Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο…
J’ai cueilli ce brin de bruyère
G.APOLLINAIRE
Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο
ο ύπνος μ’ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια
Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα
Σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα
Μου ’λεγε πως μ’ αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά
Μου ’λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου
Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της
Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σαν δική μου υγεία
Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα
Τ’ αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της
Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της
Η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει
Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα
Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα
Και δεν την σκεφτόμουνα πια εκείνη
Η φλόγα και η στάχτη των ματιών σου
Η φλόγα και η στάχτη των ματιών σου
Η φυγή της λύπης μου
Έλα εδώ να σου τις πω πριν πέσουν
Πριν γίνουν λίμνη και ιτιές
Έλα εδώ
Τα δέντρα φίλησαν τα δέντρα
Το άρωμα ανέβηκε τη γης
Το φεγγάρι κόπηκε
Κι έγινε χυμός
Ο άνεμος κι η άνοιξη
Ο άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Αλλά μάταια κοπιάζουν
Ο άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Τον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Τον χαιρετάνε τ’ αρώματα της γης
Η άνοιξη είναι μία παρθένα που δεν την ξέραμε
Και όλους μας φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Τώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
Κι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε
