Την Κυριακή θα βάλω το άσπρο μου πουκάμισο. Αυτό που φοράω στις γιορτές. Σε γάμους και βαφτίσια. Έχει παλιώσει, αλλά μ’ αρέσει ακόμα. Αυτό που σας έχω αγκαλιά σ’ εκείνη τη φωτογραφία, την Πρωτοχρονιά του ‘11.
Τον ξέρω το δρόμο. Ζούσαμε παλιά εκεί. Θα δώσω την ταυτότητά μου και θα πάρω στα χέρια μου τα ψηφοδέλτια. Η ζωή μου θα περάσει σαν ταινία από μπροστά μου. Λίγο πριν χαθεί κι ο δικός μου φάκελος, μαζί με τους άλλους στη διάφανη κάλπη. Έχω πολλά να θυμηθώ.
941 μέρες έχουν περάσει από την μέρα που με απέλυσαν. Τις έχω μετρήσει μία-μία. Και πάντα έλεγα από μέσα μου. «Θα έρθει η ώρα σας». Στην αρχή το έλεγα χαμογελαστά. Μετά όσο ο καιρός περνούσε, άλλοτε το έλεγα με παράπονο κι άλλοτε με μίσος.
Με τον ίδιο τρόπο, το έλεγα κι όταν μας ψέκαζαν στην Πάτρα, στο Σύνταγμα στη Θεσσαλονίκη. Το φώναζα στα κρανοφόρα κτήνη του Δένδια, που ήθελαν να μας εξοντώσουν.
Το φώναζα δυνατά, μπροστά στην τηλεόραση. Στα δελτία των 8. Όταν έβλεπα την θεία Όλγα, τον Πρετεντέρη, τον Τσίμα, τον κυρ Μπάμπη, τον Πορτοσάλτε, τον Καμπουράκη, τον Οικονομέα, τον…
Το ούρλιαζα, όταν έμαθα για τους φοιτητές που πέθαναν από τις αναθυμιάσεις, από το μαγκάλι στη Λάρισα. Που πνίγηκαν γιατί ήθελαν να ζεσταθούν. Όπως η μικρή στη Θεσσαλονίκη που δεν πρόλαβε να ζήσει. Ναι και πάλι ούρλιαξα από μέσα μου. «Θα έρθει η ώρα σας καθάρματα».
Το φώναξα όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πώς είναι να αποφασίζουν και να διατάζουν τη διακοπή της ενημέρωσης με το μαύρο στην ΕΡΤ. Τη μέρα που σίγησε η φωνή μας.
Το ίδιο έκανα, όταν έβλεπα τους μαθητές στη Χαλκιδική, να προσπαθούν να σωθούν από τα δακρυγόνα που πέταξαν στην αυλή του σχολείου τους, οι φύλακες της τάξης και του νόμου.
Το φώναξα δυνατά, όταν έβλεπα τον Κυριάκο Μητσοτάκη (της γνωστής οικογενείας) να απολύει καθηγητές, καθαρίστριες, σχολικούς τροχονόμους και όσους έβρισκε εύκαιρους. Για να συμπληρώσει τη λίστα. Αυτή που θα παρέδιδε στα αφεντικά του, της τρόικας.
Ούρλιαζα δυνατά «θα έρθει η ώρα σας», όταν όλοι ψάχναμε για μεροκάματο κι αυτοί έστηναν παράσταση επανεκκίνησης των έργων στην Ολυμπία Οδό. Με δανεικά μηχανήματα και απλήρωτους κομπάρσους.
Το ίδιο έκανα όταν έβλεπα τον μπουμπούκο, τηλεπωλητή βιβλίων που παριστάνει τον υπουργό Υγείας, να ουρλιάζει στην τηλεόραση. Και σκεφτόμουν τους ανασφάλιστους που δεν είχαν περίθαλψη. Τα νοσοκομεία που διαλύονταν. Τα ιατρεία που έκλειναν. Τα φάρμακα που ακρίβαιναν. Και σκεφτόμουν όσα μου έλεγε η Α. για την καρκινοπαθή μητέρα της. Για όσα περνάει. Για το πόσο αδύναμη νιώθει να βοηθήσει τον άνθρωπό της.
941 ημέρες. Σας πολέμησα στους δρόμους. Στις απεργίες. Στα συλλαλητήρια. Στις πλατείες. Το πάλεψα. Λίγο έλειψε το ’12 να τα καταφέρω. Με νικήσατε. Τώρα όμως «ήρθε η ώρα σας».
Θα βάλω το άσπρο μου πουκάμισο. Και θα είναι σαν να πηγαίνω σε γιορτή. Και μετά θα φάω ένα παγωτό. Στη λιακάδα. Παρέα με το γιο μου. Και θα περιμένω το απόγευμα τη συντριβή σας. Γιατί την Κυριακή είναι η δική μου ώρα. 941 μέρες μετά.
Τελειώσατε…
(για άμεση επικοινωνία, παρατηρήσεις και διάλογο)
www.facebook.com/pages/Όλα-είναι-δρόμος/
(γιατί υπάρχει κι αυτός ο τρόπος)
