Η Αριστερά που πάει κατά διαβόλου – Η λογοδιάρροια για την άνοδο του φασισμού – Η μάχη για την εξουσία στη μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η Αριστερά δεν αναρωτιέται πια για την τύχη «του κόσμου που δεν υπάρχει», για τον κόσμο των φτωχών και κατατρεγμένων, των πληβείων. Kι αν το κάνει, όποτε το θυμηθεί, είναι μια ακόμα κουβέντα μέσα σε πολλές, πίνοντας τσάι, μιλώντας για το ποδόσφαιρο, τον ΕΝΦΙΑ, τον καιρό. Αλλά επειδή αυτός ο κόσμος είναι εδώ, εντελώς υπαρκτός, ξεσηκωμένος ή σιωπηλός, η Αριστερά, είτε τον αγνοεί είτε δεν τον αγνοεί αλλά δεν ξέρει τι να του πει, αυτή η Αριστερά πάει κατά διαβόλου. Τον αγνοεί αυτή, την αγνοεί κι αυτός. Συχνά η Αριστερά τον πολεμάει κιόλας αυτόν τον κόσμο (θυμηθείτε τους Αγανακτισμένους), θα την πολεμήσει κι αυτός, δεν θα είναι δυο ξένοι στην ίδια πόλη, θα είναι δυο αντίπαλοι.
Δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση για τους λόγους που η Αριστερά έχει πάρει την κατηφόρα τη μεγάλη, όπως λέει το τραγούδι. Το αποκορύφωμα είναι πως αφού στερούν το ψωμί από τον κόσμο, θέλουν – με τα Μνημόνια – να του στερήσουν και το μόνο «σπίτι» που του απόμεινε, την πατρίδα του. Τον κατηγορούν, κάποιοι σαν τον Φίλη και την κυρία Σία, ότι είναι εγωιστής, δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι εθνικιστής, λαϊκιστής, κοπιάροντας τα Δυτικά ΜΜΕ, δούλοι και στη φαντασία.
Ο λόγος που η λεγόμενη ακροδεξιά δεν έχει καβαλήσει ακόμα την κατάσταση δεν είναι η κριτική της Αριστεράς. Η Αριστερά στην Ευρώπη δεν έχει πια το κύρος και την απήχηση να κάτσει κάποιον στο σκαμνί. Ο λόγος είναι ότι ο κόσμος δεν προσβλέπει πλέον στην Αριστερά, αλλά ελπίζει ακόμα πως χωρίς μεγάλες φουρτούνες και αναταραχές μπορεί κάτι να αλλάξει, έστω και αν χαθούνε μερικές κατακτήσεις αποκτημένες με κόπους. Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να χάσει κάτι, όχι όμως στον αγώνα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης αλλά υπέρ της Πατρίδας του. Για παράδειγμα, η Λεπέν το έχει καταλάβει πολύ καλά αυτό και σοβαρή (καθώς προσπαθεί να φαίνεται ότι είναι) λέει ότι θα αποδεχόταν ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα παράλληλα με το εθνικό (το φράγκο), ώστε να μη χάσουν το μπούσουλα ούτε οι αγορές ούτε ο κοσμάκης. Δεν ξέρω αν είναι λύση, αλλά κανείς δεν έπεσε να τη φάει, όπως γίνεται εδώ αν δεν είναι πρόταση υπαγορευμένη από το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.
Η ατέλειωτη λογοδιάρροια, οι κατάρες και η επίκληση κινδύνων από την πραγματική ή υποθετική άνοδο του φασισμού, χρησιμεύουν μόνο για να καλύψουν την πλήρη αδυναμία της Αριστεράς αλλά και των άλλων καθεστωτικών δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών, να ανταποκριθούν στις ανάγκες του κόσμου. Τον κίνδυνο του εθνικισμού επικαλούνται οι πλανητάρχες της Παγκοσμιοποίησης, με κολαούζο την Αριστερά αλα Μπλερ και Σημίτη, μαζί με την απανταχού παραδοσιακή Δεξιά, διεφθαρμένη ως το μεδούλι από τη συνεχή άσκηση της εξουσίας για μισό και πλέον αιώνα. Η παραδοσιακή Δεξιά κατάφερε να κάνει την παραδοσιακή Αριστερά σαν τα μούτρα της έτσι ώστε το Σύστημα να μη διαθέτει απόθεμα ζωτικής ορμής και ανανέωσης. Επιζεί όπως οι βρικόλακες, μετατρέπει σε ζόμπι τους υπηκόους του, πίνει το αίμα τους.
