Του Μάριου Διονέλλη. Αυτή η ψήφος είναι για μένα. Κατάδική μου.
Για την τελευταία ελπίδα μου να μείνω σε αυτή τη χώρα.
Για την αλλαγή της δικής μου γενιάς, που έφτασε μέχρις εδώ έχοντας γνωρίσει μόνο τη δικομματική μεταπολίτευση.
Για τα «στοιχειά» των δεδομένων που μέχρι πριν ένα χρόνο με έκαναν να πιστεύω πως δε θα αλλάξει τίποτα.
Για την ευθύνη μου απέναντι στους αδικημένους που κάποτε μου ζήτησαν «γράψε, πες κάτι και για μένα…»
Για την κρυφή (κι απ’ τον εαυτό μου ακόμα) αίσθηση ματαιότητας όταν τους έλεγα θα το πω, θα το γράψω μπας και γίνει κάτι, μερικές φορές χωρίς να το πιστεύω.
Για τις ώρες που χάσαμε ψάχνοντας ο καθένας τη δική του αλήθεια μέσα ή στα πέριξ της Αριστεράς.
Για την αφέλειά μου όσες φορές οι «γραφικοί» μεγαλύτεροι έλεγαν «Η επανάσταση έρχεται» κι εγώ κούνησα το κεφάλι πίσω από την πλάτη τους…
Για την πολυτέλειά μου να ξεκουράζομαι σε πολλές περιστάσεις που οι άλλοι βρίσκονταν στους δρόμους.
Για το χρέος μου σε κείνους που δεν πρόλαβαν να δουν αυτή τη μέρα να έρχεται.
Για τη ρεβάνς μου από εκείνους που με διέψευσαν και με απογοήτευσαν και για την ετοιμότητά μου να αποκηρύξω όσους το κάνουν ξανά.
Για τη δικαίωση στα μάτια όσων περιμένουν περισσότερο καιρό από μένα στη στάση της ιστορίας όρθιοι και ασάλευτοι να περάσει το τρένο του δίκιου, της συμπόνιας, της γνώσης, της δουλειάς, της ανθρωπιάς, την ίδια ώρα που άλλοι ανεβοκατέβαιναν στα τρένα της εξουσίας.
Αλλά και για αυτήν ακόμα τη σημερινή μου ανησυχία αν άραγε προλαβαίνουμε, αν υπάρχει η δύναμη να αλλάξουν όλα ή έστω τα περισσότερα από αυτά.
Για τη νίκη της ωραίας αυτής ανησυχίας απέναντι στη μαύρη βεβαιότητα του «δεν αλλάζει τίποτα»
Αυτή η ψήφος είναι δική μου.
Για την αλλαγή της δικής μου γενιάς, που έφτασε μέχρις εδώ έχοντας γνωρίσει μόνο τη δικομματική μεταπολίτευση.
Για τα «στοιχειά» των δεδομένων που μέχρι πριν ένα χρόνο με έκαναν να πιστεύω πως δε θα αλλάξει τίποτα.
Για την ευθύνη μου απέναντι στους αδικημένους που κάποτε μου ζήτησαν «γράψε, πες κάτι και για μένα…»
Για την κρυφή (κι απ’ τον εαυτό μου ακόμα) αίσθηση ματαιότητας όταν τους έλεγα θα το πω, θα το γράψω μπας και γίνει κάτι, μερικές φορές χωρίς να το πιστεύω.
Για τις ώρες που χάσαμε ψάχνοντας ο καθένας τη δική του αλήθεια μέσα ή στα πέριξ της Αριστεράς.
Για την αφέλειά μου όσες φορές οι «γραφικοί» μεγαλύτεροι έλεγαν «Η επανάσταση έρχεται» κι εγώ κούνησα το κεφάλι πίσω από την πλάτη τους…
Για την πολυτέλειά μου να ξεκουράζομαι σε πολλές περιστάσεις που οι άλλοι βρίσκονταν στους δρόμους.
Για το χρέος μου σε κείνους που δεν πρόλαβαν να δουν αυτή τη μέρα να έρχεται.
Για τη ρεβάνς μου από εκείνους που με διέψευσαν και με απογοήτευσαν και για την ετοιμότητά μου να αποκηρύξω όσους το κάνουν ξανά.
Για τη δικαίωση στα μάτια όσων περιμένουν περισσότερο καιρό από μένα στη στάση της ιστορίας όρθιοι και ασάλευτοι να περάσει το τρένο του δίκιου, της συμπόνιας, της γνώσης, της δουλειάς, της ανθρωπιάς, την ίδια ώρα που άλλοι ανεβοκατέβαιναν στα τρένα της εξουσίας.
Αλλά και για αυτήν ακόμα τη σημερινή μου ανησυχία αν άραγε προλαβαίνουμε, αν υπάρχει η δύναμη να αλλάξουν όλα ή έστω τα περισσότερα από αυτά.
Για τη νίκη της ωραίας αυτής ανησυχίας απέναντι στη μαύρη βεβαιότητα του «δεν αλλάζει τίποτα»
Αυτή η ψήφος είναι δική μου.
Σχόλια
