Θέλω όμως μια έντιμη συμφωνία μαζί σου
Είναι κάποιες φορές που νιώθω πως ό,τι και να πεις, αδικείς τη ζωή και την ιστορική εμπειρία και είναι καλύτερα να σωπαίνεις.
Από την άλλη, πάλι, με ποιο δικαίωμα να σωπάσεις και να ανεχθείς η «σιγή» σου από οδύνη και θλίψη, να ερμηνεύεται ως άκριτη στήριξη;
Τούτη τη φορά, θα επιδιώξω να είμαι σαφής και σύντομος, γιατί καθώς φαίνεται πια καθαρά, η δημιουργική ασάφεια και οι αμφίσημες αναλύσεις ποτέ δεν ήταν, ούτε θα είναι, «όπλο» της Aριστεράς.
Ακόμα και της πολυσυλλεκτικής κυβερνώσας, Αριστεράς.
Δεν περίμενα κανένα δημοψήφισμα για να αποδείξω πως δε φοβάμαι και πως νιώθω αξιοπρεπής και αριστερός.
Χρόνια τώρα, έτσι νιώθω κι έτσι πορεύομαι.
Δεν περιμένω αντάρτικα τραγούδια και αριστερά συνθήματα και δακρύβρεxτες αναφορές στο ’40 και στην Eθνική Aντίσταση για να «φτιαχτώ» αγωνιστικά.
Δεν περίμενα το game is over, για να καταλάβω πως οι «εταίροι» και οι «θεσμοί», είναι οι από χρόνια ταξικοί μου εχθροί.
Εχθροί, σύντροφοι, και τίποτα λιγότερο.
Εχθροί που θέλω να τους εξοντώσω, γιατί έχω πόλεμο μαζί τους.
Αληθινό, σκληρό, αδυσώπητο πόλεμο από πολύ παλιά, που ποτέ δεν σταμάτησε.
Δεν θέλησα ποτέ να τους μεταλλάξω σε «θεσμούς», για να μου επιτραπεί να χαριεντίζομαι μαζί τους και να τους καλώ σε «ομιλίες ελπίδας» και σε «διαμεσολάβηση».
Δεν περίμενα μια αποτυχημένη «διαπραγμάτευση με τους θεσμούς», για να καταλάβω την ταξική ουσία της Ε.Ε.
Ήξερα τι είναι, από την ιδρυτική της συμφωνία -που δεν την ψήφισα-, ήξερα τι είναι από τις σφαγές λαών που εκτέλεσε, ήξερα καλά τι είναι, από την εξαθλίωση των ίδιων των λαών της, που χρόνια τώρα μεθοδεύει.
Δεν περίμενα την «πρώτη φορά Αριστερά», για να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να είσαι Αριστερά και πόσο δυσκολότερο να είσαι και κυβερνώσα.
Δεν έχω τέτοιες ψευδαισθήσεις.
Ένα μεγάλο φόβο και ανησυχία είχα και έχω:
Μη τυχόν και το «νερό στο κρασί» σου, κάνει το κρασί σκέτο νερό, βρώμικο νερό.
Ήρθαν έτσι τα πράγματα (θα πούμε κάποτε το γιατί, το πώς και το ποιοι) κι έχω μπροστά μου ένα δημοψήφισμα.
Δύσκολο.
Μου ζητάς, σύντροφε, να σου δώσω το ΟΧΙ μου.
Θα το κάνω.
Όμως θέλω να κάνουμε μια έντιμη και βιώσιμη συμφωνία, μεταξύ μας.
Θέλω να μου πεις καθαρά και ξάστερα, γιατί το θες, τι θα το κάνεις.
Και πριν μου το πεις, θέλω να σου πω πως τούτο το ΟΧΙ, έχει μεγάλη δύναμη, αξίζει πολύ παραπάνω από ένα δυνατό διαπραγματευτικό «όπλο» για ένα καλύτερο μνημόνιο.
Τούτο το ΟΧΙ που ζητάς, δεν κάνει για «σωσίβιο» κανενός, δεν προορίζεται για «μικρούς» κομματικούς τηλεπαραθυρόβιους, δε χωρά σε επικοινωνιακά τερτίπια και «ερμηνείες».
Είναι πολύτιμο.
Είναι δυνατό «εργαλείο» για μεγάλα, για ν’ ανοίξουν καινούργιοι δρόμοι.
Είναι ΟΧΙ και δεν μπορεί με τίποτα να γίνει στη… διαδρομή «Ναι».
Δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε «συνέχεια των διαπραγματεύσεων με πιο ισχυρά όπλα από την πλευρά μας».
Είναι η ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς να ανοίξει νέους δρόμους για το λαό και όχι μόνο τα ΑΤΜ, να υπογράψει βιώσιμη συμφωνία με το Μέλλον και όχι με τους σφαγείς του μέλλοντος.
Αν συμφωνήσουμε σ’ αυτά σύντροφε, σου το εμπιστεύομαι το ΟΧΙ μου.
Και ο μόνος μου φόβος, είναι ο φόβος μήπως και δεν το λογαριάσεις σωστά.
ΥΓ. Θέλω κι εγώ να δηλώσω, για να το συνυπολογίσεις στα κουμάντα σου σύντροφε, πως ποτέ δεν υπήρξα αριστερός «παντός καιρού».
Δύσκολων καιρών, ναι…
