από τον Δημήτρη Ουλή
Από μία μεταφυσική σχεδόν σύμπτωση, η ονομαστική μου εορτή (26 Σεπτεμβρίου) και τα γενέθλιά μου (30 Οκτωβρίου) είναι συμμετρικά ως προς την 28η Οκτωβρίου. ΄Ισως έτσι να εξηγείται η στέρεη ελληνοχριστιανική μου αγωγή, καθώς και ο διακαής μου πόθος να μαρτυρήσω για την πατρίδα και την πίστη μου. Την προηγούμενη Τετάρτη έκλεισα αισίως τα σαρανταοκτώ – αλλά δυστυχώς, τίποτε ακόμα. Πώς να μαρτυρήσεις μέσα σε τόση κανονικότητα; Με την προηγούμενη κυβέρνηση των αθέων, των ανθέλληνων και των λαϊκιστών, είχα τουλάχιστον μια ελπίδα. Με την τωρινή κυβέρνηση όμως, τα έχω βρει σκούρα.
Κανονικότητα. Δηλαδή όχι εκπλήξεις και σκαμπανεβάσματα – no alarms and no surprises. Δηλαδή ρουτίνα. Δηλαδή πλήξη. Ο αστυνόμος τ’ απογεύματα που βγαίνει, να ελέγχει μες στους δρόμους κάθε κίνηση. Και στην τηλεόραση το βράδυ η κυρά-Λένη, κοιτώντας σήριαλ να κλαίει από συγκίνηση. Δεν γνωρίζω τι σόϊ όραμα είναι αυτό, και από ποιανού φωστήρα τα μυαλά ξεπήδησε. Οδεύοντας πάντως ολοταχώς στα πενήντα, εξακολουθώ να θέλω να είμαι η εξαίρεση. Η κανονικότητα κοιμίζει το σώμα και το μυαλό μου, με κάνει να αισθάνομαι πιο σκοτεινό μέσα μου το γήρας, ναρκώνει τη ζωή μου σαν βαρειά αντιβίωση, κάνει το βλέμμα μου να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με εκείνο της γελάδας που κοιτάει το τρένο. Θα μου αντιτείνετε, βέβαια, ότι υπάρχουν και δυσάρεστες εκπλήξεις. Το γνωρίζω. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να απαξιώνουμε τις εκπλήξεις εν γένει. ΄Οπως ακριβώς υπάρχουν και ανεκπλήρωτοι ή ματαιωμένοι έρωτες. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να θέλουμε να μείνουμε ες αεί ανέραστοι και αυνάνες. Η ουσία της ευχαρίστησης βρίσκεται στο κόστος της διακινδύνευσης, μας λέει η ψυχανάλυση. Και η ψυχανάλυση, κάτι ξέρει.
Ό,τι πέτυχε ο άνθρωπος μέσα στη μακραίωνη πολιτισμική του ιστορία, το πέτυχε ακριβώς επειδή πήγε κόντρα στον κανόνα. ΄Ολοι οι εξαιρετικοί άνθρωποι που θαυμάζουμε και αποτελούν πρότυπα για μας, είναι εξαιρέσεις, οι οποίοι δεν «επιβεβαιώνουν» τον κανόνα, όπως βλακωδώς έχουμε συνηθίσει να λέμε, αλλά μάλλον αμφισβητούν τον κανόνα – οριοθετούν, δηλαδή, τον δογματισμό του και αποδεικνύουν τις εγγενείς του ανεπάρκειες. Κατά βάθος, ακόμα και η «άριστη» κυβέρνησή μας το γνωρίζει αυτό – εξ ου και οι ασίγαστοι φόβοι της μην τυχόν και αντιληφθούμε αυτές τις ανεπάρκειες, μην τυχόν και αποδειχθεί πόσο μάπα είναι η συνταγή. Γιατί η συνταγή είναι μάπα, όταν φοβάσαι ακόμα και τον Joker. ΄Οπως ακριβώς η θρησκευτική συνταγή είναι μάπα, όταν φοβάσαι τον Καζαντζάκη και τον Πεσσόα.
Εξακολουθώ να πιστεύω στο Θεό –συμπαθάτε– στο βαθμό που τον αντιλαμβάνομαι ως έναν Θεό των εκπλήξεων, των αιφνιδιασμών και των εξαιρέσεων. Και εξακολουθώ να αγαπώ τη ζωή και να πιστεύω σε τούτον τον κόσμο, στο βαθμό που τα βλέπω ως πεδία μέσα από τα οποία μπορούν να αναδυθούν, ανά πάσα στιγμή, απρόβλεπτα συμβάντα και συναρπαστικές δυνατότητες.
Χρόνια μας πολλά, Δημήτρη. Και πάντα με τις εξαιρέσεις.
