Δύο Αγανακτισμένοι της συμπρωτεύουσας μιλούν στον Δρόμο.
Επιλέξαμε και σε αυτό το τεύχος να δώσουμε τον λόγο σε πολίτες που συμμετέχουν στο κίνημα των πλατειών. Και αυτό γιατί είναι σημαντικό για τον Δρόμο να ακούγεται δυνατά η φωνή όσων αγωνίζονται σε κάθε ευκαιρία.
Οι πλατείες μπορούν να διορθώσουν λάθη 35 ετών!
Από το χειμώνα του 2010 που «ξεκίνησα» κι εγώ με τη σειρά μου την ενασχόληση με τα …κοινά, έβλεπα να ξεπηδούν από παντού κινήματα χωρίς (δυστυχώς) μεγάλη δυναμική!
Μα γιατί; Τι χρειάζεται ο κόσμος για να ξυπνήσει; Καταστρέφεται το παρόν μας, υποθηκεύεται το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, ξεπουλάνε την πατρίδα μας.
Και ξαφνικά το μεγάλο μπαμ, οι Αγανακτισμένοι. Η εκδήλωση στο facebook σε λίγες μόνο ώρες να αριθμεί ήδη κάποιες χιλιάδες άτομα. Να μεταδίδεται και από την τηλεόραση. Έκπληξη και καχυποψία.
Αρχικά από περιέργεια και με μια κρυφή ελπίδα ότι «ξεκίνησε», κατευθύνθηκα την 25η Μαΐου στην πλατεία. Με μεγάλη μου χαρά είδα χιλιάδες κόσμο. Κόσμο αχρωμάτιστο, κόσμο επιτέλους χαμογελαστό να σχηματίζει πηγαδάκια, να γνωρίζει τον διπλανό του. Ναι, σίγουρα το πρώτο βήμα είχε γίνει…
Τις επόμενες μέρες, χρησιμοποιώντας τον ακρογωνιαίο λίθο της άμεσης δημοκρατίας, τις λαϊκές συνελεύσεις, ανακαλύπταμε τη συλλογικότητα και το συν-αποφασίζειν. Τελικά, μέγιστο λάθος να τους αφήνεις να αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα…
Σήμερα, ένα μηνά μετά, ακόμα στις πλατείες, με τα γεγονότα να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να μας ξεπερνούν, ακόμη βλέπω τα ίδια χαμογελαστά και κουρασμένα πλέον πρόσωπα, να παλεύουν για έναν κοινό σκοπό. Τη δυνατότητα να έχουμε μέλλον.
Τη θέση της καχυποψίας στα μάτια μου την πηρέ η ελπίδα. Ελπίδα ότι τελικά ίσως μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτι. Ότι ίσως μπορούμε εμείς από τις πλατείες να διορθώσουμε λάθη 35 χρονών…
Ουρανία, 37 ετών
Ο κόσμος ξαναβρήκε τη χαμένη ελπίδα του
Τον τελευταίο περίπου ένα μήνα είμαι κι εγώ ένας από τους χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα πολίτες που κατεβαίνουν σε καθημερινή βάση στις πλατείες των πόλεών τους διεκδικώντας πραγματική δημοκρατία. Ο κύριος λόγος που με οδήγησε σε αυτό είναι ότι κι εγώ (όπως άλλωστε και οι περισσότεροι νέοι) πιστεύω ότι το μέλλον μου, αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα, θα είναι μαύρο και χωρίς καμία προοπτική όσες ξένες γλώσσες και να μάθω και όσα πτυχία κι αν πάρω. Ή θα είμαι άνεργος ή στην καλύτερη περίπτωση θα δουλεύω για ψίχουλα.
Κι ενώ τον τελευταίο καιρό είχα χάσει τις ελπίδες μου ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, τις τελευταίες μέρες χάρη στο κίνημα των Αγανακτισμένων είμαι αισιόδοξος. Είμαι αισιόδοξος γιατί το κίνημα των Αγανακτισμένων κατάφερε αυτό που δεν είχαν καταφέρει τα κόμματα εδώ και πολλά χρόνια, δηλαδή να κατεβάσει στο δρόμο ένα κομμάτι της κοινωνίας που τα προηγούμενα χρόνια δεν αντιδρούσε γιατί περίμενε κάτι από τα κόμματα. Αυτή πιστεύω πως είναι και η πρώτη νίκη των Αγανακτισμένων – ότι δηλαδή ο κόσμος ξαναβρήκε την ελπίδα που είχε χάσει τους τελευταίους μήνες, ίσως και χρόνια.
Σ.Θ., μαθητής Β’ Λυκείου
