Η νέα σελίδα δεν γράφεται με παλιό… μελάνι
Του Μιχάλη Σιάχου
Πολλαπλασιάζονται και επιμένουν τις τελευταίες μέρες τα δημοσιεύματα που «αποκαλύπτουν» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να προτείνει για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας πρόσωπο προερχόμενο από το μνημονιακό πολιτικό σύστημα. Μάλιστα, σειρά «έγκυρων» ΜΜΕ εμφανίζει ως κλειδωμένη την υποψηφιότητα του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά του κυβερνητικού εκπροσώπου διευκρίνισε ότι το θέμα δεν έχει κλείσει, χωρίς, πάντως, να διαψεύσει τα σενάρια που θέλουν τον κ. Αβραμόπουλο επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το θέμα εκ των πραγμάτων θα τεθεί άμεσα και είναι δεδομένο ότι σκέψεις και βολιδοσκοπήσεις έχουν γίνει, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, επισήμως, δεν έχει ανοίξει το θέμα και δεν έχει γίνει οποιαδήποτε συζήτηση στα όργανα του κόμματος.
Η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το μνημονιακό πολιτικό σύστημα μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για την υπόθεση σωτηρίας του λαού και της χώρας και, μάλιστα, σε πολλά επίπεδα. Τα επιχειρήματα που διατυπώνονται ή θα διατυπωθούν για να στηρίξουν μια τέτοια επιλογή, μόνο ως τακτικισμός μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού -μπροστά σε πιθανά βραχυπρόθεσμα οφέλη- από τη μια αγνοούν το πραγματικό μετεκλογικό σκηνικό και ό,τι αυτό εμφατικά αναδεικνύει και από την άλλη, αγνοούν ουσιαστικές πλευρές με σαφή πολιτικά περιεχόμενα και πραγματικούς συμβολισμούς.
Το μήνυμα της κάλπης, της 25ης Ιανουαρίου, είναι πολύ νωπό και πολύ ξεκάθαρο. Είναι μήνυμα αλλαγής και απόρριψης του παλιού πολιτικού κόσμου. Ακόμα και το δυναμικό εκείνο που αποδεσμεύτηκε από τα μνημονιακά κόμματα, εν πολλοίς και από τη Ν.Δ., δεν το έκανε προσδοκώντας σε μια συνεννόηση του ΣΥΡΙΖΑ με το παλιό πολιτικό προσωπικό, αλλά ζητώντας το ξεπέρασμα του παλιού και την ταυτόχρονη καταδίκη του.
Αν ζητούμενο στη χώρα μας σήμερα είναι η καθολική διέξοδος από την καθολική κρίση, ο στόχος αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος, πολύ πιο μακροπρόθεσμος, πολύ σημαντικότερος από τις μικροκομματικές ισορροπίες ή το καθημερινό μπρα-ντε-φερ με το φθαρμένο κόμμα του κ. Σαμαρά.
Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας σχετίζεται άμεσα με το πού και πώς θα ισορροπήσει η πολιτική κατάσταση στη χώρα. Μια τέτοιου είδους συναινετική λύση στέλνει μαζικά μήνυμα συμφιλίωσης με το καταρρέον μνημονιακό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή και της στέρησε την αξιοπρέπεια.
Απαιτούνται σημαντικές τομές και αυτό δεν σημαίνει σύγκρουση χωρίς σχέδιο και προτεραιότητες, εδώ και τώρα, με όλους και με όλα. Σημαίνει, όμως, ξεκάθαρο μήνυμα προς την κοινωνία ότι ξεκινά μια νέα πορεία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του δεν είναι «μία από τα ίδια». Και η επιλογή Προέδρου σχετίζεται άμεσα με το μήνυμα αυτό.
Από αυτή την άποψη, είναι εύστοχη η τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε συνέντευξή της στο Δρόμο της Αριστεράς μια βδομάδα πριν από τις εκλογές (17/1/2015):
«Είναι, κατά τη γνώμη μου, αναγκαίο ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επανα-νοηματοδοτήσει το θεσμό, να συγκροτήσει νέο υπόδειγμα άσκησης αυτής της πολιτειακής εξουσίας, με δυναμισμό και με ανυποχώρητη υπεράσπιση της κοινωνίας, της πατρίδας και της δημοκρατίας. Η Αριστερά, λοιπόν, καλείται να υποδείξει Πρόεδρο που θα ενσαρκώνει το νέο πολιτικό και πολιτειακό ήθος και θα συμπυκνώνει τις αρχές και τις αξίες για τις οποίες μάχεται σήμερα ο λαός και η κοινωνία. Και οι συμβολισμοί και η ουσία έχουν σημασία. Και σε αυτήν την ιστορική πρόκληση, προφανώς, η Αριστερά δεν θα μείνει “ουδέτερη”».
Και ποια πρόσωπα θα μπορούσαν να προταθούν; Πρόσωπα που και το αξιακό φορτίο κουβαλούν και την πολυπόθητη αλλαγή θα συμβολίσουν υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει η βούληση για μια τέτοια επιλογή. Ήδη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν πρόσωπα όπως ο Μανώλης Γλέζος, ή η πανεπιστημιακός Πέπη Ρηγοπούλου, ή ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς.
Πρόσωπα υπάρχουν και είναι από κάθε άποψη επιβεβλημένο ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βρίσκεται σε «αρμονία» με τις προσδοκίες και τις ελπίδες του λαού.
