση. Αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή στόχος του υπουργείο Πολιτισμού-Τουρισμού είναι να σφυγμομετρήσει τις αντιδράσεις του κινηματογραφικού χώρου, οι οποίες προς το παρόν δεν είναι διόλου θετικές. Οι αντιδράσεις οφείλονται στο γεγονός ότι τα αναπτυξιακά κίνητρα είναι ελάχιστα και το πρόβλημα της κατάθεσης του 1,5% από τα ακαθάριστα έσοδα των δημόσιων και ιδιωτικών καναλιών για την παραγωγή ελληνικών ταινιών δείχνει να παραμένει άλυτο, για ακόμη μια φορά, και να επαφίεται στις καλές προθέσεις (ποιες;) των καναλαρχών.
Ως προς τα κριτήρια επιλογής των ταινιών που χρηματοδοτούνται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου υιοθετείται μια μορφή μοριοδότησης των συντελεστών ενός έργου (από το σκηνοθέτη ως τον ηχολήπτη), βασισμένης στα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλην όμως εδώ τα μόρια τα δίνουν Έλληνες και όχι Ευρωπαίοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, μάλιστα, όχι όποιοι κι όποιοι Έλληνες…
Στην ουσία, ο εξής ένας, ο γενικός διευθυντής του Κέντρου Κινηματογράφου. Ένα άτομο με υπερεξουσίες και υπεραρμοδιότητες, όπως περιγράφονται από το νομοσχέδιο, που, αν πέσουν στα χέρια διεφθαρμένου ατόμου, καταλαβαίνετε το τι αναστάτωση θα προκληθεί στον κινηματογραφικό χώρο. Πλαισιωμένος από άλλους τέσσερις διευθυντές-υφισταμένους, ο γενικός διευθυντής του ΕΚΚ ρυθμίζει τα πάντα, αποφασίζει για τα πάντα, λογοδοτούν οι πάντες σε αυτόν, ενώ ο ίδιος λογοδοτεί σε ένα επταμελές Δ.Σ. με όλα τα μέλη του διορισμένα από τον εκάστοτε υπουργό.
Το συμπέρασμα εύκολο: Μια ομάδα αρεστών στο υπουργείο -και όχι αιρετών- έχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται χρήματα και αισθητικές αντιλήψεις κατά το δοκούν. Ας μη γινόμαστε μάντεις κακών, αλλά το «καλώς ήρθατε χρέη» μοιάζει με ιδιαίτερη πιθανή υποδοχή ενός ανεπιθύμητου επισκέπτη που ήδη ταλαιπωρεί την ελληνική επικράτεια.
Διότι, όπως συχνά συμβαίνει με τα νομοθετήματα ενός υπουργείου, μπορεί αυτή τη στιγμή το επιτελείο του ΥΠΠΟ-Τ να έχει κατά νου κάποια άτομα καθ’ όλα ικανά και αξιόπιστα για την ανάληψη τέτοιων υπεραρμοδιοτήτων, αλλά τι θα συμβεί όταν αυτές πέσουν στα χέρια του κάθε λαμόγιου – είδος που, ως γνωστόν ανθεί, στην εύφορη ως προς τούτο ελληνική γη;
Έτσι, λοιπόν, από την ταλαιπωρία μιας κατ’ επίφαση υπερδημοκρατικότητας, φαίνεται να περνάμε σε μια φάση κινηματογραφικής δικτατορίας, όπου -εκτός των άλλων- όσο λιγότερα εισιτήρια κάνεις τόσο περισσότερα χρήματα εισπράττεις ως πριμ. Άλλη μια επικίνδυνη διαστροφή: Από την αναίτια πριμοδότηση εμπορικών σκουπιδιών στην επιβράβευση της εισπρακτικής αδιαφορίας ενός ούτως ή άλλως εμπορικού προϊόντος.
Γιατί τόσοι διευθυντές;
Είναι γνωστό κι από προηγούμενα δημοσιεύματα του Δρόμου ότι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συγχωνεύεται με το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με αιτιολογικό τις οικονομικές περικοπές. Θα μπορούσε να θεωρηθεί θεμιτή η ουσιαστική κατάργηση του δεύτερου, αν πραγματικά υπήρχε μελέτη που θα απεδείκνυε τους τομείς από όπου θα προέλθει η επιθυμητή εξοικονόμηση πόρων. Αντ’ αυτού «ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια», όπως θα αποκαλούσε ο κ. Πάγκαλος το βυθισμένο στα χρέη φεστιβάλ, (επίσημες πηγές τα προσδιορίζουν σε 7.000.000 ευρώ τουλάχιστον) μοιάζει ικανό να πάρει στον πάτο μαζί του και το οικονομικά υγιές Μουσείο.
Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο αυξάνονται επικίνδυνα όταν το νομοσχέδιο, αντί των προβλεπομένων ως τώρα δύο διευθυντών, τους πολλαπλασιάζει σε πέντε, με ίσες και διόλου ευκαταφρόνητες αμοιβές. Έρχεται, λοιπόν, ο αδαής πολίτης και αναρωτιέται: «Μήπως με δουλεύουν ή πάλι μήπως οι σοφοί κυβερνήτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας γεμίζοντας τον τόπο με διευθυντές, κι εγώ απλά δεν το καταλαβαίνω;»
