Ο Ρότζερ Γουότερς, συνιδρυτής των Pink Floyd, έγραψε στις 13/10/2023 στο «Χρονικό της Παλαιστίνης» (www.palestinechronicle.com) ένα άρθρο που προκάλεσε αίσθηση. Το παραθέτουμε για πρώτη φορά ολόκληρο μεταφρασμένο στα ελληνικά
Καθενός διακόπτη το γλίστριμα για να σβήσουν τα φώτα· καθεμιάς κάνουλας το τρίξιμο για να κλείσει η παροχή νερού· καθεμιάς πόρτας το χτύπημα για να πιαστούν στη φάκα οι ήδη κρατούμενοι της μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής στον κόσμο: όλοι αυτοί μαζί οι ήχοι συνθέτουν την κακοφωνία του επιθανάτιου ρόγχου του αποικιοκρατικού, επικοιστικού, σοβινιστικού κράτους–απαρτχάιντ του Ισραήλ.
Ορίστε, το είπα, το ’βγαλα από μέσα μου. Προφανώς, όμως, δεν πρόκειται να με ακούσουν. Σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα το παίζω αυτό το βιολί κι ακόμα να ακούσουν. Λες και έχουν βάλει τα δάχτυλα στα αυτιά τους, να μην ακούν τις εκκλήσεις της ανθρωπότητας για ίσα ανθρώπινα δικαιώματα.
Θα παρέμβουν, ίσως, οι λεγόμενες Φιλελεύθερες Δυτικές Δημοκρατίες, για να απαιτήσουν την ειρήνη;
Για καθίστε να δούμε.
«Φιλελεύθερες» Δυτικές Δημοκρατίες
Α, να, δείτε, έστειλε ο Τζο Μπάιντεν αεροπλανοφόρο στην Ανατολική Μεσόγειο. Τι γίνεται, Τζο; Θα πάρουν μέρος οι ΗΠΑ στους γενοκτονικούς βομβαρδισμούς παιδιών στη Γάζα; Όχι;
Το Ηνωμένο Βασίλειο πάλι; Ο Ρίσι Σούνακ; Με τις πολλές ιδέες; Α, ναι, του ήρθε του Ρίσι μια ιδέα: «Ποινικοποιούμε την εφαρμογή Μποϊκοτάζ, ως μη βίαιου μέσου πολιτικής διαμαρτυρίας, στην Αγγλία και αποδεχόμαστε τον βαθιά προβληματικό νέο ορισμό, που δίνει στον Αντισημιτισμό η IHRA [σ.: Διεθνής Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος], ως ευαγγέλιο».
Αφού έχω βραχεί που έχω βραχεί: τι βρεγμένος, τι μούσκεμα. Είδα σήμερα το πρωί ένα βίντεο, που έφτιαξε ο φίλος μου ο Ραμζί Μπαρούντ: «Ή σταθείτε στο πλευρό μας ή κάντε στην άκρη» λέει. Εγώ, Ραμζί, χωρίς καμιά περιστροφή στέκομαι στο πλευρό σου και στο πλευρό ολόκληρου του καταπιεσμένου παλαιστινιακού λαού, φίλε μου.
Όχι Άλλα Εγκλήματα Πολέμου
Ας πιάσουμε το πρωινό του Σαββάτου, που μας πέρασε. Είχαν οι Παλαιστίνιοι μαχητές της αντίστασης που απόδρασαν απ’ την υπαίθρια αυτή φυλακή, τη Γάζα, το νόμιμο δικαίωμα και την ηθική υποχρέωση να αντεπιτεθούν, αντιστεκόμενοι στον κατακτητή του τόπου τους; Ναι, τα είχαν.
Το τι επακολούθησε στέκει ακόμα ασαφές· αν διαπράχθηκαν εγκλήματα πολέμου, τα καταδικάζω. Αυτό που τώρα συμβαίνει στη Γάζα, πάντως, ασαφές δεν είναι.
