Στο παρελθόν ήταν διάχυτη η εντύπωση ότι οι σοσιαλιστικές χώρες προσπαθούσαν να επιβάλλουν το σοσιαλισμό σε άλλες χώρες. Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τροφοδοτείτο αυτή η άποψη από το συντονισμό των κομμουνιστικών κομμάτων που είχαν σκοπό, υπό την υψηλή αιγίδα της Σοβιετικής Ένωσης, να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα και να εφαρμόσουν το σοσιαλιστικό. Μάλιστα, η Σοβιετική Ένωση δεχόταν έντονη κριτική από τα αριστερά, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, επειδή δεν έδειξε τη διάθεση να εξαγάγει -χρησιμοποιώντας τη δύναμή της- το σοσιαλισμό τουλάχιστον σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες όπου, κατά τη γνώμη των επικριτών, οι συνθήκες ήταν ώριμες.
Μετά τον πόλεμο, η άποψη για την εγκαθίδρυση εκ των άνω σοσιαλιστικών καθεστώτων απέκτησε υλική βάση με χειροπιαστό τρόπο όταν το σοβιετικό κράτος προώθησε το σοσιαλιστικό σύστημα στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπό τον έλεγχο του. Μια επιλογή που προέκυψε ως αποτέλεσμα της έκβασης του αντιφασιστικού πολέμου.
Ένας λόγος ήταν ότι οι περισσότερες από τις χώρες που εντάχθηκαν στο ανατολικό μπλοκ είχαν καθεστώτα που ήταν εταίροι της ναζιστικής Γερμανίας και είχαν πολεμήσει εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης συμβάλλοντας στο τεράστιο κόστος των 26 εκατομμυρίων νεκρών και την καταστροφή μεγάλου μέρους των υποδομών της νέας ακόμα σοσιαλιστικής χώρας. Ναι μεν αυτά τα καθεστώτα είχαν ηττηθεί μαζί με τη Γερμανία, αλλά οι ηγετικές ελίτ και οι εσωτερικοί μηχανισμοί που ήταν ιδεολογικά ταυτισμένοι με το ναζισμό και είχαν συνταχθεί στρατιωτικά με τους ναζί για να συνεισφέρουν στον αφανισμό της ΕΣΣΔ, είχαν παραμείνει εν πολλοίς ακέραιοι και οι εντόπιοι κομμουνιστές, στραπατσαρισμένοι από πολλά χρόνια εξοντωτικών διωγμών, δεν είχαν τη δυνατότητα να τους εξουδετερώσουν και να τους αποβάλλουν από τις βαθιές δομές εξουσίας. Εξάλλου, ο διαχωρισμός σε σφαίρες επιρροής είχε συμφωνηθεί στη Γιάλτα μεταξύ των νικητών. Μάλιστα, ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία είχαν διαμοιράσει μεταξύ τους, στα τρία, το μέρος που τους αναλογούσε από τη μεταπολεμική Γερμανία.
Ένας άλλος λόγος ήταν ότι πριν καν τελειώσει ο πόλεμος, οι δυτικοί σύμμαχοι εγκαθιστούσαν στη δική τους σφαίρα επιρροής αφενός μεγάλες στρατιωτικές βάσεις που δεν θα έφευγαν ποτέ, αλλά και καθεστώτα που ήταν υπό την επιλογή ή/και την έγκρισή τους, όπως στην Ιταλία και την Ελλάδα. Στη δε περίπτωση μας δεν περιορίστηκαν στην απόβαση στρατιωτικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος και τον απροκάλυπτο διορισμό κυβερνήσεων που τις άλλαζαν σαν πουκάμισα, αλλά προχώρησαν και στην παγίδευση και την εξόντωση του μεγάλου απελευθερωτικού κινήματος που είχε παλλαϊκό χαρακτήρα.
Παράλληλα, ευθύς εξ αρχής, προχώρησαν στη μεθόδευση με οργανωμένο και συστηματικό τρόπο της υπονόμευσης της επιρροής και του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης μέσα στη δική της σφαίρα επιρροής. Μια πολιτική που όχι μόνο δεν εφάρμοσαν αντίστοιχα οι Σοβιετικοί στη δυτική σφαίρα επιρροής, αλλά αποχώρησαν και από εδάφη τα οποία είχαν καταλάβει στρατιωτικά, όπως ήταν η Αυστρία.
Ατοπήματα
Οι μητροπολιτικές χώρες της Ευρώπης ελέγχθηκαν από τις ΗΠΑ με οικονομικά δεσμά μακράς πνοής (φάνηκε και τώρα αυτό), με αμερικάνικες βάσεις, με τη δημιουργία στρατιωτικής συμμαχίας που είχε τα όπλα στραμμένα προς τη Σοβιετική Ένωση, ακόμα και με την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Τις χώρες όπου οι κομμουνιστές είχαν πάρει την εξουσία με το σπαθί τους (Ελλάδα, Αλβανία και Γιουγκοσλαβία) προσπάθησαν να τις ποδηγετήσουν. Στην Ελλάδα εφάρμοσαν την πιο άγρια πολιτική κατάκτησης για να εμποδίσουν τους κομμουνιστές να επικρατήσουν, όπως δικαιούνταν από τους ηρωικούς αγώνες και τη μεγάλη επιρροή τους στην κοινωνία, ενώ ενίσχυσαν τους αιμοσταγείς φασίστες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας τους οποίους προστάτευσαν μέχρι τη δεκαετία του 1970 που τα φασιστικά καθεστώτα έκλεισαν τον κύκλο τους.
Η άμεση έναρξη του Ψυχρού Πολέμου με τη λήξη του Β΄ΠΠ, που διατυπώθηκε ρητά από τον Τσόρτσιλ και εδραιώθηκε με τον πόλεμο της Κορέας και την ίδρυση και επιβολή του καθαρά αντισοβιετικού ΝΑΤΟ, πίεσε ασφυκτικά τη Σοβιετική Ένωση να περιχαρακώσει το ζωτικό χώρο της ανατολικής Ευρώπης για την ασφάλεια της. Οι σημερινές εξελίξεις, της επέκτασης του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας, αποδεικνύουν ότι οι Σοβιετικοί ηγέτες σωστά είχαν αξιολογήσει τους κινδύνους από τη δυτική επιθετικότητα. Αλλά κι αυτοί διαχειρίστηκαν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης -ως προς το σύστημα διακυβέρνησής τους- με τρόπο που μακροπρόθεσμα υπονόμευε την ίδια την ασφάλεια που επιδίωκαν να εξασφαλίσουν. Και σήμερα, η Ρωσία πληρώνει τα λάθη και τις αδυναμίες, πολιτικές και οικονομικές, υποκειμενικές και αντικειμενικές, της σοβιετικής περιόδου, αλλά και την χωρίς εγγυήσεις ασφαλείας εγκατάλειψη του ανατολικού μπλοκ και της αποδόμησης και απορρύθμισης που η μετασοβιετική ηγεσία -ιδίως στην περίοδο Γιέλτσιν- εφάρμοσε στη Ρωσία.
Μεταπολεμικά
Στις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση σύρθηκε σε μια πολιτική που είχαν εκπονήσει οι αντίπαλοί της και ήταν σε βάρος της. Αναγκάστηκε να μονώσει περισσότερο τη διευρυμένη της επικράτεια, να ιδρύσει το Σύμφωνο Βαρσοβίας για να εξισορροπήσει τη δημιουργία του ΝΑΤΟ που προηγήθηκε και να εντείνει την πολιτική υποστήριξης των απελευθερωτικών κινημάτων στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική που αντιπάλευαν τους αποικιοκράτες. Οι περιπτώσεις του Βιετνάμ και της Κούβας είναι από τις πιο χαρακτηριστικές. Η δίκαιη αυτή σοσιαλιστική αλληλεγγύη και συμπαράσταση δημιούργησε στενές σχέσεις ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, ταυτόχρονα, όμως, είχε σαν παράπλευρη συνέπεια την καλλιέργεια φόβου σε πολλές αστικές και φεουδαρχικές ελίτ ανά τον κόσμο με αποτέλεσμα αρκετές να συσπειρωθούν εναντίον της ΕΣΣΔ και του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι, ο κόσμος ήταν διαμοιρασμένος μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Η άλλη μεγάλη σοσιαλιστική χώρα, η Κίνα, δεν χρησιμοποίησε στρατό και βάσεις σε άλλες χώρες και τα κινεζόφιλα κομμουνιστικά κόμματα που γεννήθηκαν εκτός Κίνας δεν ήταν κατασκευάσματα της κρατικής πολιτικής της Κίνας, αλλά δημιουργήματα αφενός της δυσαρέσκειας μεταξύ των κομμουνιστών από τα εκφυλιστικά φαινόμενα της ΕΣΣΔ και αφετέρου της συνέπειας στην υπόθεση της επανάστασης που επεδείκνυε το ΚΚ Κίνας. Η Κίνα βοήθησε την Κορέα και το Βιετνάμ, που ήταν στα σύνορά της, να αντισταθούν στις ΗΠΑ και έδωσε πολύ μεγάλο βάρος, κι αυτή ήταν η επίσημη πολιτική που ακολούθησε έκτοτε, στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Όπως προκύπτει εκ των πραγμάτων, η σημερινή πολιτική της για τις διεθνείς σχέσεις έχει ως αφετηρία τις θέσεις που εξέφρασε ο Τσου Ενλάι στην περίφημη Διάσκεψη των Αδεσμεύτων, στο Μπαντούνγκ της Ινδονησίας, το 1955.
Απ’ αυτό προκύπτει μια θεμελιωδώς διαφορετική θέση της Κίνας από τις πολιτικές της ΕΣΣΔ σε σχέση με τη Δύση και τον υπόλοιπο κόσμο. Η πολιτική των Κινέζων βασίζεται στην αρχή της μη επέμβασης στα εσωτερικά των άλλων κρατών και στην καλλιέργεια ισότιμων σχέσεων ανεπηρέαστα από τα διαφορετικά πολιτικά συστήματα, στη βάση της ειρηνικής συνύπαρξης και της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτή η επιλογή έχει βαθιές ρίζες στην κινέζικη ιστορία και κουλτούρα και εφαρμόστηκε επί χιλιάδες χρόνια με τις αναγκαίες παραλλαγές και προσαρμογές ανάλογα με τα δεδομένα κάθε εποχής. Αυτή η επιλογή χαρακτηρίζει και την πολιτική που ακολούθησε το ΚΚΚ μετά τη νίκη της Επανάστασης και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, το 1949.
Υπερφίαλη άγνοια
Αυτή η πραγματικότητα διαφεύγει από την πολιτική κουλτούρα της Δύσης η οποία εδράζεται στα ακριβώς αντίθετα. Οι Δυτικοί θεωρούσαν την πολιτική κουλτούρα των λαών των αποικιών τους ανάξια λόγου. Για τη Δύση, οι Κινέζοι ήταν οι Αφρικανοί της Ασίας. Ορισμένοι φωτισμένοι επιστήμονες, όπως ο καθηγητής της Οξφόρδης Joseph Needham που ερεύνησε όσο κανένας άλλος την επιστήμη και τον πολιτισμό της Κίνας, με αποτέλεσμα να συνταχθούν από το 1954 μέχρι σήμερα 27 βιβλία, αποκάλυψαν την αλήθεια για την μέχρι τον 19ο αιώνα υπεροχή της Κίνας, δηλαδή μέχρι την επιδρομή των αποικιοκρατών, αλλά τα πλούσια στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν δεν έγιναν πηγή γνώσης ούτε για τους πολιτικούς ούτε για τους διανοούμενους και τους δημοσιογράφους στη Δύση. Η αποικιοκρατική κουλτούρα είχε γίνει βίωμα και τρόπος θεώρησης του κόσμου, των μορφωμένων και των απαίδευτων. Έκτοτε, κάθε άλλη άποψη για την Κίνα, όσο επιστημονικά και ιστορικά κι αν είναι επιβεβαιωμένη, απωθείται και αποβάλλεται αυτομάτως σαν ξένη και άνευ πρακτικής σημασίας. Η δυτική αξιολόγηση των άλλων χτίστηκε πάνω στην άρνηση των ελίτ και των χειραγωγημένων κοινωνιών να επιζητήσουν και να αντικρίσουν την αλήθεια. Κι αυτό ισχύει, ενισχυμένο, μέχρι τώρα.
