«Ρητές συστάσεις Κεδίκογλου για πιστή εφαρμογή των διατάξεων περί ευζωίας των ιπποειδών», διαβάζω και αναρωτιέμαι πόσα ζώα πρέπει να θυσιαστούν με βάναυσο τρόπο, για να αποφασίσουν οι κυβερνήσεις να θεσμοθετήσουν το αυτονόητο. Και άντε και το θεσμοθετούν… ποιος θα εγγυηθεί την τήρηση των νόμων; Ποιος θα ελέγχει και πώς θα τιμωρούνται οι παραβάτες;
Η κακοποίηση των ζώων στην επαρχία είναι κανόνας κι όχι εξαίρεση που, δυστυχώς, η συγκάλυψη των κακουργηματικών πράξεων είναι ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο. Σκυλιά αλυσοδεμένα στον ήλιο, σχεδόν εγκαταλειμμένα, δεκάδες πτώματα ζώων στους δρόμους, φόλες σε κάθε γωνιά, κυνηγόσκυλα φυλακισμένα μέχρι την εποχή του κυνηγιού, αλεπούδες, λύκοι και αρκούδες βρίσκουν φρικτό θάνατο εάν λαθέψουν και πλησιάσουν κοντά σε αστικές περιοχές. Ένας φαύλος κύκλος έχει δημιουργηθεί αφού τα καμένα δάση αφήνουν άστεγα και νηστικά τα άγρια ζώα της χώρας που αναζητούν τροφή πλησιάζοντας κατοικημένες περιοχές. Αλλά, όπως πάντα, βρίσκουμε την εύκολη λύση και αντί να διαμαρτυρηθούμε επί της ουσίας και επί της αρχής, αποδεκατίζουμε κάθε ζωή που θεωρούμε υποδεέστερη… γιατί απλώς μπορούμε.
Δεν θα επιπλήξουμε τον γείτονα που αφήνει νηστικό το σκύλο του, γιατί δεν θέλουμε να χαλάσουμε τη σχέση μας μαζί του. Δεν προφυλάσσουμε τις κότες στο κοτέτσι, αλλά κρεμάμε την αλεπού που θα τολμήσει να πλησιάσει. Δεν καταγγέλλουμε τους απαράδεκτους ιδιοκτήτες των γαϊδουριών στα νησιά, γιατί «και να το κάνουμε τι θα γίνει;».
Κι έτσι πορευόμαστε σ’ αυτή τη ζωή· κλαίμε γοερά όταν ένα ακραίο ανάλογο περιστατικό παρουσιάζεται στα ΜΜΕ, καταριόμαστε τον δράστη και ζητάμε την παραδειγματική τιμωρία του ώσπου να ξεχαστεί το γεγονός και να επιστρέψουμε στη μιζέρια και στον μικροαστισμό μας, υπερασπιζόμενοι για μια ακόμα φορά το μότο μας «Η κόλαση είναι οι άλλοι».
Εάν αυτός ο κόσμος είναι σάπιος, είναι γιατί εμείς έχουμε επιτρέψει να συμβεί.
