«Θα οικοδομήσουμε όλοι μαζί ένα προπύργιο ενάντια στα άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς», δήλωνε με θράσος η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μετά τις ευρωεκλογές. Στα παλιά της τα παπούτσια τα «μηνύματα» των ψηφοφόρων (και των μη ψηφοφόρων, δηλαδή των μισών εκλογέων). Η απερχόμενη αρχικομισάρια –η οποία μάλλον θα κρατήσει την καρέκλα της– εξέφρασε έτσι τα αισθήματα όλων των νάνων που παριστάνουν τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και έχουν πέσει με τα μούτρα στα παζάρια ώστε να συνεχιστούν όλα σαν να μην συνέβη τίποτα. Η σύνοδος κορυφής δεν ανακοίνωσε επίσημα ότι ξαναπροτείνει την Ούρσουλα, όμως φαίνεται ότι η υπόθεση έχει τελεσιδικήσει*. Θα ήταν εξάλλου κρίμα να χαθεί τέτοιο κελεπούρι, που έφτασε να κάνει… προφορικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων με την Pfizer για τα εμβόλια!
Οι οργιώδεις συναλλαγές για τα υπόλοιπα πόστα (πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, «υπουργός Εξωτερικών», κομισάριοι κ.λπ.) συνεχίζονται. Αλλά όπως φαίνεται χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ως αρχικομισάριο τον Σούπερ-Μάριο (Ντράγκι), που ήταν η προτίμηση του Μακρόν, και πιθανά θα έφερνε την Κομισιόν ακόμη πιο κοντά στην… πραγματική εξουσία. Δηλαδή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που μας θύμισε πάλι ότι μπορεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Πώς; Ζητώντας μαζί με την Κομισιόν κι άλλη λιτότητα διότι υπάρχουν «υπερβολικά ελλείμματα» (μετά τις κάλπες τα θυμήθηκαν!), και ταυτόχρονα μην παρεμβαίνοντας στο ράλι των γαλλικών ομολόγων, ώστε να τρομάξουν οι υπήκοοι του Μακρόν. Όσοι ξεχνούν ποιος πραγματικά κυβερνά την Ε.Ε., δίνοντας λογαριασμό μονάχα στις ελίτ, δικαιούνται να πέσουν από τα σύννεφα.
ΟΚ από Μακρόν και Σολτς
Εν πάση περιπτώσει, ο Γάλλος πρόεδρος δεν μπορούσε να επιμείνει για τον Ντράγκι, τόσο τσαλακωμένος που βγήκε από τις κάλπες. Έτσι έδωσε το ΟΚ για την Ούρσουλα, και επέστρεψε στα δύο μεγάλα προβλήματα που τον ταλανίζουν: πώς θα «υπευθυνοποιήσει» την Λεπέν έτσι και επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, και με ποιο τρόπο θα υλοποιήσει το πρόσφατο όνειρό του, να στείλει γαλλικά στρατεύματα στο ουκρανικό σφαγείο. Από κοντά και ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός καγκελάριος Σολτς, που αίφνης υπέκυψε κι αυτός στη γοητεία της χριστιανοδημοκράτισσας συμπατριώτισσας του. Διότι έχει κι αυτός ανάγκη κάπου να ακουμπήσει, αφού ο τρικομματικός συνασπισμός του έκανε βαθιά βουτιά στις κάλπες και… δεν ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Οπότε δήλωσε ότι «υπάρχουν όλες οι ενδείξεις δεύτερης θητείας» για την Ούρσουλα.
Οι σοσιαλδημοκράτες πιθανότατα θα παρηγορηθούν με τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Για το συγκεκριμένο πόστο προαλείφεται, λένε, ο Ιταλός πρώην-τα-πάντα Ενρίκο Λέτα: ο άνθρωπος που ξεκίνησε την «καριέρα» του ως επικεφαλής της νεολαίας της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας, και κατέληξε πέρυσι (ξανά) γραμματέας του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος. Στην 30ετία που μεσολάβησε κατάφερε να… αποτύχει μετ’ επαίνων σε όλα τα πόστα που ανέλαβε (περιλαμβανομένης της πρωθυπουργίας στον «μεγάλο συνασπισμό» του 2013-14, όταν συγκυβέρνησε η κεντροαριστερά μαζί με τον Μπερλουσκόνι). Άρα είναι ιδανικός υποψήφιος για την ακραία Ευρώπη που οικοδομείται!
Ανίερες συμμαχίες
Τώρα το θέμα που απασχολεί είναι πόσοι ευρωβουλευτές της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς και των φιλελεύθερων θα απειθαρχήσουν στην κοινή γραμμή των τριών ευρωομάδων υπέρ της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Στην προηγούμενη ευρωβουλή, αυτή η συμπαράταξη διέθετε άνετη πλειοψηφία. Κι όμως, η φον ντερ Λάιεν εγκρίθηκε από τους ευρωβουλευτές παρά τρίχα, με μόλις 9 ψήφους περισσότερες από τις απαιτούμενες. Τι θα συμβεί λοιπόν τώρα, που η πλειοψηφία είναι πιο οριακή, αν επαναληφθούν οι διαρροές; Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα ανοίγματα στην «καθωσπρέπει» ακροδεξιά τύπου Μελόνι, η οποία έχει δώσει επιτυχώς εξετάσεις πίστης στον ευρωατλαντισμό και στη δημοσιονομική ορθοδοξία της ευρωκρατίας.
Οι σοσιαλδημοκράτες και κάποιοι φιλελεύθεροι στραβομουτσουνιάζουν: θα προτιμούσαν ως δεκανίκι τους ανεκδιήγητους Πράσινους (που έχουν ήδη εκδηλώσει την προθυμία τους να ανταλλάξουν τις κουτσουρεμένες ψήφους τους με θέσεις στους «θεσμούς», ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνουν σκόντο στις περιβαλλοντικές πολιτικές…). Όμως η κεντροδεξιά συνιστώσα του «τόξου» κατανοεί την ανάγκη να δώσει σταδιακά κάποιο μερίδιο της διαχείρισης στην ανερχόμενη ακροδεξιά. Γι’ αυτό και η Ούρσουλα φρόντισε, για παράδειγμα, να καταχωνιάσει μια επίσημη έκθεση υπηρεσίας της Ε.Ε. που αναφερόταν σε «υπονόμευση των ελευθεριών των μέσων ενημέρωσης στην Ιταλία». Τι να κάνουμε, χρειάζεται θυσίες ο πόλεμος εναντίον των άκρων!
* Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο η φον ντερ Λάιεν έχει ήδη την υποστήριξη των 11 κεντροδεξιών κυβερνήσεων της Ε.Ε., των 5 φιλελεύθερων και των 4 κεντροαριστερών.