Στο γεωπολιτικό πεδίο τα πράγματα επίσης δεν είναι τόσο πολύπλοκα όσο μας λένε συσκοτίζοντας την πραγματικότητα. Η Δύση είναι σε υποχώρηση αλλά όχι σε κατάρρευση. Έχει ακόμα πολλά αποθέματα και σε γνώση και σε πλούτο, πρωτίστως οι ΗΠΑ. Η Ευρώπη, εντός ή εκτός ΕΕ, συλλογικά ή μεμονωμένα κάθε χώρα, μπορεί πλέον να επωμιστεί μόνο ρόλους δεύτερους και τρίτους, ρόλους κολαούζου. Αυτή είναι και η πολιτική σημασία του ΒRΕΧΙΤ. Η επιλογή, δηλαδή, των Βρετανών να παίξουν ως το τέλος με τις ΗΠΑ, θεωρώντας χαμένη υπόθεση το Βερολίνο και τους υποτακτικούς του. Ωστόσο, ένα τμήμα του βρετανικού κατεστημένου ήταν ανέκαθεν γερμανόφιλο, πράγμα που ίσως εξηγεί εν μέρει τους δισταγμούς και τις καθυστερήσεις του ΒRΕΧΙΤ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτά μοιάζουν ψιλά γράμματα, δεν υπάρχει παιδεία για την κατανόησή τους.
Οι ΗΠΑ, όπως κάθε ηγεμονική δύναμη, δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν να αμφισβητήσει την κυρίαρχη θέση τους. Θα πατήσουν χάμω τη Γερμανία, όπως και στο παρελθόν. Μπορούν να το κάνουν επειδή παραμένουν πιο ισχυρές. Σκοπός του ΝΑΤΟ, δηλαδή των ΗΠΑ, είναι, επαναλαμβάνω, να μείνει η Ρωσία εκτός (Δυτικής Ευρώπης), οι ΗΠΑ να είναι εντός και η Γερμανία πατημένη χάμω – δήλωση του λόρδου Ισμέϊ, πρώτου Γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Στην Ελλάδα κανείς δεν ξέρει αλλά και στην Ευρώπη κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλύσει σοβαρά την πιθανή μελλοντική πολιτική του Τραμπ, μάλλον επειδή τα ιερατεία εκτιμούν ότι θα είναι αφροσύνη να εκτεθούν πρόωρα. Όσοι κάτι ξέρουν δεν μιλούν, οι υπόλοιποι φλυαρούν ασκόπως ή παραπλανούν. Η μάχη για την εξουσία μόλις άρχισε στις ΗΠΑ μετά τις εκλογές και όλα είναι πιθανά, να νικήσει η «ομάδα Κλίντον» (με όποιον πρόσφορο τρόπο) ή να ηττηθεί παταγωδώς. Και στις δυο περιπτώσεις θα «χυθεί αίμα», συμβολικά ή πραγματικά, άσχετα με το αν ο κόσμος το πάρει είδηση. Για πρώτη φορά η μάχη έχει μεταφερθεί στην καρδιά, στη μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου με την ενεργό συμμετοχή ευρύτατων μαζών. Δεν είναι σύγκρουση ελίτ με τον κόσμο στην άκρη, αμέτοχο. Ο αδιάφορος πολίτης ήταν ονείρωξη των μικρονοϊκών και των αθεράπευτα αλαζονικών της Παγκοσμιοποίησης. Οι απαισιόδοξοι θα πουν ότι η βλακεία έχει αποδειχθεί ανίκητη. Ας ελπίζουμε ότι οι απαισιόδοξοι δεν είναι ρεαλιστές.
