του Χρήστου Παναγή*

 

Βγήκαμε σ’ ένα πρώτο μικρό ξέφωτο, είμαστε ακόμα στα χαμηλά, είμαστε περισσότεροι, το τοπίο είναι καθαρότερο, είχαμε συνηθίσει τόσες δεκαετίες τις ήττες, κερδίσαμε για πρώτη φορά.

Η Αριστερά, οι από κάτω για τους από κάτω, πετύχαμε ιστορική νίκη, μας ζαλίζει ελαφρώς ο πρωτοφανέρωτος ήλιος του ξέφωτου. Τα γνωστά πηγαδάκια, οι ζυμώσεις των ομάδων, των παρεών, των μηχανισμών, των παραγόντων, ο αυτοκεντρισμός και λίγη γκρίνια υπάρχουν. Ετοιμάζονται κόκκινες γραμμές, διαχωρισμοί και λοιποί -ισμοί, βγαίνουν και τα πρώτα κείμενα από τα γραφεία.

Δεν έχουμε, όμως, ούτε το χρόνο ούτε περισσότερο το δικαίωμα να «το πάρουμε» λάθος απο-γειωμένοι από τις ανάγκες της κοινωνίας. Υπάρχει πολύς κόσμος στο ξέφωτο, σε λίγο διαφορετικό κλίμα από μας τους «μυημένους», αγωνιά, συνεχίζει τα καθημερινά, έχει όμως και έναν άλλο αέρα, περισσότερη ελπίδα, πήρε ανάσες, είναι μαζί μας, περιμένει από μας, να τον ακούσουμε, να πάρουμε το δρόμο μαζί, διαμορφώνει αντισυστημική συνείδηση. Θέλει να μείνουμε μακριά και απέναντι από το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, τις ανασυστάσεις, τις μεταμφιέσεις και τις εφεδρείες του, καταλαβαίνει τις αδυναμίες μας, τείνει να μας εμπιστευτεί, δεν έχει ατέλειωτη υπομονή. Υπάρχει πολύς κόσμος που ενημερώνεται και διαμορφώνει άποψη από τα κανάλια και τη συστηματική παραπληροφόρηση. Επείγει να έρθουμε σε επαφή μαζί του.

Η κατάσταση των δεκάδων οργανώσεων της Αριστεράς, των μικρόκοσμων και της αυτοαναφορικότητας είναι πια παρελθόν και μάθημα. Υπάρχουν οι αδυναμίες. Κομμάτι της κοινωνίας είμαστε, άλλωστε, με τις ιδιοτέλειες, με τις ανεπάρκειες, με τις εξουσίες, με τους φόβους και με τους μηχανισμούς που θέλουν να αναπαράγονται. Νιώθουμε όμως και επιτακτική την ανάγκη για την υπέρβαση και την ανατροπή με άλλες αξίες και αντιλήψεις, γνωρίζοντας πως πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα από μας.

Μάθαμε πια πως ό,τι είναι καλό για τον κόσμο είναι καλό και για το κόμμα – και όχι το αντίθετο. Καταλαβαίνουμε την ανάγκη να υπάρχουμε ως πολιτικός χώρος όχι για τον εαυτό μας ή την ομάδα μας, αλλά για την κοινωνία κι ότι οφείλουμε να υπάρχουμε για να εκφραστεί και να διασωθεί μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, για να πάρει το δρόμο διεξόδου και σωτηρίας, η πατρίδα, η κοινωνία; Απειλούνται οι ζωές των ανθρώπων, το βιος, τα βουνά μας, οι παραλίες, τα λιμάνια, το νερό, τα σχολειά, τα πανεπιστήμια, οι δομές υγείας, οι υποδομές της πατρίδας μας, η αξιοπρέπεια και το μέλλον του λαού μας.

Έχουμε ευθύνη, η κοινωνία έχει ευθύνη και το ξέρει κι εμείς οφείλουμε τώρα να δείξουμε το σχέδιό μας ξεκάθαρα στον κόσμο. Ένα σχέδιο γειωμένο με τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά ταυτόχρονα και μπολιασμένο με τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει την κατεύθυνση, το δρόμο που καλείται να πάρει, τα βήματα, τις ανατροπές, τις δυσκολίες και μόνο τότε θα ακολουθήσει με την ευθύνη που του αναλογεί, συμμέτοχος, χειραφετημένος και αποφασισμένος.

Να ανοίξουν οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, να μπούμε σε κίνηση, με το σχέδιο στο χέρι, με ψυχή και συναίσθημα, να διαχυθούμε, να μη φοβηθούμε τον κόσμο, χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες, χωρίς μαξιμαλισμούς, με ρήξεις και ρεαλισμό ταυτόχρονα, να καλέσουμε τις δυνάμεις της κοινωνίας, τον κόσμο, να πάρει την ευθύνη, να συμμετέχει στο μεγάλο, πλατύ, λαϊκό, ριζοσπαστικό, πατριωτικό, δημοκρατικό, ρεύμα ανατροπής και διεξόδου. Είναι ιστορική, κρίσιμη, δύσκολη και με μεγάλες απαιτήσεις η περίοδος, οφείλουμε ως πολιτικός χώρος, ως κοινωνία, ως λαός, να ανταποκριθούμε.

 

 

*Μέλος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της

 

 

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!