Στην περίοδο που η Δύση είχε το πάνω χέρι, η γνώση της αλήθειας για τους άλλους λαούς ήταν περιττή και δεν ήταν χρήσιμη στους αποικιοκράτες. Από το 1949, όμως, που αυτή η γνώση ήταν αναγκαία για να καταλάβουν έγκαιρα τις κοσμογονικές αλλαγές που εκκολάπτονταν και να προβλέψουν την ταχύτατη άνοδο της Κίνας στην κορυφή, καθώς και την αντίστοιχη συρρίκνωση της δικής τους θέσης, είχαν υπόψη τους μόνο τις ευπώλητες πλάνες της αποικιοκρατίας για τους Κινέζους. Ήταν εντελώς έξω από τον τρόπο σκέψης των Ευρωπαίων που έχει σφυρηλατηθεί μέσα σε εκατοντάδες χρόνια τεράστιας επέκτασης σε όλη τη γη και ανυπολόγιστου πλουτισμού δια της λεηλασίας. Με αυτά τα δεδομένα, οι δυτικοί δεν διέθεταν τα πολιτισμικά ανακλαστικά και εργαλεία για να αντιληφτούν τι υπήρχε από την άλλη πλευρά της μάντρας που είχαν κατασκευάσει αυθαίρετα και να το αντιμετωπίσουν έγκαιρα. Γι’ αυτό, οι τωρινές καθυστερημένες αντιδράσεις τους μπροστά στο γιγαντωμένο φαινόμενο της Κίνας είναι άκαιρες, σπασμωδικές, αλλοπρόσαλλες και ασύμφορες για τους ίδιους. Έτσι, από τη μια αντιμάχονται μανιασμένα την Κίνα ως κομμουνιστική, ανεξέλεγκτη και υπέρμετρα ανταγωνιστική και από την άλλη συνεργάζονται μαζί της και αποκομίζουν οφέλη ενισχύοντας ταυτόχρονα την εκθαμβωτική ανοδική της πορεία.
Από τα 60ς στα 90ς
Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, την εποχή που τα επαναστατικά απελευθερωτικά κινήματα ήταν στο φόρτε τους, από την Κούβα και το Βιετνάμ ως την Αλγερία και την Παλαιστίνη, με την αποικιοκρατία σε υποχώρηση και τα κομμουνιστικά κόμματα πολύ ισχυρά στη Γαλλία και την Ιταλία και τα σοσιαλδημοκρατικά να ασκούν τη διακυβέρνηση σε πολλές χώρες σαν στυλοβάτες του κοινωνικού κράτους χάρη στο οποίο δημιουργήθηκε στην Ευρώπη μία κατάσταση διευρυμένης ευημερίας, ήταν διάχυτη η αισιοδοξία για ένα κόσμο καλύτερο και δικαιότερο, σοσιαλιστικό.
Οι πιο ριζοσπάστες, εμπνευσμένοι και ενθαρρυμένοι από την κουβανέζικη Επανάσταση, την πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, τα απελευθερωτικά κινήματα στον Τρίτο Κόσμο, τον Γαλλικό Μάη, την Άνοιξη της Πράγας, το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ και τις νεόκοπες ελευθερίες στην κεντρική Ευρώπη, πίστευαν ότι μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια αναταραχή οι προοπτικές για τη γενίκευση των επαναστατικών αλλαγών ήταν ευοίωνες.
Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ, ολοκληρώθηκε η διάψευση των προοπτικών που είχαν δημιουργήσει πολλές ελπίδες. Διαλύθηκαν ή συρρικνώθηκαν κινήματα και κόμματα, πολλοί ριζοσπάστες αριστεροί απογοητεύτηκαν, κατέθεσαν τις ιδέες τους και αποσύρθηκαν ή ενσωματώθηκαν στο σύστημα που αντιπάλευαν. Η δεκαετία του 1990 ήταν τελείως διαφορετική από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Αλλά ενώ αυτά συνέβαιναν στην Ευρώπη, και στη Λατινική Αμερική ακόμα δεν είχαν συνέλθει οι κοινωνίες από τις σκληρές αμερικανοκίνητες δικτατορίες που τους επιβλήθηκαν, έως την άγρια δολοφονία του Αλλιέντε, στην Ασία γίνονταν αθόρυβα άλλου είδους ζυμώσεις. Ενώ στην Αφρική τα απελευθερωτικά κινήματα, πέρα από τις επιτυχίες τους με την ίδρυση ανεξάρτητων ή ημιανεξάρτητων κρατών, είχαν υποστεί μεγάλα πλήγματα με τις δολοφονίες σπουδαίων ηγετών τους και με την νεοαποικιοκρατική «επιστροφή» της Δύσης που αποθρασύνθηκε μετά τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ και εξαπέλυσε σειρά βάρβαρων επιθέσεων στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία κ.λπ., στην νοτιοανατολική Ασία αναδυόταν χωρίς τυμπανοκρουσίες η Κίνα, γεγονός ανυπολόγιστης σημασίας που σηματοδοτεί την έναρξη κοσμογονικών αλλαγών στον πλανήτη.
Καλλιέργεια της φούσκας
Τα παπαγαλάκια στη Δύση συντήρησαν την ρατσιστική υποτίμηση των Κινέζων με συστηματική παραπληροφόρηση που προκάλεσε μεγάλη σύγχυση στις δυτικές κοινωνίες. Μέχρι πέρσι έγραφαν και διαλαλούσαν, μερικοί το κάνουν ακόμα από κεκτημένη ταχύτητα, ότι η κινέζικη μεταμόρφωση είναι μια φούσκα που θα σκάσει. Είχαν ξεκινήσει την προπαγάνδα με τις τοστιέρες που αναφλέγονταν και τους εργάτες που αυτοκτονούσαν πέφτοντας από τα παράθυρα των εργοστασίων και έφταναν μέχρι την οσονούπω χρεοκοπία της κινέζικης οικονομίας. Άρπαζαν κάθε ευκαιρία και τη διόγκωναν για να προκαλέσουν αναστάτωση και να υπονομεύσουν τη σταθερότητα και αξιοπιστία της Κίνας. Η πιο πρόσφατη αναλαμπή τους ήταν με τα προβλήματα της εταιρίας Evergrande. Ούτε λίγο ούτε πολύ προβλέπανε γενικευμένη κρίση στην Κίνα τύπου Lehman Brothers αποκρύβοντας το γεγονός ότι η Evergrande δεν είναι χρηματοπιστωτική εταιρία, αλλά κατασκευαστική.
Επίσης, μέχρι πριν από δυο μήνες, έγραφαν κατά κόρον για τη μείωση των ρυθμών ανάπτυξης της Κίνας αποσιωπώντας ότι αυτό οφειλόταν σε δύο σοβαρούς παράγοντας που δεν είχαν σχέση με αποτυχίες του κινέζικου μοντέλου.
Ο ένας ήταν ότι επειδή η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μπήκαν σε σοβαρή κρίση εξ αιτίας της πανδημίας, του υψηλού πληθωρισμού, των αλλεπάλληλων αυξήσεων των επιτοκίων δανεισμού και την εκτόξευση του κόστους στην προμήθεια πετρελαίου και αερίου λόγω της εμπλοκής τους στον πόλεμο της Ουκρανίας, μειώθηκαν οι εισαγωγές τους, όπως και άλλων χωρών, πλήττοντας το κινεζικό εξωτερικό εμπόριο.
