Η 17η Ιούνη καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης και της Ξηρασίας. Παρακάτω αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από άρθρο της Ελένης Καπετανάκη-Μπριασούλη, καθηγήτριας στο Τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στην Εφ.Συν:
Αρχικά, το παγκόσμιο ενδιαφέρον στράφηκε στην Αδελφή Βιοποικιλότητα ενώ για μένα, την Αδελφή Ερημοποίηση, περιορίστηκε σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λ. Αμερικής και της Μεσογείου. Η Αδελφή Κλίμα είχε πολλές αρρυθμίες για αρκετά χρόνια αλλά τελικά μας προσπέρασε κι έγινε η Μεγάλη Αδελφή. (Γεω)πολιτικοί και οικονομικοί συσχετισμοί διαμόρφωσαν το αφήγημα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής (κλιματικής κρίσης επί το απειλητικότερο), που έδεσε σφιχτά το κλίμα με την ενέργεια (παρένθεση, και πέρασε την προστασία του μέσα από χρηματιστήρια ενέργειας) ανοίγοντας τερά-στιες επιχειρηματικές ευκαιρίες για τερά-στια έργα βιομηχανικών συστημάτων ΑΠΕ (βΑΠΕ) σε στεριά και θάλασσα.
Αυτό το κυρίαρχο αφήγημα εστιάζει επιλεκτικά και, παρά τη σημαντική αβεβαιότητα, δίνει με μεγάλη βεβαιότητα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανθρώπινη δραστηριότητα, στην καύση ορυκτών καυσίμων και στο διοξείδιο του άνθρακα (CO2) μόνο.
Αποσιωπά τα πλανητικά αίτια της κλιματικής αλλαγής, τις φυσικές πηγές αερίων θερμοκηπίου, πλήθος καταστροφικών δραστηριοτήτων (πυρκαγιές, αποψίλωση τροπικών δασών, αποξήρανση υδροβιοτόπων, αστική διάχυση, ένοπλες συρράξεις), το μεθάνιο και άλλα αέρια θερμοκηπίου, το τεράστιο περιβαλλοντικό αποτύπωμα των βΑΠΕ, την εξάρτησή τους από σπάνια μέταλλα, τον μελλοντικό όγκο απαξιωμένων/παρωχημένων βΑΠΕ, την τεχνολογική εξέλιξη που γεννά αποδοτικότερες και «οικονομικότερες» λύσεις, τις πολύπλοκες σχέσεις κλίματος, βιοποικιλότητας και ερημοποίησης όπως και γενεσιουργών αιτίων-προβλημάτων, την επιβεβλημένη μείωση ζήτησης ενέργειας που αυτόματα λύνει πολλά προβλήματα.
Δεν αμφισβητεί τον καθοριστικό ρόλο του τρόπου ζωής και του αναπτυξιακού-χωρικού προτύπου των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Επιβάλλει μονομερείς, δρακόντειους στόχους και συγκεκριμένα μέσα (βΑΠΕ) για μείωση του ανθρωπογενούς CO2 και ενεργειακή μετάβαση που, στο όνομα της κλιματικής/ενεργειακής δικαιοσύνης (sic), απειλεί με κλιματικο-ενεργειακή αποικιοκρατία και κοινωνικο-οικολογική (δια/ανα)ταραχή.
Έτσι έγινα η Μικρή Αδελφή και θρηνώ… γιατί εκπροσωπώ το έδαφος που τρέφει δισεκατομμύρια ανθρώπων και ζώων, δίνει καυσόξυλα, υλικά για ρούχα, παπούτσια, κατασκευές και φαρμακευτικά φυτά, ρυθμίζει την κυκλοφορία νερού και θρεπτικών ουσιών, προστατεύει από πλημμύρες, η βιοποικιλότητά του στηρίζει την υπέργεια βιοποικιλότητα και σωρεύει πολύτιμο γενετικό υλικό, ιδιαίτερα στους «ξερότοπους» που είναι πολύτιμο για ενδεχόμενες ξηρασίες. Η γη, το ένα τρίτο του πλανήτη, αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη δεξαμενή άνθρακα, συμβάλλοντας καθοριστικά στη δέσμευσή του (έδαφος, φυτά), άρα στη ρύθμιση του κλίματος.
Κι όμως παραμερίστηκα… γιατί η γη είναι ο πεπερασμένος, αμετακίνητος αλλά εκ των ων ουκ άνευ συντελεστής παραγωγής. Όσο λιγότερες δεσμεύσεις έχει πάνω της τόσο ευκολότερα (κακο)χρησιμοποιείται από «ελεύθερους καβαλάρηδες» (free riders) για παραγωγή και κατανάλωση αναγκαίων και, κυρίως, μη αναγκαίων προϊόντων.
