Η κατάρρευση μιας ιδεοληπτικής αντίληψης για την Ευρώπη και η επόμενη μέρα
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η οργή έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, με συνοδό την ελπίδα. Η οργή,με συνοδούς την αγανάκτηση και την απογοήτευση, μπορεί να τον στείλει από εκεί που ήρθε. Η χειρότερη υπηρεσία της κυβέρνησης προς τη χώρα και τον εαυτό της είναι ότι έκαψε το καλύτερο χαρτί που είχε στη διάθεσή της: Την ελπίδα, την εμπιστοσύνη για ένα καλύτερο αύριο. Η κυβέρνηση (και πολλοί στην Ευρώπη) κατηγορούν το Βερολίνο ότι καταπατάει το θεσμικό θεμέλιο της Ε.Ε., τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα. Ε, το ίδιο ακριβώς δεν έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ;
Ο κόσμος, με την εμπιστοσύνη ότι η κυβέρνηση αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, απόδειξε ότι ήταν διατεθειμένος να κάνει υπομονή και θυσίες.Μετά το δημοψήφισμα και το μνημόνιο η σχέση της κυβέρνησης με τον κόσμο έχει αλλοιωθεί, δεν είναι πια σχέση συναγωνιστών, άσχετα από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα.Με το δημοψήφισμα/μνημόνιο η κυβέρνηση έσπειρε ανέμους και θα θερίσει θύελλες.
Η υπογραφή του μνημονίου δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, δεν είναι στροφή πολιτικής, δεν είναι μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.Είναι η συνεπής εφαρμογή, η κατάληξη και το αποκορύφωμα της ιδεοληπτικής αντίληψης της Ανανεωτικής Αριστεράς περί Ευρώπης. Με αυτή την αποσκευή μεγάλωσε, διαμορφώθηκε και προσήλθε ο Τσίπρας στη διαπραγμάτευση – και φυσικά τσαλακώθηκε. Βαθιά πεποίθηση της Αν. Αριστεράς είναι ότι ανήκει, περίπου δικαιωματικά, στην κλειστή ευρωπαϊκή «Λέσχη» και εκπροσωπεί, στην Ελλάδα, τα γνήσια μακροπρόθεσμα συμφέροντά της. Είναι μετενσάρκωση του Σημιτισμού στην ιστορική Αριστερά, τόσο ώστε «ο δεν θέλω να θυμάμαι ποιος» επανέλαβε το ευχαριστώ τους Αμερικανούς.
Λάθος πεποίθηση
Η Ανανεωτική Αριστερά έστειλε τον Τσίπρα στη διαπραγμάτευση με εδραία την πεποίθηση ότι οι Ευρωπαίοι θα την αναγνωρίσουν, μέσω του εκπροσώπου της πρωθυπουργού, ως σάρκα εκ της σαρκός τους, όπως η ίδια φαντάζεται τον εαυτό της.Και επομένως θεωρούσε αυτονόητα εφικτό έναν έντιμο συμβιβασμό. Δεν έχει πάρει είδηση ότι η Ευρώπη της φαντασίας της είναι τυμπανιαίο πτώμα και στη θέση της οικοδομείται, με βάση το έθνος/κράτος, η γερμανική αυτοκρατορία, ότι συνεπώς ο εθνομηδενισμός παρήλθε, το συμφέρον του έθνους υπερέχει, η Ευρώπη είναι ζούγκλα, η ίδια αποτελεί αναχρονισμό και ο Τσίπρας δεν θα γίνει ισότιμο μέλος της Λέσχης αλά Ρέντσι, επειδή η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο ενώ η Ιταλία δεν είναι. Έτσι ο Τσίπρας γύρισε τσαλακωμένος. Οι Ρέντσι/Ολάντ κατάλαβαν άριστα τη διακαή επιθυμία του Έλληνα πρωθυπουργού να γίνει μέλος της Λέσχης και θέλησαν να τον διασώσουν, υπό τον όρο να γίνει όμοιος-ομοίω, μήπως και δώσει το φιλί της ζωής στη θνήσκουσα σοσιαλδημοκρατική ύπαρξή τους. Ο γερμανικός οδοστρωτήρας τους υπενθύμισε ότι ο Τσίπρας είναι απλώς ο πρώτος και ακολουθεί η σειρά τους. Επειδή πολλά από όσα συμβαίνουν εν Αθήναις έχουν ήδη επισυμβεί στη Ρώμη, οι αντιφρονούντες δικαίως θα διαλογίζονται για τη μοίρα της Ιταλικής «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης».
