Ταινίες για παιδιά και εφήβους; Απουσία με νόημα…
Παρακολουθώντας προηγούμενες χρονιές προβολές από το Cine Doc, σκεφτόμουν πόσο φτωχή, έως ανύπαρκτη, είναι η παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών για παιδιά και εφήβους στη χώρα μας.
Είναι ένα κοινό που… δεν υπάρχει για την τηλεόραση και τους κινηματογραφικούς παραγωγούς. Τα παιδιά «βολεύονται» με ό,τι δημιουργείται για τους ενηλίκους με σπανιότατες εξαιρέσεις.
Τα εισάγουμε βίαια στον δικό μας κόσμο ή τους δίνουμε να καταναλώσουν άθλια υποπροϊόντα «παιδικού προγράμματος» στα οποία βασίζονται διάφορα κανάλια για να έχουν κοινό τα πρωινά του Σαββάτου και της Κυριακής.
Μια όαση είναι αυτό που συμβαίνει με το Cine Doc. Και χαρά μεγάλη μου έδωσε που διάβασα για το Cine Doc Island Film Festival, ένα φεστιβάλ κινηματογράφου που προβάλλει ντοκιμαντέρ και ταινίες μυθοπλασίας για παιδιά και νέους στη νησιωτική Ελλάδα κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου.
Αρχίζοντας από τον Οκτώβριο, το Φεστιβάλ ταξιδεύει σε Αμοργό, Άνδρο, Ζάκυνθο, Κέα, Κύθηρα, Λευκάδα, και Ύδρα, «προβάλλοντας ταινίες από την Ελλάδα και τον κόσμο, που ξεχωρίζουν για τη δημιουργική, πρωτότυπη ματιά τους πάνω σε θέματα που αφορούν τη ζωή μας σήμερα: τον πολιτισμό, την επιστήμη, το περιβάλλον και την κοινωνία»
Μια από τις έξι ταινίες που θα προβληθούν είναι και το ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου, «Όταν Ο Βάγκνερ Συνάντησε τις Ντομάτες». Η μόνη ελληνική παρουσία.
Αν και στο παρελθόν η Δημόσια Τηλεόραση είχε προχωρήσει σε παραγωγές όπως «Το καπλάνι της βιτρίνας», «Ο θησαυρός της Βαγίας», Ο κήπος με τα αγάλματα, «Ιόλη -Η νύχτα που ξεχύλισε το ποτάμι» κ.ά. σήμερα αγνοείται το είδος…
Είχαμε και μερικά κινηματογραφικά διαμάντια όπως «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» ή τον «Ψύλλο» του Δημήτρη Σπύρου που δίνει μεγάλο αγώνα με το Φεστιβάλ Νεανικού Κινηματογράφου της Ολυμπίας…
Όμως θα θέλαμε να υπάρχουν ταινίες και εκτός Φεστιβάλ. Κι όχι μόνο ντοκιμαντέρ. Κινηματογραφικές παραγωγές βασισμένες σε λογοτεχνικά έργα της παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας.
Να δούμε βιβλία του Μάνου Κοντολέων, της Λότης Πέτροβιτς, της Αγγελικής Βαρελλά, της Λίτσας Ψαραύτη, της Ελένης Δικαίου, του Βασίλη Παπαθεοδώρου, της Αγγελικής Δαρλάση, του Θοδωρή Κουκιά, της Μαρίας Παπαγιάννη και τόσων άλλων σημαντικών μας συγγραφέων να ζωντανεύουν στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη…
Στην όλη συζήτηση που έγινε πρόσφατα για τα παιδιά που πήγαν στον κινηματογράφο να δουν τον «Τζόκερ» δεν θίχτηκε από κανέναν αυτή η διάσταση του ζητήματος.
Βάσει του νόμου τα Ιδιωτικά Κανάλια είναι υποχρεωμένα να παράγουν πρόγραμμα για παιδιά, κάτι που ουδέποτε έγινε πράξη από την απαρχή της ιιωτικής τηλεόρασης.
Ο κινηματογράφος για παιδιά και νέους, απαραίτητος όσο και η σχετική λογοτεχνία, φαίνεται δεν αποδίδει οικονομικά. Και καθώς έχει αφεθεί στους «νόμους της αγοράς» βάσει των επιταγών του νεοφιλελευθερισμού, απλώς δεν παράγεται σχεδόν τίποτα!
Είναι όμως να απορεί κανείς που η Δημόσια Τηλεόραση βρίσκει λεφτά για κάθε Φλέσσα, αλλά όχι για τα παιδιά. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και άλλοι σχετικοί φορείς τι κάνουν άραγε;
Μόνο συντονισμένα θα μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα.
…Όμως υπάρχει και μια «Τοπική Ομάδα»
Να πούμε πάντως, ότι αυτήν την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, στις 4 το απόγευμα στο σινεμά Δαναός, θα προβληθεί η «Τοπική Ομάδα» του Carlos Andres Morelli, (διάρκεια 102’, 2017 – Βραζιλία, Αργεντινή Ουρουγουάη). Όπως διαβάζω, «βασισμένη στο μυθιστόρημα του Daniel Baldi, η ταινία ακολουθεί τον Τίτο, έναν έφηβο άσο του ποδοσφαίρου, που προέρχεται από μία φτωχή οικογένεια, ενός μικρού χωριού της Ουρουγουάης. Τι θα γίνει όταν ο Τίτο πάρει μεταγραφή για τη μεγάλη ομάδα της πόλης; Στην σκληρή πραγματικότητα των επαγγελματιών θα πάρει ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα της ζωής του»
