Την ώρα που στη Ρώμη συνέρχονται οι Eυρωπαίοι ηγέτες για να ξαναδώσουν – αν μπορέσουν – μιαν ανάσα στο τρίζον οικοδόμημα της ευρωένωσης, την ώρα που τα γεωπολιτικά σύννεφα πυκνώνουν αγκαλιάζοντας ακόμα και δια του πολέμου μεγάλες περιοχές, την ώρα που χώρες και κοινωνίες γίνονται καύσιμη ύλη για τη διατήρηση της σπέκουλας και τις εικασίες για 4η βιομηχανική επανάσταση, την ώρα που οι στρατιές των ανέργων και των προσφύγων δείχνουν πως κύρια τάση είναι η απόρριψη τεράστιων μαζών εργαζομένων σε έναν πλανητικό Καιάδα, την ώρα που η μνημονιακή γκιλοτίνα διαμελίζει διαρκώς τμήματα, περιοχές και βιος μας διαλύοντας τη χώρα και το μήνυμα το’ χουν πάρει χαμπάρι και γείτονες που ορέγονται να συμμετάσχουν στο πλιάτσικο, πλανάται ένα μεγάλο και αμείλικτο ερώτημα: Υπάρχει διέξοδος, σωτηρία, ανάσταση από τον παρατεταμένο θάνατο;
Όταν πριν από 220 χρόνια ο Ρήγας έγραφε τον Θούριό του, το περίφημο «ως πότε παλληκάρια…» γνώριζε ότι χρειάζεται προετοιμασία των πνευμάτων για μια μεγάλη αλλαγή. Ο Θούριος γράφτηκε το 1797, η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1814, η επανάσταση ξεκίνησε 7 χρόνια αργότερα. Χρόνια προετοιμασίας, δοκιμασιών, σχεδιασμών, ζυμώσεων. Στη συνέχεια η Επανάσταση δεν ήταν μια κι όξω έφοδος. Κοινωνικές δυνάμεις πήραν μέρος με διαφορετικούς στόχους, συναντήθηκαν με ισχυρά γεωπολιτικά ρεύματα της περιόδου, συνοδεύτηκαν από εμφύλιους πολέμους και μια κολοβή ανεξαρτησία κερδήθηκε μόλις το 1828. Έχει δίκιο ο Σκαρίμπας όταν γράφει πως οι Τούρκοι έφυγαν και ήρθε… ο Όθωνας, συμπληρώνοντας «το να μην ξαναπέσεις σε ζυγό – αυτό είναι επανάσταση» (Γ. Σκαρίμπα, Το 1821 και η αλήθεια).
Η γερμανική κατοχή κράτησε 4 χρόνια. Η φασιστική δικτατορία 7 χρόνια. Το μνημονιακό καθεστώς αποικίας βαστά 7 χρόνια και προτίθεται να παρατείνει τη διάρκειά του για 99 χρόνια.
Η καταχνιά που έχει πέσει στη χώρα, μετά τους αγώνες του 2010-2012, πρέπει να ξεπεραστεί και οι υπαρκτές ζωντανές δημιουργικές δυνάμεις του τόπου να δουν καθαρά και να συσπειρωθούν γύρω από ένα μεγάλο στόχο, μια μεγάλη αλλαγή που θα ανατρέψει τη νέα τυραννία αλλά προπάντων να σώσει τη χώρα από τον αργό ή ξαφνικό θάνατο και διαμελισμό που της ετοιμάζουν.
Σε Ελλάδα, Ευρώπη και Βαλκάνια, σε Μέση Ανατολή, Τουρκία και στη Βόρεια Αφρική, σε ολόκληρη τη Μεσόγειο είναι ανάγκη να αναδειχθεί ένας νέος κοινωνικός – δημοκρατικός – πατριωτικός ριζοσπαστισμός που θα σηκώσει ανέμους ελευθερίας και ανεξαρτησίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης.
Η «εθνικοποίηση του ταξικού» για την οποία κάνει λόγο ο Ασδραχάς δεν αφορά την παράκαμψη του ταξικού – κοινωνικού στοιχείου αλλά αντίθετα τη γενίκευσή του μέσα σε ευρύτερα σύνολα που αγκαλιάζουν σχεδόν ολόκληρους πληθυσμούς χωρών που είναι υπό ανατίναξη.
Ένα πολιτικό κίνημα που θα πει κάτι ουσιαστικό για το άμεσο και προσεχές μέλλον αυτού του ταλαιπωρημένου αλλά και προικισμένου τόπου, που τόσοι εποφθαλμιούν ή ζηλεύουν ή θέλουν να χαλάσουν, μπορεί να ψηλαφίσει του νέους «Θούριους» που χρειαζόμαστε.
