Όταν ο Λένον στο Let ti be επικαλείτο την Μάδερ Μαίρη και τον γλυκύ Ιησού, ουδείς βλαξ βρέθηκε (ούτε τότε, ούτε τώρα) να τον κατηγορήσει για χριστιανοταλιμπάν, εθνικιστή, θρησκόληπτο ή κάτι συναφές παρόμοιο.
Όταν όμως ο Ρίτσος ή ο Μίκης ή ο Ελύτης επικαλούνται την Παναγία ή τον Χριστό, αμέσως κατηγορούνται από εύκολους αντικληρικανούς και πάσης φύσεως «εκσυγχρονιστές» για εθνοκεντρισμό, εθνικισμό, πατριωτισμό (με επιτιμητικό πρόσημο) και κάθε άλλο τέτοιο, σχετικό και παρόμοιο…
……………..
Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε νόημα πριν από λίγες δεκαετίες, και ένα σχόλιο όπως το ως άνω δεν θα είχε λόγο να γραφτεί τότε, θα ήταν ανόητο. Και γελοίο!
Όμως σήμερα, ένα τέτοιο σχόλιο έχει αποκτήσει νόημα και υπάρχουν αιτίες για να γραφεί, πράγμα που αποδεικνύει το βάθος της παρακμής μας. Πράγμα
…που αποδεικνύει επίσης, ότι ο κυρίαρχος πολιτισμός βασίζεται στο κουμάντο που κάνουν στην πνευματική ζωή της χώρας (στα ΑΕΙ, στα ΜΜΕ και στα σόσιαλ μίντια) άνθρωποι κομπλεξικοί, της πιο ελεεινής μορφής, εξαρτημένοι από το Πρυτανείο και (κυρίως από) το Πραιτώριο…
Ίσως κάποιοι να νιώθουν ότι ο αγώνας εναντίον αυτής της (μακράς) ιδεολογικής τρομοκρατίας, έχει γίνει πια μονότονος. Πιθανόν. Άλλωστε η δυναμική της κυριαρχίας των κομπλεξικών φαίνεται να εξασθενίζει, σκοντάφτοντας πάνω στο ένστικτο και τη μνήμη του λαού. Όχι ότι ο λαός αφυπνίζεται, αλλά τουλάχιστον ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του υποψιάζεται πλέον τους φιρφιρίκους – και όχι μόνον διότι οι φιρφιρίκοι το έχουν παρακάνει, αλλά διότι οι συνέπειες όλης αυτή της ιδεολογικής προετοιμασίας για τον νεοραγιαδισμό, είναι πλέον οι πραγματικότητες της νέας «κανονικότητας»…
Ο κόσμος εν πολλοίς καγχάζει πλέον με τα καμώματα στυλ Αγγελοπούλου (για το 1821), επειδή η πραγματικότητα γύρω του μοιάζει με τα ερείπια που άφηνε πίσω του ο Ιμπραήμ στο πέρασμά του. Βεβαίως, στην εποχή της ψευδούς ευμάρειας, αυτοί που σήμερα δυσανασχετούν ήταν τότε πιο ευεπίφοροι στα λεγόμενα των κομπλεξικών – προετοιμάζοντας έτσι οι ίδιοι τη δυσπραγία μέσα στην οποία τα αφεντικά των κομπλεξικών μας βύθισαν…
Όμως τα πράγματα αλλάζουν. Όσον πιο πολύ στερεώνεται η τυραννία, τόσον πιο πολύ φαίνονται οι συνέπειές της. Τόσον πιο πολύ φαίνεται ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Και ότι τα αρπακτικά του είναι βλάκες που μόνον πάνω στη διασπορά της βλακείας μπορούν να βασίζονται…
………..
[Υ.Γ. Πάντα σε μας τους αριστερούς (επιτρέψτε μου τον… αυτοπροσδιορισμό), όταν γράφουμε (ή λέμε) για κάτι, η κατακλείδα πρέπει να περιέχει ένα «διά ταύτα».
Το καλό (και το κακό) είναι ότι αυτό το «διά ταύτα» το γνωρίζουμε πλέον όλοι]…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
13•I•2021
