Γράφει η Μαρία Πλευράκη
επισκέπτρια υγείας ΠΓΝ Αττικόν
Προερχόμενο από το ρήμα «άγχω» (σφίγγω το λαιμό, πνίγω), το άγχος αποτελεί μια δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που συνοδεύεται από ψυχοφυσιολογικές μεταβολές, ως αντίδραση σε αναμενόμενο κίνδυνο. Όλοι μας, κάποιες στιγμές, αισθανόμαστε ανησυχία ή νευρικότητα, προερχόμενη από δυσάρεστες ψυχοπιεστικές καταστάσεις της καθημερινότητας, συναισθήματα τα οποία απομακρύνονται, όταν εξαφανιστεί η γενεσιουργός αιτία.
Οι αγχώδεις διαταραχές είναι διαφορετικές. Αρνητικά συναισθήματα, όπως φόβος, ανησυχία, πανικός, απελπισία, υπάρχουν σε μόνιμη βάση, πολλές φορές σε βαθμό δυσανάλογο των αιτίων, προκαλώντας σοβαρές διαταραχές στη διάθεση, τη σκέψη και τη συμπεριφορά.
Μια κρίση αγχώδους διαταραχής μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, ακόμα και κατά την ώρα του ύπνου και έχει μέση διάρκεια 5΄-30΄. Οι ασθενείς εμφανίζουν συμπτώματα, όπως υπερβολικός φόβος, ταχυκαρδίες, πόνος στο στήθος, δυσφορία, ευερεθιστότητα, δύσπνοια, εφίδρωση, διαταραχές πεπτικού συστήματος, ναυτία, ζάλη, ξηροστομία, μούδιασμα, τρέμουλο, διαταραχές ύπνου και γενικευμένη μυϊκή ένταση.
Δυνητικά, μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή του ατόμου. Συχνά πρωτοεμφανίζεται στην εφηβεία ή στην πρώιμη ενήλικη ζωή. Η διάγνωση γίνεται όταν το άτομο εμφανίζει τα συμπτώματα, συνεχόμενα, για τουλάχιστον έξι μήνες, αδυνατεί να τα ελέγξει, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται αρνητικά η κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική του ζωή.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι αγχωδών διαταραχών, η καθεμία με τα δικά της χαρακτηριστικά, που ανάλογα με τη φαινομενολογία τους χωρίζονται στις παρακάτω κατηγορίες:
– Διαταραχή πανικού
– Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή
– Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή
– Διαταραχή άγχους αποχωρισμού
– Αγοραφοβία
– Κοινωνικό άγχος
– Μετατραυματικό στρες
– Απλή φοβία
Κάθε διαταραχή άγχους παρουσιάζει διαφορετική συμπτωματολογία, έχουν όμως ως κοινό σημείο τον ανεξέλεγκτο φόβο. Σε αρκετές περιπτώσεις, ένα άτομο μπορεί να εμφανίζει, ταυτόχρονα, παραπάνω από μια διαταραχή, από τις κατηγορίες που αναφέρθηκαν, ενώ συχνά συνυπάρχει χρήση εξαρτητικών ουσιών.
Στην έξαρση του φαινομένου φαίνεται ότι έχει οδηγήσει η πρωτοφανής οικονομική κρίση, η χειρότερη που έχει βιώσει η ελληνική κοινωνία, μετά τη μεταπολίτευση. Σε πρόσφατη έρευνα βρέθηκε ότι ένας στους πέντε Έλληνες εμφανίζει κάποιου είδους αγχώδη διαταραχή, με τα υψηλοτέρα ποσοστά να σημειώνονται στις γυναίκες και στις ηλικίες μεταξύ 30-35 ετών. Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των διαγνώσεων, συνυπάρχει κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις.
Ψυχολογικές θεραπείες που στοχεύουν στην αλλαγή των προτύπων σκέψης, συμπεριφοράς και πεποιθήσεων, μέθοδοι απευαισθητοποίησης του ατόμου και φαρμακευτική αγωγή, είναι οι τρόποι αντιμετώπισης της αγχώδους διαταραχής. Η οικονομική κρίση ευθύνεται για την έξαρση του φαινομένου, την ίδια στιγμή που αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην αναζήτηση βοήθειας από ειδικούς. Κάτω από αυτές τις συνθήκες που ο λαός καλείται να διαχειριστεί μια καθημερινότητα χωρίς προοπτική, η πρόληψη αμελείται και οι δείκτες Υγείας επηρεάζονται αρνητικά.
Όταν:
– Η ανεργία είναι στα ύψη και διαλύει τον κοινωνικό ιστό,
– Το μεροκάματο δεν φτάνει, ούτε για τις βασικές διατροφικές ανάγκες της οικογένειας και η σύνταξη του παππού, που συχνά αποτελεί το μοναδικό εισόδημα, διαρκώς μειώνεται,
– Το σπίτι που με κόπο αποκτήθηκε, βγαίνει στο σφυρί,
– Το ρεύμα έχει κοπεί και ο χειμώνας έρχεται βαρύς,
– Το 55% των παιδιών στα σχολεία απειλείται από επισιτιστική ανασφάλεια, ενώ το χαμόγελο και η χαρά της μάθησης απουσιάζουν,
– Η δημόσια Υγεία χτυπάει κόκκινο,
– Το κράτος πρόνοιας είναι ανύπαρκτο,
– Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι αγρότες βάλλονται από παντού,
– Τα κάλαντα των παιδιών πολλών οικογενειών, θα διατεθούν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και
– Οι οικονομικοί δολοφόνοι, εγχώριοι και ξένοι, δεν φαίνεται να έχουν σταματημό,
Πόσο ένοχη είναι η κυβέρνηση αυτής της Αριστεράς, όταν επιλέγει να συμπορεύεται μαζί τους και να οδηγεί το λαό στο περιθώριο της κοινωνίας, την εξαθλίωση, την απόγνωση και την αυτοκτονία;