Η κυβέρνηση, λοιπόν,δεν είναι το αδύναμο και αθώο θύμα που υπόκυψε σε ισχυρότερες δυνάμεις, όπως λέει. Η ήττα από υπέρτερες δυνάμεις είναι κατανοητή, αφήνει περιθώρια ανάκαμψης.Ο πρωθυπουργός απέρριψε κάθε γραπτή και προφορική προειδοποίηση από εγνωσμένα έγκυρους (προσωπικούς και πολιτικούς) φίλους του ότι το ευρωιερατείο θα θελήσει να τον λιώσει, μαζί και τη χώρα. Ο ίδιος και η ηγεσία συνολικά ήταν ανίκανοι να συλλάβουν τα συνεχή αρνητικά σήματα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, αλλά ηχηρά, των δανειστών: π.χ. τα «για δες πώς σου πάει, καλέ, η γραβάτα», τα «χαϊδευτικά χαστουκάκια» του Γιούνκερ, τα «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη. Κανείς δεν υποψιάστηκε ότι επρόκειτο για δημόσιο «τεστ προσωπικότητας», μέτρηση του αυτοσεβασμού. Οι αφελείς περί τον πρωθυπουργό ίσως νόμιζαν ότι αντάλλασαν χαριεντισμούς μεταξύ φίλων. Έτσι, οι σοβαρές επιλογές, όπως η αναβάθμιση της διαπραγμάτευσης στο πολιτικό επίπεδο, στέφθηκαν με πλήρη αποτυχία. Ποια εγγύηση, συνεπώς, μπορεί να παρασχεθεί ότι στο μέλλον δεν θα συνεχίσουμε με άλλες, ίσως χειρότερες, αδυναμίες και λάθη;
Φταίει η κυβέρνηση
Με τον Τσίπρα, κάποιοι στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα ελπίζουν να δουν έναν Μπλερ, έναν Ρέντσι. Όταν, όμως, οι συνθήκες είναι ρευστές, τείνουν στην έκρηξη και την ανωμαλία, όλα και όλοι συντρίβονται, αργά ή γρήγορα, στα βράχια του εκάστοτε μνημονίου. Τι να γίνει; Μα να συνεχίσει η κυβέρνηση, με συνέπεια, να βασίζεται στις ψήφους «των άλλων», των πρώην, πλέον, αντίπαλων, αφού με το μνημόνιο αυτοί είναι οι φυσικοί της σύμμαχοι. Διαγράφοντας, εννοείται, τους διαφωνούντες. Καθαρές λύσεις. Οι πρόωρες εκλογές, ως εργαλείο χειραγώγησης του κόσμου, θα δώσουν τυπική αλλά εντελώς προσωρινή διέξοδο. Οι εκλογές θα φέρουν αναπότρεπτα σε άμεση αντιπαλότητα τον κόσμο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Αιτία του κακού δεν είναι οι Λαφαζάνηδες. Φταίει η ίδια η κυβέρνηση επειδή όντως αντιστάθηκε – έστω με αυταπάτες! Και δεν θα της το συγχωρήσουν όπως δεν συγχώρησαν τη σάρκα εκ της σαρκός τους, τον Μπερλουσκόνι. Φταίει η ίδια επειδή μετά υπόκυψε και δεν υπάρχει έλεος για τους ηττημένους αλλά σταύρωση. Φταίει η ίδια όχι επειδή ηττήθηκε αλλά επειδή ήταν είναι και παραμένει ανέτοιμη. Φταίει όχι γιατί παράτησε την πυξίδα, αλλά επειδή έχασε το λιμάνι προορισμού.
Λύση εκτός ευρώ; Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Τουρκία, όλοι οι… καλοί γείτονες θα σημάνουν συναγερμό μόλις δουν το αρνί έξω από το μαντρί. Ενώ οι πιθανοί σύμμαχοι, Ρωσία και Κίνα, μας θέλουν στην Ευρωζώνη. Οι αντιφρονούντες είναι σχεδόν τόσο απροετοίμαστοι όσο και η κυβέρνηση, ασαφείς στα Οικονομικά, σιωπηλοί στα γεωπολιτικά. Τα μνημόνια -και τα τρία- ήταν εξαρχής παράλογα, επειδή η υποταγή στο παράλογο αποδεικνύει ότι εξουθενώθηκε ο στόχος, εμείς. Αμ δε!
