Πολλές εικόνες το τελευταίο διάστημα δείχνουν αυτό που πραγματικά έχει εγκαθιδρυθεί ως κυβέρνηση στη χώρα: μια χούντα, που βασίζει την ύπαρξή της στις πλάτες της ΕΕ, του ΔΝΤ και των spreads, ως άλλη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Η εικόνα της μπότας των ΜΑΤ μέσα στην Ακρόπολη, όμως, ίσως είναι η πιο ανατριχιαστική.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι για πρώτη φορά μετά το 1944, δυνάμεις επιβολής της τάξης κατέλαβαν τoν ιερό (ως άσυλο) βράχο! Ειρωνεία της χρονικής σύμπτωσης: μόλις δυο μέρες μετά τη φιέστα, πάνω στον ίδιο βράχο, για την απελευθέρωση της Αθήνας από τις δυνάμεις Κατοχής.
Το επικοινωνιακό μπαράζ που προηγήθηκε της εισβολής είχε το γνωστό μοτίβο: ασύστολα ψεύδη από την πολιτική ηγεσία, παρουσίαση των αιτημάτων των εργαζόμενων ως «εξωφρενικών» προνομίων, οιμωγές στα κανάλια για τον διεθνή διασυρμό της χώρας… Η εικόνα της άδειας Ακρόπολης, παραδομένης στα χημικά και τη βία, με τα ΜΑΤ να φυλάνε την (τύποις) ανοιχτή είσοδο, η εικόνα του ξυλοδαρμού δημοσιογράφων που έκανε τον γύρο του κόσμου, ήταν αρκετή απάντηση στο επιχείρημα του διασυρμού.
Σε ποιον ανήκει η Ακρόπολη, αν όχι πρωτ’ απ’ όλα στους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτήν; Άλλους απλήρωτους για μήνες, άλλους με την απειλή της απόλυσης στο τέλος του μήνα μετά από 10, 15, 22 χρόνια δουλειάς; Άλλους άνεργους γιατί το ελληνικό κράτος εφαρμόζει τον παραλογισμό της μάξιμουμ εργασίας των 24 μηνών, μετά από την οποία ο αρχαιολόγος, ο συντηρητής, ο εργάτης ανασκαφής, ο αρχαιοφύλακας είναι αναγκασμένος να αλλάξει καριέρα; Ο ελαστικά εργαζόμενος στο δημόσιο έχει ημερομηνία λήξεως –η ελαστική εργασία ποτέ!
Στην εποχή του Μνημονίου περισσεύει η απελπισία. Αυτή που έφερε τους συμβασιούχους του πολιτισμού στην απέλπιδα λύση της κατάληψης του χώρου εργασίας τους. Η απελπισία που όλο και πιο συχνά ανιχνεύεται στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο, στη γειτονιά, στο καφενείο. Αυτή που οδηγεί όλο και περισσότερες κινητοποιήσεις εργαζομένων να ξεφεύγουν από τα «όρια» που ως τώρα είχαν συνηθίσει οι καθώς πρέπει συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι στα δελτία των 8.
Στην εποχή του Μνημονίου περισσεύει η αναλγησία. Αυτή που δείχνει η κυβέρνηση απέναντι σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα, σε κάθε εργασιακή απαίτηση, σε καθετί που δεν χωρά στα οικονομικά μεγέθη που υπαγορεύει η Τρόικα. Η επιστράτευση των ΜΑΤ και των κονδυλοφόρων, η μηδενική ανοχή, η ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού. Μετά τα stage, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους αγρότες, τους φορτηγατζήδες, ήταν η σειρά των συμβασιούχων να γευτούν τη διακριτική μεταχείριση του… υπαρκτού σοσιαλισμού!
Δεν θα νικήσει ούτε η απελπισία, ούτε η αναλγησία. Θα νικήσουν εκείνοι οι αγώνες που θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγκλεισμό στο χώρο τους, που θα μπορέσουν να συναντηθούν με τα ρυάκια της οργής και θα χτυπήσουν την καρδιά της κυβερνητικής «υπεροχής»: τη συστηματική απομόνωση κάθε κοινωνικής κατηγορίας προκειμένου να λοιδορηθεί και να ηττηθεί.
Μακάρι η Ακρόπολη να αποτελέσει το σημείο (χρονικό ή τοπικό, δεν έχει σημασία), όπου θα συναντηθούν τα ρυάκια της οργής για την εργασία ως «τρόπαιο» και όχι ως δικαίωμα, για τη φτώχεια και την εξαθλίωση που μας προσφέρουν, για τον «μισό μισθό-μισή ζωή» που μας επιβάλλουν. Γιατί έτσι θα αποτελέσει ζωντανό μνημείο δημοκρατίας και αντίστασης, πλάι στην Ακρόπολη του Γλέζου και του Σάντα, και όχι άψυχο κουφάρι να περιφέρει φτιασιδωμένα τα «περασμένα μεγαλεία» του στις αφίσες του ΕΟΤ. Η δικιά μας Ακρόπολη…
* Η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι μέλος του Δ.Σ. του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΠΟ Αττικής, Στερεάς & Νήσων.
