Του Δημήτρη Υφαντή.
Πού ποντάρουν όσοι συντάσσονται με τη γραμμή κυβέρνησης και ΣΕΒ.
Δεν δίστασαν. Το ’παν και το ’καναν! Μέσα σε μία ημέρα, ο υπουργός Οικονομικών συνάντησε τους εκπροσώπους της Δημοκρατικής Αριστεράς, της Δημοκρατικής Συμμαχίας και του ΛΑΟΣ, λες και επρόκειτο για υπηρεσιακές συνεργασίες με τους επιτελείς του.
Αλλά μήπως είμαστε υπερβολικοί;
Το πρόγραμμα σταθεροποίησης των 22 δισ. και η «αξιοποίηση» των 50 δισ. σφραγίζουν το αδιέξοδο του Μνημονίου και τη συγκαλυμμένη χρεοκοπία της χώρας. Φανερώνουν, πανηγυρικά, ως μοναδικό στόχο των μεγάλων «συμμάχων-σωτήρων» την εξόντωση των ανθρώπων, τη διάλυση του δημόσιου τομέα και το ξεζούμισμα με ληστρικούς όρους του εθνικού πλούτου. Πώς χαρακτηρίζονται όσοι παίρνουν μέρος ως κομπάρσοι σε αυτό το άθλιο σκηνικό εξαπάτησης, που η κυβέρνηση βαφτίζει διάλογο, για το τερατώδες τετραετές πρόγραμμα περικοπών;
Όμως, για τη Δημοκρατική Αριστερά εδώ είναι το στοιχείο της. Δώσ’ της «διαρθρωτικές αλλαγές» στο Δημόσιο, δώσ’ της «εξορθολογισμό» στο μισθολόγιο, δώσ’ της διάλογο γενικώς… Πόση σημασία έχει αν εκφράζεται, κοσμίως, η διαφωνία με τα «μονομερή» κυβερνητικά μέτρα;
Η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής της: αποφασιστικό χτύπημα του Δημοσίου, αμοιβές και εργασιακές σχέσεις πρέπει να εξομοιωθούν με τη ζούγκλα της «ελεύθερης αγοράς». Αν όχι τώρα, πότε θα υλοποιηθεί το «όραμα»;
Το ΛΑΟΣ εκφράζει την επιτομή, τον ορισμό του νέου πολιτικού χαρακτηρισμού του «προθύμου». Για την ακραία ευκαιριακή πολιτική του, περισσότερο από τα αντιπολιτευτικά κέρδη έχει αξία η συμμετοχή, με κάθε ευκαιρία, σε χρήσιμους ρόλους. Όσο πιο επικίνδυνη, όσο πιο κρίσιμη η στιγμή για το σύστημα, τόσο πιο διαθέσιμο δηλώνει το ΛΑΟΣ. Δεν έχει άλλη ουσία η διαρκής επίκληση στον πολιτικό του λόγο της «σοβαρότητας» και η καταγγελία του σκυλοφαγώματος του δικομματισμού. Το ΛΑΟΣ είναι πάντα έτοιμο, όσο αποτελεσματικά προωθεί το ρατσιστικό δηλητήριο, τόσο υπεύθυνα να υιοθετεί τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα.
Τη γραμμή την έδωσε και πάλι ο πρόεδρος του ΣΕΒ, και σε αυτή τη γραμμή συντάσσονται πλήρως από «κεντροαριστερά» έως πολύ δεξιά οι πρόθυμοι. Ο Δασκαλόπουλος σάλπισε προσκλητήριο του μετώπου του Μνημονίου, ενάντια σε «υπερπατριώτες και αντικαπιταλιστές». Αυτά ήταν τα λόγια του. Το άρθρο της Κυριακάτικης Καθημερινής έκανε λόγο για την αναγκαιότητα μίας «πολεμικής κυβέρνησης». Τα προσχήματα έχουν καταρρεύσει παταγωδώς. Οι ίδιοι μάς το ομολογούν κατάμουτρα όταν εκπονούν το πρόγραμμα που τους έχει υπαγορεύσει η τρόικα -πρόγραμμα που ξεπερνάει το Μνημόνιο, όπως βέβαια και την κυβερνητική τετραετία- ως μοιραίοι πρωτοκολλητές τελεσιγράφων και πολεμικών ανακοινωθέντων ενάντια στην κοινωνία.
Όσα συντελούνται ανατρέπουν όλα τα δεδομένα της πολιτικής και οικονομικής ζωής και έχουν ήδη διαμορφώσει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Είναι παράξενο να πιστέψουμε ότι οι πρόθυμοι φαντασιώνονται ότι υπάρχει ακόμα η δεξαμενή του «μεσαίου χώρου», από τη οποία να φιλοδοξούν να αντλήσουν, για να πλασαριστούν στο πολιτικό σκηνικό, εκμεταλλευόμενοι τα αδιέξοδα της κυβέρνησης.
Τίθεται -έχει ήδη τεθεί- ως κυρίαρχο το δίλημμα: νομιμοποίηση ή απομόνωση, καταγγελία και ανατροπή του νέου καθεστώτος της υποτέλειας και του εκφασισμού;
Ο καθένας εδώ διαλέγει στρατόπεδο. Αυτό είναι, σήμερα, το κύριο. Η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δημοκρατική Αριστερά και το ΛΑΟΣ ανταποκρίνονται στο προσκλητήριο των αγορών και του ΣΕΒ: Θα είναι πειθαρχημένοι στρατιώτες στη νέα σαρωτική επέλαση ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.
