Σφίγγουν τα πράγματα για τη χώρα, σφίγγουν και για την κοινωνία. Στο πρώτο επίπεδο, αυτό της χώρας, γίνεται φανερό ότι ο «συμμαχικός παράγοντας», ΗΠΑ και ευρωκρατία, επιζητούν μια ολοκληρωτική πρόσδεση της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια (που δεν αποκλείουν περιορισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων και ικανοποίηση τουρκικών διεκδικήσεων). Από την άλλη, ο τουρκικός επεκτατισμός ξεδιπλώνει σχεδιασμούς «περικύκλωσης» της Ελλάδας και προετοιμάζει αρπαγές (σε όλο το τόξο από Έβρο έως Κύπρο) καταπατώντας την κυριαρχία της, απειλώντας και προετοιμάζοντας στρατιωτική εμπλοκή. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο κοντά σε μια μεγάλη σύγκρουση ή μπροστά σε μια μεγάλη υποχώρηση και ακρωτηριασμό κυριαρχίας. Αυτό που διαλέγουν οι ελίτ και ο πολιτικός κόσμος είναι να σερβιριστεί γλυκά και απαλά η δεύτερη επιλογή (της υποχώρησης). Αλλιώς δεν εξηγείται η τρομακτική αδράνεια απέναντι στην κλιμάκωση του τουρκικού επεκτατισμού.
Σφίγγουν όμως τα πράγματα και στο δεύτερο επίπεδο, αυτό της κοινωνίας. Ο χειμώνας πλησιάζει, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός καλπάζουν, έρχονται σκληρά μέτρα και πρόστιμα, η αστυνομία κτυπά κάθε διαδήλωση και διαμαρτυρία, τα εμπορικά καρτέλ των σούπερ μάρκετ κοροϊδεύουν ότι θα παρουσιάσουν λίστα με 50 είδη στα τέλη Οκτωβρίου (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι), η ΓΣΕΕ εξαγγέλλει απεργία για τις 9 Νοέμβρη (το ίδιο), δεν μπαίνει πλαφόν σε κανένα είδος ή τιμολόγιο – άλλωστε η Ε.Ε. απαγορεύει δια ροπάλου τέτοιες κινήσεις διότι πλήττουν τον ανταγωνισμό και τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς… Δηλαδή επιβάλλεται, με το πρόσχημα του πολέμου και της ενεργειακής κρίσης, μια τεράστια αφαίμαξη του ήδη πενιχρού εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων. Και στην πράξη εφαρμόζεται αυτό που είπε ο Πέτσας (και ζήτησε τάχα συγγνώμη μετά): όποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, ας πεθάνει. Ένας πρωτόγνωρος κανιβαλισμός των ελίτ ενάντια στους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης και, με ελληνικά χρώματα, ενάντια στον ελληνικό λαό.
Στις 5 Οκτωβρίου δύο ειδήσεις απασχόλησαν για λίγο τα ΜΜΕ: Στην Καστοριά πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο με σύνθημα «Η Καστοριά βουλιάζει. Ακούει κανείς;» για να διαμαρτυρηθούν για την ενέργεια, την ακρίβεια, την αδυναμία θέρμανσης, την ανεργία. Σε ολόκληρη την Ευρώπη προπαγανδίζονται αλλά και πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις και απεργίες για τα ίδια πάνω κάτω θέματα. Η δεύτερη είδηση: δύο εργαζόμενοι δεν γύρισαν στο σπίτι μετά τη δουλειά. Ο ένας στα μεταλλεία βωξίτη στην Βάριανη Φωκίδας, 39 χρονών, ο άλλος σε αποθήκη e-shop στο Μενίδι, 38 χρονών. «Ατυχήματα» τα λένε…
Αφού σφίγγουν τα πράγματα, είναι αναγκαία η αντίσταση και η πολιτικοποίηση των αντιστάσεων. Η σύνδεση των προβλημάτων με την παγκόσμια κρίση και τον πόλεμο, με τον ρόλο του πολιτικού συστήματος και των κυβερνήσεων, με τις ανάγκες της κοινωνίας να επιβιώσει και των χωρών να μην κυλήσουν στην ταπείνωση, τη βαρβαρότητα, την υποδούλωση σε παλιούς κυρίαρχους αφέντες και σε ανερχόμενους νέους. Αυτή η σύνδεση είναι άκρως απαραίτητη για να έχει προοπτική ο αγώνας, και αποτελέσματα. Επειδή, αν δεν αγωνιστούμε, πιθανά να μην επιβιώσουμε. Η φράση διατηρεί την αλήθειά της για ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο και φτωχότερο τμήμα της κοινωνίας…
