Ποίημα V
Για να μ’ακούς εσύ
τα λόγια μου
πολλές φορές λεπταίνουν
όμοια καθώς τ’αχνάρια των γλάρων στ’ ακρογιάλια.
Γιορντάνι, κουδουνίστρα
για τ’απαλά σαν τα σταφύλια χέρια σου.
Και τα κοιτάζω απόμακρα τα λόγια μου.
Δικά σου πιο πολύ παρά δικά μου.
Σαν κισσός σκαρφαλώνουν στον παλιό μου τον πόνο.
Έτσι κι αυτός στα υγρά ντουβάρια σκαρφαλώνει.
Εσύ φταις για ετούτο το αιματηρό παιγνίδι.
Τα κοιτάζω που φεύγουν απ’ τη μουντή σπηλιά μου.
Τα πάντα εσύ, τα πάντα εσύ γεμίζεις.
Πριν από εσέ το χώρο της μοναξιάς μου πιάναν
και με τη θλίψη μου είναι πιότερο μαθημένα.
Να πούνε θέλω εκείνα που θέλω να σου πω
για να μ’ακούσεις όπως θα’θελα να μ’ακούσεις.
Της αγωνίας ο αγέρας τα συνεπαίρνει πάντα.
Καταιγίδες ονείρων τ’αναποδογυρίζουν.
Ακούς άλλες φωνές στην πονεμένη φωνή μου.
Θρήνο από στόματα παλιά κι αίμα από παρακάλια.
Αγάπα με, συντρόφισσα. Μη φεύγεις. Ακολούθα με.
Συντρόφισσα, ακολούθα με στης γωνιάς το κύμα.
Μα τα λόγια μου βάφονται με τη δική σου αγάπη.
Τον κάθε εσύ, τον κάθε τόπο πιάνεις.
Απ’ αυτά ένα γιορντάνι απέραντο σου φτιάχνω
για τ’άσπρα σου τα χέρια τ’απαλά σαν σταφύλια.
Οι Ουράνιοι Ποιητές
Τι κάνατε αλήθεια, Gidiστες
ιντελεκτουαλίστες, Rilkίστες
μυστηριολόγοι, ψευτομάγοι
υπαρξιολόγοι, πεταλούδες
σουρεαλίστριες αναμμένες
σε κάποιον τάφο, κουφάρια
της μόδας εξευρωπαϊσμένα,
τι κάνατε χλωμά σκουλήκια
του τυριού του καπιταλίστα
μπροστά στο βασίλειο του άγχους,
μπροστά στο μελαψό αυτό πλάσμα,
το θλιβερό το κλωτσοσκούφι
το κεφάλι το μουσκεμένο
με σκατόνερα, πεμπτουσία
τραχιών ζωών ποδολιωμένων.
Δεν κάνατε άλλο απ’ τη φευγάλα:
πουλήσατε σωρό τα μπάζα,
ψάξατε για μαλλιά επουράνια,
φυτά δειλά, σπασμένα νύχια,
«Πούρα ομορφιά», «μαύρη μαγεία»,
έργο φτωχών αλαφιασμένων
για να ξεφύγετε το μάτι,
να μπλέξετε τις ντελικάτες
ορφανές, να συντηρηθείτε
με τ’αποφάγια που σας ρίξαν
τ’αφεντικά, χωρίς την πέτρα
με αγωνία να πουλήσετε, δίχως
ν’αμυνθείτε, να κατακτήσετε
πιο τυφλοί κι από τα στεφάνια
των νεκροταφείων, όταν πέφτει
η βροχή πάνω απ’ τ’ασάλευτα
σαπιολούλουδα των μνημάτων.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
