Πλησιάζοντας τα εξήντα
Όταν τα πλησιάζεις με τα νούμερα ή με το νου σου
ανθοβολάει ακόμα η καρδιά
σαν τότε που διαβάζαμε
Μαρία Δοξαπατρή και δευτερότοκους της Καμπανίας,
στα θερμοκήπια της χιονισμένης επαρχίας
κι’ όταν διαβάζομε τον Έζρα Πάουντ
είναι σαν να μας έφυγαν τα περιστέρια
που βόσκησαν μεσ’ στην ψυχή μας
και τα γεγονότα, σκληρά βήματα,
πατούν
τα όνειρα και την καρδιά μας.
Όταν τα πλησιάζεις, διαβάζεις τον ουρανό
κρυφά απ’ τη ζωή σου
σ’ ένα βιβλίο με ορίζοντες άγνωστους
γεμάτο ερωτηματικά και παρενθέσεις
διστάζοντας να γυρίσεις το τελευταίο φύλλο
χλωμότερο, πιο καυτερό απ’ το δέρμα σου…
Λοιπόν; Τέλος κι’ εδώ!
Τέρμα παντού καθώς μεσ’ στα βιβλία
την ώρα που θαρρείς πως θ’αρχίσει η υπόθεση.
Τα κόκκαλά μας τρίζουν απ’ τ’ αρθριτικά
υποψήφιοι για μια υπέρταση κυκλοφορίας
καθώς από συνήθεια υψώνομε τον τόνο
και το χρυσό χορτάρι των μαλλιών της
όταν ήταν Μαρία, όταν ήταν παιδική φίλη,
τροφοδοτεί ακόμα τα ρουθούνια μας με αγέρα…
Όποιος δεν μπορεί να διανυκτερεύσει μια βραδυά
ζητώντας βοήθεια για τον εαυτό του ή για ένα ξένο,
ζητώντας να καλύψει επαναστάτες ή την ηλικία του
πρασινάδες με δροσερό άνεμο
παραλίες που τις δέρνουν απλησίαστοι ήλιοι,
όποιος δεν μπορεί να μείνει στις πολιτείες που καίγονται
από ακολασία, πυραύλους κι’ αγωνία
από τον ένα ως τα εκατομμύρια
απ’ τον άσπρο ως το μαύρο,
ας βρει το φαρμακείο της γειτονιάς
άγρυπνο πίσω από το κόκκινο λαμπιόνι
ν’αγωνίζεται να σώσει έναν άνθρωπο!
Κι’ εγώ κι’ εσύ κι’ ο διπλανός
απ’ τον εαυτό μας ως τον άγνωστο ξένο
πλησιάζοντας τα είκοσι ή τα εξήντα
απ’ το χωριό μας ως τα χωριά της σελήνης
αγωνιζόμαστε να σώσομε έναν άνθρωπο!
Φαίνεται πως τίποτα δεν αξίζει στον κόσμο
όσο η Μαρία με τις πλεξούδες της
όσο εμείς όταν τα πιστεύομε όλα
μπροστά σ’ αγύρτες και σε ψεύτες που βαρέθηκαν
να μιλούν την ίδια γλώσσα με τους άλλους.
Τίποτα δεν αξίζει όσο μια αληθινή ματιά
ένας εγκάρδιος λόγος
για να πλησιάζεις τα εξήντα άφοβα
με μια ευωδιασμένη περιέργεια
όπως τα παιδικά μας χέρια
πλησίαζαν κάποια έντομα
στους κήπους της πατρίδας
όπως πλησιάζομε μιαν άγνωστη ακτή
σημαδεμένη από κεραυνούς κι’ από τον ασπρομάλλη χρόνο…
