του Μάνθου Γ. Σκηνιώτη
Η μνήμη είναι μια παράξενη διαδικασία, ιδιαίτερα στους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, όπως είμαι εγώ. Εκτείνεται σε βάθος, όπως λένε και οι επιστήμονες και σε κάνει να θυμάσαι γεγονότα που λογικά θα έπρεπε να είναι απωθημένα πίσω, στα βαθιά συρτάρια του μυαλού.
Θυμάμαι τους ξέφρενους πανηγυρισμούς ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων την ημέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας, της Απελευθέρωσης της Ελλάδας.
Ήταν μια μαγική μέρα γεμάτη ελπίδες, όνειρα για το αύριο.
Θυμάμαι, πριν από αυτήν τη μέρα τις μάχες της Εθνικής Αντίστασης, την ΕΠΟΝ, το ΕΑΜ, τα Αετόπουλα στα οποία είχα την τύχη να μετέχω.
Θυμάμαι, τη φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, τη φρίκη των νεκρών από τη πείνα ανθρώπων στη μέση του δρόμου.
Θυμάμαι τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και τις χαμένες ιστορικές ευκαιρίες της χώρας αυτής για να ανοίξει το δρόμο για μια πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία.
Θυμάμαι χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο να παλεύουμε για Δημοκρατία, ενάντια στη χούντα, για την αλλαγή, ξανά για τη Δημοκρατία, πρόσφατα για τη πιο σημαντική ευκαιρία όπως την πιστεύαμε για μέλλον των νέων παιδιών.
Τα χρόνια πέρασαν, κινούμαι ήδη στα 88 χρόνια της ζωής μου.
Παρατηρώ, με λύπη, με μεγάλη στενοχώρια τη νέα Κατοχή της Ελλάδας και της Αθήνας.
Την Κατοχή των μνημονίων, της επιτροπείας, της ποδηγέτησης από τον κ. Σόιμπλε και τους νεοφιλελεύθερους της Ευρώπης, τη νέα Κατοχή της παγκόσμιας άρχουσας τάξης μέσα από την παγκοσμιοποίηση.
Όμως και τώρα, ελπίζω, προσδοκώ και εύχομαι σε μια νέα Απελευθέρωση της Ελλάδας. Είθε!
