Ο Δημήτρης Καμπερίδης ερχόταν από μιαν άλλη εποχή.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν είχε ξαναενώσει την Αριστερά που είχε υποστεί ένα πολύ βαθύ σχίσμα το 1968, αλλά είχε αναδείξει μια νέα γενιά αριστερών αγωνιστών που είχαν συνοχή, συνείδηση, μαχητικότητα και πνευματικότητα. Παιδιά των γραμμάτων και της τέχνης, φοιτητές, αρχιτέκτονες, ζωγράφοι, δάσκαλοι, μουσικοί, ηθοποιοί κ.ά., που ήταν αποφασισμένοι να αλλάξουν τον κόσμο υπηρετώντας το λαό.
Τότε, αυτό δεν ήταν μόνο σλόγκαν. Ήταν πεποίθηση και τρόπος ζωής. Το άδοξο τέλος της, από εσωτερικούς παράγοντες και εξωτερικές επιδράσεις, σήμανε και την αρχή μιας χρόνιας αποτελμάτωσης, με αλλεπάλληλες διασπάσεις, αντισυντροφικά μαχαιρώματα, μαζική ιδιώτευση, γραφειοκρατικοποίηση της πολιτικής και επαγγελματοποίηση των πολιτικών, που φαίνεται ότι δεν έχει πάτο. Το ποιον υπηρετούμε έχασε πια το νόημά του.
Ο Δημήτρης Καμπερίδης δεν έζησε ψεύτικα ούτε έφυγε θεατρικά. Η πρόωρη αναχώρησή του μας υπενθύμισε την αίσθηση μιας αλλιώτικης εποχής που τα πιστεύω ήταν αληθινά, η θυσία αυτονόητη, η αλληλεγγύη δεδομένη και οι αγάπες ρομαντικές.
Τότε, αυτό δεν ήταν μόνο σλόγκαν. Ήταν πεποίθηση και τρόπος ζωής. Το άδοξο τέλος της, από εσωτερικούς παράγοντες και εξωτερικές επιδράσεις, σήμανε και την αρχή μιας χρόνιας αποτελμάτωσης, με αλλεπάλληλες διασπάσεις, αντισυντροφικά μαχαιρώματα, μαζική ιδιώτευση, γραφειοκρατικοποίηση της πολιτικής και επαγγελματοποίηση των πολιτικών, που φαίνεται ότι δεν έχει πάτο. Το ποιον υπηρετούμε έχασε πια το νόημά του.
Ο Δημήτρης Καμπερίδης δεν έζησε ψεύτικα ούτε έφυγε θεατρικά. Η πρόωρη αναχώρησή του μας υπενθύμισε την αίσθηση μιας αλλιώτικης εποχής που τα πιστεύω ήταν αληθινά, η θυσία αυτονόητη, η αλληλεγγύη δεδομένη και οι αγάπες ρομαντικές.
Στ. Ελλ.
Σχόλια
