Έχει γίνει και συνεχίζει να γίνεται ένα όργιο με το μπλοκάρισμα και τις κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς για οφειλές στο δημόσιο, όπου ακόμα και οι κάποιες διατάξεις για την προστασία των καταθετών παρακάμπτονται ή αποδεικνύονται εντελώς ανεπαρκείς. Και δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά για μαζικά φαινόμενα που πλήττουν ιδιαιτέρως αυτούς που βρίσκονται και στην πιο δυσμενή οικονομική κατάσταση. Για παράδειγμα, όταν υπάρχει κοινός λογαριασμός, κάτι ανέκαθεν εξαιρετικά διαδεδομένο μεταξύ των μελών των οικογενειών, για την οφειλή του ενός δικαιούχου κατάσχονται τα χρήματα του άλλου ακόμα κι αν το ποσό που έχει στο λογαριασμό, π.χ. η σύνταξη, δεν υπόκειται σε κατάσχεση. Χρωστάει ο ένας και αυτομάτως, χωρίς να ρωτήσουν, χωρίς να διερευνήσουν, αρπάζουν τα λεφτά του άλλου. Και οι έφροι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Γιατί δεν υπάρχει πρόβλεψη γι’ αυτό, οπότε οικογένειες ολόκληρες κινδυνεύουν από κατάρρευση και πείνα. Ηλικιωμένοι άνθρωποι που για πρακτικούς λόγους έχουν βάλει στο λογαριασμό τους το παιδί τους, εάν αυτό έχει χρέη, ο τυφλός αυτοματισμός με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα τους αρπάζει τη σύνταξη. Το ίδιο παθαίνει ένας επιχειρηματίες που περιμένει την εξόφληση ενός τιμολογίου από πελάτη του για να μπορέσει να καταβάλει το μισθό του υπαλλήλου του και διαπιστώνει ότι το ποσό μόλις κατατέθηκε από τον πελάτη κατασχέθηκε από το δημόσιο. Οι περιπτώσεις αυτές είναι ποικίλες και πάμπολλες και τα θύματα δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν. Αλλά έτσι οι ήδη ανίσχυροι και φτωχότεροι περιέρχονται σε ακόμα δυσμενέστερη κατάσταση. Και μ’ αυτούς κανένας δεν ασχολείται. Σηκώνουν το σταυρό μόνοι τους, πολλοί, άγνωστοι, μέχρι τελικής εξουθένωσης.
Μπ. Ροϊλός
