Από τον Δημήτρη Ουλή
Ακόμα κι αν πραγματικά συνέβη, πρόκειται οπωσδήποτε για σπάνια και μεμονωμένη περίπτωση, η οποία απάδει συνολικά προς το νέο ήθος, τη νέα εκπαίδευση και τη νέα νομιμοφροσύνη των κρανοφόρων ραβδούχων. Αλλά, στην πραγματικότητα, το δημοσίευμα συνιστά μύθευμα πρώτου μεγέθους. Ο κρανοφόρος δεν κλότσησε κανέναν. Απλώς έκανε stretching (απλωτές), παρέα με τους πρόσφυγες, οι οποίοι αυτήν τη φορά, λιάζονταν στη Λέσβο. Όσοι μιλούν για σκόπιμη βιαιοπραγία ή για κατάχρηση εξουσίας, είναι προφανές ότι επιδίδονται σε κατάπτυστη προπαγάνδα αναρχο-κομμουνιστικής, μάλιστα, εμπνεύσεως. Διότι όσοι άνθρωποι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του συγκεκριμένου περιστατικού (όπως ήμουν εγώ), γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο φωτογραφικός φακός λειτούργησε, εν προκειμένω, εξόχως διαστρεβλωτικά. Ο αφελής αστυνομικός ήθελε απλά να δείξει σε κάποιον συνάδελφό του, αρχάριο του καράτε, τη σωστή τεχνική του λακτίσματος: πώς τεντώνεται το πόδι χωρίς να χαθεί η ισορροπία του σώματος. Αυτό είναι όλο. Καμία «κλοτσιά» δεν δόθηκε ποτέ. Ο νέος κώδικας δεοντολογίας των ένστολων πλειοδοτεί ξεκάθαρα υπέρ της αξιοπρεπούς συμπεριφοράς έναντι προσφύγων και αναξιοπαθούντων παντός είδους. Μαρτυρούν, δε, αδιάψευστα περί του νέου, αριστερού αέρα που φυσά στους κόλπους των δυνάμεων καταστολής, οι ρηξικέλευθες αντιλήψεις περί «λαθρομεταναστών», έτσι όπως αυτές καταγράφονται στο νέο βιβλίο της Κοινωνιολογίας της Γ’ λυκείου. Όπως παλαιότερα οι Έλληνες συνωστίστηκαν στην προκυμαία της Σμύρνης για να επιβιβαστούν στα τελευταία εναπομείναντα πλοία, έτσι και τώρα οι λαθρομετανάστες συνωστίζονται ανεξέλεγκτα και ραγδαία εντός της ελληνικής κοινωνίας, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα ασφαλείας. Οι κρανοφόροι δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προσπαθούν να διασκεδάσουν αυτόν το συνωστισμό, θεμελιώνοντας ένα ανάχωμα ανθρωπισμού στα συγκεκριμένα προβλήματα.
Υπάρχει, ωστόσο, κι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο το επεισόδιο στη Μυτιλήνη μου φαίνεται επαχθές και επονείδιστο: ότι θέτει ανυπέρβλητα εμπόδια στη δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να αποκαταστήσει τις δυσχερείς και εν πολλοίς ταλανισμένες σχέσεις μεταξύ λαού και αστυνομίας. Πώς όμως να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος, αναγνώστη μου, όταν κάθε τρεις και λίγο ξεφυτρώνει σαν μαϊντανός κάποιος αναρχο-κομμουνιστικός δάκτυλος; Εξού και μέσα από τις γραμμές της παρούσας στήλης θα ήθελα να καλέσω ολόκληρο τον ελληνικό λαό σε συστράτευση, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στην άθλια αυτήν προπαγάνδα. Οι αστυνομικοί είναι φίλοι μας. Όπως φίλοι μας είναι η κυβέρνηση και το κράτος. Ας σταματήσουμε να τους πετροβολούμε αδιακρίτως, για το χατίρι μερικών χιλιάδων φτωχών, οι οποίοι γνωρίζουμε, εξάλλου, ότι επιλέγουν πάντοτε λάθος σε κρίσιμες στιγμές! Ας πάψουμε να προσάπτουμε στην εξουσία αμετανόητη αναλγησία και έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, απλώς και μόνο επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι αποφασίζουν να μπουν σε μια βάρκα και να σκυλοπνιγούν μέσα στο καταχείμωνο. Εγώ πήγα να κατσικωθώ στην πατρίδα τους; Αυτοί γιατί έρχονται να κατσικωθούν στη δική μου;
