Το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν η σταγόνα νερού που έκανε το ποτήρι συσσωρευμένης δυσαρέσκειας να ξεχειλίσει. Ξέσπασε η οργή για το τραγικό συμβάν, μετατράπηκε σε ποτάμι βουερό, πλημμύρισε ασφυκτικά τους δρόμους και τις πλατείες της χώρας. Κατέστη μέγιστο πολιτικό γεγονός, και κατέγραψε τη λαϊκή διαθεσιμότητα ως έναν σημαντικό παράγοντα του πολιτικοκοινωνικού βίου της χώρας. Τέτοιον, που κανένα πολιτικό κόμμα και κανένα κέντρο ισχύος δεν μπορεί να αγνοήσει – αντίθετα, θα λέγαμε, είναι επιτακτική ανάγκη να το αντιμετωπίσουν, να το αδυνατίσουν, να το χειριστούν με όλα τα μέσα και χωρίς πολλά ταμπού.
Μην παραξενευτούμε αν πέσουν κι άλλες συγγνώμες της οκάς, ιαχές «να πέσει άπλετο φως» και άλλα τέτοια, αν πεταχτούν πρόσωπα σημαίνοντα στον κάλαθο των αχρήστων, αν αλλάξουν ατζέντα, αν επιταχυνθούν διεργασίες για συναινετικές κυβερνήσεις. Όμως το γεγονός παραμένει: το βουερό ποτάμι που καταγράφηκε με τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη και νησιά της χώρας, δημιουργεί νέα δεδομένα – τα οποία ανησυχούν εν γένει το σύστημα, και πιο ειδικά το πολιτικό σύστημα. Γιατί σωστά σε αυτούς τους δύο παράγοντες στρέφεται η συνείδηση του κόσμου, και όλα τα δάκτυλα δείχνουν πως αυτοί είναι οι υπεύθυνοι, οι ένοχοι.
Το βουερό ποτάμι, αυτή η μεγάλη κοινωνική έκρηξη της τελευταίας εβδομάδας, θα χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη ολόκληρου του λαού, όλης της κοινωνίας, περιλαμβάνοντας τρία πολύ βασικά ζητήματα:
Πρώτον, το ζήτημα των νιάτων, της νέας γενιάς, των αναγκών της και της διαρκούς ματαίωσης της ζωής, της ελπίδας, της προκοπής της. Έχουμε μπροστά στα μάτια μας έναν ακόμα μεγάλο (και βαθύ) ξεσηκωμό των νέων απέναντι στο χάλι που τους παραδίδει η πολιτεία και η οικονομία των ενηλίκων, και ιδιαίτερα των ελίτ που κυβερνούν με αλαζονεία, κυνισμό, αδιαφορία. Τα νιάτα λοιπόν απευθύνουν ένα βαθύτατο «κατηγορώ» για την πραγματικότητα που τους προσφέρεται. Ένα κατηγορώ, μια οργή, μια αηδία για το ψέμα, τη σαπίλα, τη διάβρωση.
Δεύτερον, τίθεται με πιο εμφανείς όρους το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, πιο συνολικά για το τι γίνεται δύο δεκαετίες τώρα, πώς λειτουργεί, πώς συρρικνώνεται κάθε δυνατότητα μιας άλλης πορείας, πώς έχει διαμορφωθεί ένα ειδικό μνημονιακό καθεστώς. Ένα καθεστώς που στοχεύει στη διάλυση υποδομών και κοινωνίας, που μετατρέπει την χώρα σε «κόμβο», σε «χώρο», που προωθεί το μοντέλο μιας χώρας-μπάχαλο, φθάνει «να πληρώνει τις δόσεις της» στους επικυρίαρχους. Κι ας φτωχαίνει κι ας διαλύεται ουσιαστικά η ίδια.
Τρίτον, πρόκειται για μια κραυγή αξιοπρέπειας όλων, για έκφραση της ανάγκης για αξιοπρέπεια και καταγγελίας της περιφρόνησης του λαού, όπως αυτή εκδηλώνεται κραυγαλέα και αδιάκοπα από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Οι διαδηλώσεις και το ξέσπασμα του λαού τούτες τις μέρες θέτουν πιο συνολικά «θέλω». Οι πολιτικοί και τα κόμματα κάνουν πώς δεν τα ακούν, επειδή είναι ενοχλητικά, επειδή χαλάνε τη σούπα της «συναινετικής διακυβέρνησης» που έχει ήδη παραγγείλει το βαθύ σύστημα, επειδή θέτουν ένα πιο σημαντικό και πιο ουσιαστικό πρόβλημα από τα εκλογικά ποσοστά και τις έδρες στην Βουλή, επειδή υπερβαίνουν την «κανονικότητα» που θέλουν να μας επιβάλλουν.
Τέλος, το «αυτό έχουμε, δεν υπάρχει κάτι άλλο καλύτερο, οπότε προσαρμοστείτε» αποδεικνύεται ταυτόσημο με το «πάμε, κι όπου βγει». Καταρρέει όλη η διαφημιστική προπαγάνδα και αλαζονεία των ελίτ ενάντια στον λαό, καταρρέουν όλα τα αφηγήματα, και έρχεται ορμητικά στην επιφάνεια η σαπίλα που διαπερνά το καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί από το 2010 μέχρι σήμερα. Φυσικά ο εκσυγχρονισμένος μεταπρατισμός του «Ελλάδα 2.0» είναι κομμένος και ραμμένος σε αυτές τις προδιαγραφές.
Όπως είπαμε από την αρχή, ό,τι κι αν γίνει στη συνέχεια, η 8η Μαρτίου θα χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού. Θα συνεχίσει να τροφοδοτεί διεργασίες και συνειδησιακές μετατοπίσεις. Θα τη θυμούνται οι νέοι που συγκλονίστηκαν από το συστημικό έγκλημα. Θα συμβάλλει να μην καταπίνονται όσα σερβίρουν το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, οι δυνάμεις χειρισμού και καταστολής. Επειδή η πολιτική γενικά δεν είναι «θα ψηφίσω αυτό ή εκείνο», δεν είναι μόνο τα κόμματα και ο τρόπος που αυτά υπάρχουν, δεν είναι τα πολιτικάντικα τερτίπια τους. Πολιτική είναι και αυτά που κάνουν οι νέοι και απλοί άνθρωποι αυτές τις μέρες, και ειδικά στις 8 Μαρτίου 2023. Πρόκειται για την πιο αυθεντική, λαογέννητη πολιτική, και τη δυνατότητα (το «εν δυνάμει») αυτή να γεννήσει νέα μορφώματα, νέα εγχειρήματα, νέες θεσμίσεις. Αυτό είναι που φοβούνται οι συστημικοί πάσης φύσης και πάσης μεταμφίεσης…
8 Μαρτίου 2023: Μια μέρα που θα χαραχτεί στη συλλογική μνήμη του λαού
Σχόλια