Έχω μια φίλη Παλαιστίνια, τη Λαμά Αλ-Αριάν, που μένει στη Βηρυτό. Μου ’στειλε μήνυμα μες στα άγρια μεσάνυχτα, να μου πει ότι έντεκα μέλη της οικογένειάς της, ανάμεσά τους και έναν ξάδερφό της δύο χρονών, τους σκότωσε ισραηλινή βόμβα, καθιστούς μες στα σκοτάδια.
Μια Πρόταση
Καταθέτω την πρότασή τη δική μου για το τι πρέπει να γίνει. Μια άποψη είναι μόνο, μα τη συμμερίζονται πολλοί. Πρέπει να γίνει άμεση και μόνιμη κατάπαυση του πυρός.
Όχι άλλοι σκοτωμοί από κανέναν, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς και των IDF [σ.: Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας].
Τούτο θα σήμαινε αποδοχή, από πλευράς Ισραήλ, της αποτυχίας του σιωνιστικού πειράματος, αφού μόνος τρόπος συνέχισής του είναι η συνέχιση των σκοτωμών. Θα σήμαινε, επίσης, το τέλος της παράνομης στρατιωτικής κατοχής όλων των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ.
Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, θα αναγκάζονταν οι σιωνιστές να αποδεχτούν ότι είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα βιώσιμο κράτος, αλλά απέτυχαν. Αν πάτε πίσω, και διαβάσετε την ιστορία και όλα τα όσα υποστήριζαν άνθρωποι όπως ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και η Γκόλντα Μέιρ, θα το δείτε ότι ο σιωνισμός ήταν εξαρχής καταδικασμένος σε αποτυχία, σε έναν κόσμο που ομοφωνεί ότι τα ιδεολογήματα φυλετικής ή θρησκευτικής ανωτερότητας δεν φτουράνε, στους εσχάτως διαφωτισμένους καιρούς μας.
Οπότε… μετά τι γίνεται;
Πρώτον, να μαζευτούν και να κάτσουν σε ένα μεγάλο τραπέζι, και να διαβουλευτούν και να συμφωνήσουν μια λύση ενιαίου κράτους.
Ενός Νέου Κράτους με ίσα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους πολίτες του, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, τη θρησκεία τους ή την προηγούμενη υπηκοότητά τους.
Άρα, λοιπόν, το νέο αυτό κράτος θα ήταν μια πραγματική, αυθεντική δημοκρατία.
Πώς; Είναι και το θέμα του ονόματος που πρέπει να αποφασιστεί; Φέξε μου και γλίστρησα. Δηλαδή το «Άγιοι Τόποι» δεν τους κάνει;
Το σημαντικό είναι να περιλαμβάνει το νέο Σύνταγμα ακροάσεις αλήθειας και συμφιλίωσης, όπως έγινε στη Νότια Αφρική στη μετά το απαρτχάιντ εποχή.
Δεύτερον, υπάρχει και ένα θέμα παρεμπίπτον: τα Υψίπεδα του Γκολάν.
Είναι προφανές ότι τα Υψίπεδα του Γκολάν δεν εντάσσονται στην κουβέντα αυτή και θα πρέπει να επιστραφούν στη Συρία, στην οποία και ανήκουν.
Πείθοντας το Ισραήλ
Θα ήταν εύκολο, άραγε, να πεισθεί η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ να υιοθετήσει το σχέδιο αυτό;
Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Θα χρειαστεί να περάσουν από διαδικασία εκτεταμένης επανεκπαίδευσης και να τους ασκηθεί τεράστια πίεση από την B’Tselem [σ.: Ισραηλινό Κέντρο Πληροφόρησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα] και από όλες τις Δυτικές Φιλελεύθερες Δημοκρατίες.
