Του Κωνσταντίνου Μ. Σκηνιώτη*
Η Μελίσα και η οικογένειά της είναι μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις οικονομικών μεταναστών, που οι συνθήκες στον τόπο τους, τους έφεραν να ζουν στη χώρα μας τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια.
Η Μελίσα είναι μια νέα κοπέλα με ιδιαίτερο ζήλο για μάθηση, με ήθος και με διάθεση να προχωρήσει προκειμένου να κάνει τη ζωή της καλύτερη. Πήγε σε ελληνικά σχολεία και σήμερα είναι φοιτήτρια σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Μετέρχεται της ελληνικής Παιδείας και συγχρόνως νιώθει και ζει ακριβώς όπως οι αυτόχθονες Έλληνες.
Ο αδελφός της γεννήθηκε εδώ. Η οικογένειά της δουλεύει σκληρά και έντιμα και ζει έχοντας ενσωματώσει πλήρως στη ζωή τους τα ήθη και έθιμα της πατρίδας μας. Από μία άποψη, θα έλεγε κανείς ότι ανήκει στους τυχερούς, αφού συνδιαλέγεται και συναλλάσσεται και στη δουλειά της με αντίστοιχα έντιμους ανθρώπους. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλες περιπτώσεις μεταναστών, που υποχρεώνονται να εργάζονται σε απαράδεκτες από κάθε άποψη συνθήκες, ανασφάλιστοι και που συχνά πληρώνονται ελάχιστα ή χάνουν τα δεδουλευμένα τους.
Η Μελίσα και η οικογένειά της βιώνουν αυτό που βιώνουν χιλιάδες άλλοι οικονομικοί μετανάστες.
Εργάζονται στην Ελλάδα, κατοικούν σ’ αυτή σεβόμενοι τους νόμους της, είναι πλήρως ενταγμένοι στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, καταβάλλουν τους άμεσους και έμμεσους φόρους τους, αλλά ατυχώς δεν απολαμβάνουν παρά ελάχιστα από τα δικαιώματα που θα έπρεπε να έχουν.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα υποχρεώνονται να καταβάλουν χρήματα για να ανανεώνουν έγγραφα τα οποία ήδη έχουν αποκτήσει και έχουν καταθέσει στις Αρχές πολλές φορές.
Όταν υποβάλλουν αυτονόητα αιτήματα, αντιμετωπίζονται, από τους περισσότερους Δημόσιους Φορείς, ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας χωρίς να παίρνουν τις απαντήσεις που δικαιωματικά τους ανήκουν.
Κάποια στιγμή η Μελίσα θέλησε να μεταβεί για τις σπουδές της στο εξωτερικό. Η οικογένεια από το υστέρημά της πλήρωσε 900 ευρώ για τη βίζα, η οποία ποτέ δεν της εγκρίθηκε και φυσικά το ταξίδι δεν πραγματοποιήθηκε. Άλλαξε ο νόμος, ήταν η εύκολη αιτιολογία, αλλά τα χρήματα ποτέ δεν επεστράφησαν.
Η Μελίσα συχνά αναρωτιέται με παράπονο πού ανήκει τελικά. Στην πατρίδα των γονέων της είναι ξένη και στην πατρίδα που ζει και μορφώνεται αντιμετωπίζεται ως ξένη.
Η ιστορία αυτή είναι γνωστή στους Έλληνες καθώς είναι ο κατ’ εξοχήν λαός-μετανάστης. Εξαιτίας της ανέχειας, της φτώχειας, του κυνηγητού για τους Αριστερούς, ο κόσμος γέμισε Έλληνες μετανάστες. Το έργο αυτό το έχουν ζήσει οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι μας. Το ζουν και σήμερα.
Θα έπρεπε, λοιπόν, η πολιτεία να είναι απόλυτα ευαισθητοποιημένη σε αυτά τα ζητήματα. Όπως φυσικά πρέπει και ο καθένας μας να είναι εξίσου ευαισθητοποιημένος. Οφείλουμε να διεκδικούμε ίση και ισότιμη μεταχείριση για τους οικονομικούς μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα και ζουν κι αυτοί όπως εμείς.
Είναι η απλούστατη βασική δημοκρατική υποχρέωση όλων. Είναι η απάντηση στους ρατσιστές, τους ξενοφοβικούς, τους φασίστες που έχουν ως προμετωπίδα των απόψεών τους τη ρήση… «πας μη Έλλην, βάρβαρος». Είναι η απάντηση σ’ αυτούς που προωθούν τη βαρβαρότητα και τη διαίρεση στη βάση της κοινωνίας.
Η Μελίσα είναι μια πραγματική μέλισσα που συλλέγει καρπούς γνώσης, ήθους, προσπάθειας για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι η αδελφή μας, είναι η φίλη μας, είναι η αυριανή γυναίκα μας, είναι η κοπέλα που θα ερωτευτούμε.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επισπεύσει άμεσα τα ζητήματα που θα λύσουν και θα δώσουν διέξοδο σε αυτές τις απαράδεκτες καταστάσεις που συνδέονται με την τύχη και την παρουσία οικονομικών μεταναστών στη χώρα, σαν του παραδείγματος που αναφέραμε.
Από την επίλυση αυτών των ζητημάτων η χώρα έχει να προσδοκά πολύπλευρα οφέλη και μόνο.
* Ο Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
