Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
25 χρόνια πίσω, Ιανουάριος 1991, εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολουθούν σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση τον Πόλεμο του Κόλπου. Ακολούθησε ο 2ος Πόλεμος του Κόλπου, το 2003, όταν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κατέλαβαν ολοκληρωτικά το Ιράκ και έδωσαν μαθήματα δυτικού πολιτισμού… Εν έτει 2016, παρακολουθούμε πολεμικά επεισόδια με παλιούς και νέους πρωταγωνιστές, μεταξύ των οποίων και το Ισλαμικό Κράτος, τη δράση του οποίου ο Vincent Emanuele αποδίδει στη δυτική εκστρατεία εναντίον της τρομοκρατίας. Ο Emanuele είναι βετεράνος πεζοναύτης που υπηρέτησε στο Ιράκ το 2003-2005 και το άρθρο του με τίτλο Πώς βοήθησα να γεννηθεί το ISIS, είναι συγκλονιστικό (ολόκληρο το άρθρο στο tvxs.gr).
«Καθώς περιπολούσαμε στην αχανή περιοχή της Επαρχίας Αλ Ανμπάρ του Ιράκ πετώντας τις συσκευασίες των προπαρασκευασμένων γευμάτων μας έξω από τα οχήματα, ουδέποτε με απασχόλησε το πώς θα μας κατέγραφαν στα βιβλία της Ιστορίας. Απλώς ήθελα να κερδίσω λίγο επιπλέον χώρο στο πολυχρηστικό και παντός εδάφους φορτηγάκι μου (HUMVEE). […] Μελετώντας τα πρόσφατα γεγονότα στην Συρία και το Ιράκ, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα μικρά παιδιά που οι συνάδελφοί μου πεζοναύτες έβαζαν σημάδι με τα αδειανά τους πακέτα. Αλλά καραμέλες και άδεια κουτιά δεν ήταν τα μόνα αντικείμενα που εκτοξεύονταν προς τα παιδιά. Τους πετούσαν επίσης μπουκαλάκια νερού γεμάτα με ούρα, πέτρες, μπάζα και διάφορα άλλα αντικείμενα. Συχνά αναρωτιέμαι πόσα μέλη του ISIS και διαφόρων άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων δεν θυμούνται παρόμοια γεγονότα.
Επιπλέον, σκέφτομαι τους εκατοντάδες κρατουμένους που αιχμαλωτίσαμε και βασανίσαμε σε αυτοσχέδια κέντρα κράτησης που στελέχωναν έφηβοι από το Τενεσί, τη Νέα Υόρκη και το Όρεγκον. Ευτυχώς, ποτέ δεν είχα την ατυχία να δουλέψω σε κέντρο κράτησης, θυμάμαι όμως τις ιστορίες. Θυμάμαι έντονα να μου διηγούνται οι πεζοναύτες τις μπουνιές, κλωτσιές, αγκωνιές, γονατιές ή τα χαστούκια και τις κεφαλιές που έδιναν στους Ιρακινούς. Θυμάμαι τις αφηγήσεις των σεξουαλικών βασανιστηρίων: τον εξαναγκασμό των Ιρακινών ανδρών να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους υπό την απειλή ενός μαχαιριού που οι πεζοναύτες έτειναν στους όρχεις τους, ενώ κάποιες φορές τους σοδόμιζαν οι ίδιοι με μπαστούνια.
Ωστόσο, προτού γίνουν αυτές οι φρικτές πράξεις, είχαμε φροντίσει εμείς, από τις μονάδες πεζικού να συλλάβουμε τους Ιρακινούς σε νυχτερινές επιδρομές, να τους δέσουμε τα χέρια και να τους καλύψουμε τα κεφάλια με σακιά και να τους πετάξουμε τέλος, στο πίσω μέρος των πολυμορφικών φορτηγών μας, ενώ οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους κατέρρεαν, πέφτοντας στα γόνατα και σπαράζοντας […[
Μόνο οι Ιρακινοί αντιλαμβάνονται το απόλυτο κακό που ενέσκηψε στο έθνος τους. Δεν ξεχνούν τον ρόλο της Δύσης κατά τον οκταετή πόλεμο μεταξύ Ιράκ και Ιράν. Δεν ξεχνούν τις κυρώσεις του Κλίντον την δεκαετία του 1990, μια πολιτική που προξένησε τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τέλος, το 2003 ήρθε και η Δύση για να αποτελειώσει το έργο. Το Ιράκ είναι σήμερα ένα συντετριμμένο έθνος, οι κάτοικοί του, δηλητηριασμένοι και παραμορφωμένοι, ενώ το φυσικό περιβάλλον έχει γίνει τοξικό από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Έπειτα από 14 χρόνια πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, ότι η Δύση αποδεικνύεται ικανότατη στο να εκτρέφει τη βαρβαρότητα και να δημιουργεί κράτη υπό διάλυση».