Ειδικά το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία έχουν, δυστυχώς, βαθιά μπλεχτεί σε αποικιοκρατικούς σχεδιασμούς στη Δυτική Ασία / Μέση Ανατολή, από πολύ πριν τη Διακήρυξη Μπάλφουρ του 1917 και το έγγραφο των κ.κ. Σάικς και Πικό για τη διάσπαση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα χρόνο πριν απ’ αυτή.
Μιας και έγινε λόγος για τον Λόρδο Μπάλφουρ και την επιστολή του τού 1917 με την οποία προσφερόταν η υποστήριξη της Αυτής Μεγαλειότητος στη δημιουργία μιας εστίας για τον εβραϊκό λαό, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε μια φράση από το δεύτερο μισό της επιστολής αυτής που λέει: «…νοουμένου σαφώς ότι δεν θα συμβεί τίποτε, το οποίον δύναται να θίξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των υφισταμένων μη εβραϊκών κοινοτήτων εις την Παλαιστίνη…».
Το κομμάτι αυτό της επιστολής του Λόρδου Μπάλφουρ σπάνια αναφέρεται και το έχουν οι Σιωνιστές γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, από τη δεκαετία του 1930 και μετά.
Η Καρδιά Μου Είναι Βαριά
Η καρδιά μου είναι βαριά. Θρηνώ για όλους τους αδερφούς μου και τις αδερφές μου στους Αγίους Τόπους: Μουσουλμάνους, Χριστιανούς, Εβραίους, Δρούζους, αγνωστικιστές και άθεους.
Θρηνώ για όλα τα παιδιά τους, για τα τόσα μυαλά νέων ανθρώπων, τα γεμάτα φόβο και μίσος, διχασμό και απελπισία.
Οι επιθέσεις εναντίον αμάχων, είτε το περασμένο Σάββατο απ’ τη Χαμάς είτε τώρα σε μαζική κλίμακα απ’ το Κράτος του Ισραήλ στη Γάζα, αναδεικνύουν με τον πιο χτυπητό τρόπο το γεγονός ότι για πάνω από εβδομήντα χρόνια οι Παλαιστίνιοι υφίστανται βία, εκφοβισμό και εκτοπισμό. Ο Δυτικός Κόσμος, όμως, τώρα μόλις αρχίζει να ξυπνάει, εξ αιτίας των γεγονότων των τελευταίων ημερών.
Ε, λοιπόν, εμείς, ο Δυτικός Κόσμος, δεν ξυπνάμε όσο πρέπει γρήγορα. Αν θέλουμε τα πράγματα να τα λέμε όπως είναι, η όλη ουσία του ζητήματος δεν είναι τόσο περίπλοκη όσο μας έχουν κάνει να πιστεύουμε.
Να ποιο είναι το ζήτημα: «Πιστεύουμε στα Καθολικά Ανθρώπινα Δικαιώματα ή όχι;».
Ή ονειρευόμαστε έναν κόσμο όπου όλοι οι άντρες και όλες οι γυναίκες είναι ίσοι έναντι του νόμου, είτε όχι.
Ο πατέρας μου (1914-1944) το ονειρεύτηκε το όνειρο αυτό. Ο πατέρας μου πέθανε στην Ιταλία πολεμώντας τούς Ναζί για να το υπερασπιστεί το όνειρο αυτό.
Εγώ το ονειρεύομαι το όνειρο αυτό. Χωρίς «αν» και χωρίς «αλλά».
Δεν θα κάνω στην άκρη, φίλε μου Ραμζί Μπαρούντ. Στέκομαι στο πλευρό σου, ώμο με ώμο.
Σήμερα, στους Αγίους Τόπους, υπάρχει ένας καταπιεστής και υπάρχουν οι καταπιεζόμενοι.
Ποιος φταίει για την αιματοχυσία; Ο καταπιεστής φταίει. Χωρίς «αν» και χωρίς «αλλά».
Προς άπαντες ενδιαφερόμενους:
Παρακαλώ σταματήστε!
Με αγάπη,
Ρ.