Και ο άλλος παράγοντας είναι ότι η Κίνα φρέναρε την οικονομία της επιβάλλοντας αυστηρά λοκντάουν προκειμένου να αποφευχθεί ο μεγάλος αριθμός νεκρών από την πανδημία. Δηλαδή, η συγκράτηση του ρυθμού ανάπτυξης οφειλόταν αφενός στην οικονομική δυσπραγία της Δύσης με συνέπεια τη μείωση των εξαγωγών της Κίνας και αφετέρου στη συνειδητή επιλογή της κινέζικης ηγεσίας να θυσιάσει οικονομικά οφέλη αντί να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές, όπως προτίμησαν να κάνουν οι δυτικές κυβερνήσεις. Έτσι, ενώ οι ΗΠΑ έχουν μέχρι σήμερα 1,2 εκατομμύρια νεκρούς από την πανδημία, ο αριθμός των νεκρών στην Κίνα μετριέται σε μερικές χιλιάδες, δηλαδή στατιστικά ασήμαντος. Οι ΗΠΑ, με το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν το 20% των νεκρών από τον κορονοϊό! Οι ειδικοί έχουν υπολογίσει ότι εάν η Κίνα εφάρμοζε την ίδια πολιτική με τη Δύση, οι νεκροί από την πανδημία θα κυμαίνονταν από 10 έως 20 εκατομμύρια με δεδομένη την πυκνότητα των κατοίκων των πόλεων, το πλήθος των μονάδων της βιομηχανίας και των υπηρεσιών που απασχολούν πολύ μεγάλους αριθμούς εργαζομένων, το πολύ μεγάλο ποσοστό των πολιτών που μετακινούνται με μετρό, τρένα και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λπ.
Φλούδα
Η ακαριαία επαναφορά της Κίνας σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης αμέσως μετά την παύση όλων των περιοριστικών μέτρων που είχαν ληφθεί λόγω πανδημίας, θορύβησε τη Δύση, αλλά ικανοποίησε τις 150 χώρες που συμμετέχουν στο νέο Δρόμο του Μεταξιού (BRI). Εκτιμώντας ότι αφενός η τρέχουσα μορφή του κορονοϊού είναι πολύ λιγότερο θανατηφόρα από την αρχική και αφετέρου το εθνικό σύστημα υγείας έχει μεγαλώσει αισθητά και θωρακιστεί αποτελεσματικά με προσωπικό, μονάδες, φάρμακα και γνώσεις, η Κίνα επανήλθε σχεδόν ατσαλάκωτη στην πρωτοπορία της ανάπτυξης διαψεύδοντας τους καλοθελητές που βιάστηκαν να τη βγάλουν ξεθυμασμένη. Πριν λαλήσει τρις, απέδειξε ότι η οικονομία της παραμένει ακμαία και δυναμική σε αντίθεση με τις δυτικές οικονομίες που καρκινοβατούν. Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας φέτος θα είναι της τάξης του 5,2-5,8% σε αντίθεση με των ΗΠΑ που θα περιοριστεί γύρω στο 1%! Αυτό σημαίνει ότι η Κίνα θα συμβάλλει κατά το ένα τρίτο στην παγκόσμια ανάπτυξη! Είναι πράγματι εντυπωσιακή η κρίση στη Δύση, που αντί να καταφέρει με δέκα πακέτα κυρώσεων να λυγίσει οικονομικά τη Ρωσία, γονάτισε η ίδια, αποκαλύπτοντας τις υποκείμενες μεγάλες δομικές της αδυναμίες, τις σοβαρότατες ελλείψεις σε πρώτες ύλες και βιομηχανικά προϊόντα, το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού της προσωπικού και άλλα δισεπίλυτα προβλήματα.
Αλλά ποιο βαποράκι κακών ειδήσεων θα διαλαλούσε εδώ και χρόνια ότι η δυτική οικονομία πατάει σε κινούμενη άμμο; Για τις εστίες παραπληροφόρησης, η αλήθεια είναι έννοια σχετική που την προσαρμόζουν στις ανάγκες και τις επιταγές της δυτικής ολιγαρχίας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, είτε πίστεψαν και οι ίδιοι τα δικά τους ψέματα είτε πάτησαν την μπανανόφλουδα που είχαν ρίξει στους άλλους. Ευτυχώς που πλέον η πραγματικότητα είναι τόσο εμφανής που τους διαψεύδει γρήγορα, αν και δεν δείχνει και να τους συμμορφώνει.
Συνεχίζεται
